NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

«ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ»
Γκαίτε.
Τα παιδιά στην εξέλιξη της νόησής τους στον ευρωαμερικάνικο χώρο αντιλαμβάνονται την κοινωνία των δύο ταχυτήτων και εναρμονίζονται ή προσαρμόζονται σε αυτή.
Δηλαδή, σε μια κοινωνία το 60% ευημερεί και το 40% κινείται στο όριο της φτώχειας ή και κάτω από αυτό. Το παιδί αντιλαμβάνεται την ανταγωνιστική μορφή της κοινωνίας και προσαρμόζεται σε αυτήν.
Αν ανήκει στο κομμάτι του 60%, μαθαίνει στην υπερβολική διατροφή, στο υπέρβαρος και τον κορεσμό. Ο κορεσμός φέρνει τον δύστροπο χαρακτήρα και την απαίτηση της δικαιολόγησης όλων των φράσεων και πράξεων, καλών και κακών.
Η μονιμότητα της κατάστασης αυτής βγάζει ψυχική αρρώστια και δεν επιτρέπει να αντιληφθεί την αξία της κοινωνικής προσαρμογής. Γίνεται δύστροπο, απόμακρο και σαφώς ευάλωτο στη δύσκολη στιγμή.
Για το 40% που δεν υπάρχει η υλική αφθονία, ο ψυχισμός του παιδιού ανεβαίνει τη σκάλα της ανάπτυξης με την εικόνα της στέρησης, βλέποντας την αφθονία που αναπτύσσεται δίπλα του και ταυτόχρονα μακριά του. Του λείπει η κοινωνική σιγουριά, η επαρκής εκπαίδευση, η ιατρική φροντίδα, οι ίσες ευκαιρίες, οι εναλλακτικές εικόνες, πολλές φορές και η επαρκής σωστή διατροφή και φαρμακευτική αγωγή.
Έτσι, τα παιδιά αυτά στην ίδια «βάρκα» με τα συνομήλικά τους της ευημερίας αντιμετωπίζουν και αναπτύσσουν εχθρότητα, αποχή, βία, αποξένωση, ψυχικά και σωματικά νοσήματα. Γίνονται παιδιά ενός αληθινά «κατώτερου Θεού».