NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Η ΒΑΣΗ ΤΩΝ ΤΟΣΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΙΘΑΝΟΝ ΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΜΕΧΡΙ ΠΡΙΝ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΜΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΑΥΤΕΣ.
Χρόνιες προκαταλήψεις σε ότι αφορά τις ψυχώσεις σχιζοφρενικού τύπου εδώ και αιώνες έχουνε οδηγήσει σε παρανοήσεις, λάθος αντιλήψεις και κυρίως σε μια λάθος κοινωνική στάση όλων μας απέναντι στις ασθένειες αυτές.
Βέβαια αυτό δεν είναι μόνο για τους σχιζοφρενείς, επεκτείνεται σε όλη την γκάμα των ψυχιατρικών ασθενειών σε μια κοινωνία που είναι τόσο οργανωμένη με έναν άκρως αγχωτικό τρόπο εργασίας, κατανομή υποχρεώσεων, εκδήλωσης των κινήτρων και μια απόλυτη ανάγκη υποταγής σε έναν κοινό χαρακτήρα συμπεριφοράς. Είναι λογικό να δαιμονοποιούνται ασθενείς που παρουσιάζουν την ιδιαιτερότητα της σχιζοφρενικής νόσου.
Βέβαια έχει περάσει ακόμα πολύς καιρός και δυστυχώς σε ορισμένες γωνιές της γης υπάρχουνε τα διάφορα ψυχιατρικά ιδρύματα που ταλαιπωρούν μαζικά τέτοιους ανθρώπους ακόμη και σε ψυχιατρικά ανεπτυγμένες χώρες με μια συμπεριφορά «αποθήκης ψυχών».
Αυτός ο φόβος αυτών των ιδρυμάτων περνάει σιγά-σιγά σε υγιείς και ασθενείς και αποτελεί στην κυριολεξία το κίνητρο μιας φοβικής αντιπαράθεσης.
Σήμερα όμως είναι γνωστό ότι οι σχιζοφρενείς μπορούνε να το αντιμετωπίσουν κάλλιστα και σε μια κατάσταση ανοιχτού ιατρείου ημέρας και μετά από μια σύντομη θεραπεία να επανέλθουν στην καθημερινότητα και χωρίς να έχουν την παραμικρή συμπτωματολογία. Το μόνο ουσιαστικά επικίνδυνο είναι οι διχογνωμίες και οι προκαταλήψεις που υφίστανται σε ότι αφορά την ασθένεια αυτή.