NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΛΙΜΑΚΑ ΠΙΣΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ.
Το φαινόμενο έχει πάρει τόσο ανησυχητικές διαστάσεις που ειδικοί οργανισμοί πλέον, και κυρίως κάτω από την αιγίδα του ΟΗΕ, έχουν αναλάβει δράση για να το αποτρέψουν.
Θα πρέπει να εξηγήσουμε ότι στην Ελλάδα πάντοτε υπήρχε η μορφή της σωματικής τιμωρίας σε αγόρια και κορίτσια σε πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό. Από τα 50 και πάνω όλοι θυμούνται πολύ καλά πόσο έχουν υποφέρει τόσο από την βίτσα του δασκάλου, όσο και από τον ξυλοδαρμό των γονιών στα παιδικά χρόνια για «ψύλλου πήδημα». Συνεπώς, βιώματα σωματικής τιμωρίας, η οποία είναι και αυτή μια μορφή κακοποίησης, από την παιδική ηλικία έχουμε σχεδόν όλοι.
Απλά, από την μεταπολίτευση και μετά, που επιβληθήκαν άλλοι νόμοι και άλλη μεταχείριση, και η Ελλάδα πλέον μπήκε στο αμερικανικοευρωπαϊκό σύστημα εκπαίδευσης, σταμάτησε η σωματική τιμωρία σε μεγάλο ποσοστό, έτσι που πλέον να φαίνονται μόνο οι παρεμβατικές της μορφές.
Παρόλα αυτά, μια έρευνα του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού του 2006 αναφέρει ότι περίπου το 65,5% των οικογενειών στην Ελλάδα επιβάλουν στα παιδιά σωματική τιμωρία, περισσότερο σε αγόρια με 71,3% από ότι σε κορίτσια με 57,2%.
Το θέμα δεν είναι τόσο οι στατιστικοί αριθμοί, όσο περισσότερο τι είναι αυτό που αφήνει το μετατραυματικό σύνδρομο της κακοποίησης στο παιδί, είτε αυτό προέρχεται από την μία, είτε από την άλλη πλευρά.
Στο σύνδρομο αυτό, το κυριότερο είναι ο φόβος με τα παρακλάδια του.
Το κακοποιημένο παιδί για πολύ καιρό μετά από χρόνια εξακολουθεί να πάσχει από το φόβο της κακοποίησης, αναπτύσσει μια μορφή κατάθλιψης, ιδρώνει, έχει ταχυκαρδίες, δείχνει μια εσωστρέφεια, παρουσιάζει τεράστιες ενοχές και δείχνει μια κοινωνική αποστασιοποίηση.
Δεν εκμυστηρεύεται, ούτε εξωτερικεύει τα προβλήματά του, τα οποία παραμένουν μέσα του και, ανάλογα με την διάπλαση του χαρακτήρα, εμφανίζονται πλέον σαν σύνδρομα ή όχι.
Πάντως, κατά κανόνα ένας μεγάλος αριθμός των ενηλίκων εξακολουθεί, εξαιτίας της παιδικής κακομεταχείρισης και του μετατραυματικού συνδρόμου, να έχει διαταραχές, τάσεις αυτοκτονίας, ιδιαίτερα φοβίες, κρίσεις πανικού και αδυναμία συναναστροφής.
Βέβαια, στην καινούρια κοινωνία από το ‘80 και μετά τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Τα παιδιά πλέον δεν κακοποιούνται στα σχολεία, δεν τιμωρούνται σωματικά εντός του οικογενειακού κύκλου, αλλά, δέχονται ακόμη την βία και την καταπίεση, έτσι όπου με το φαινόμενο πολλά νέα παιδιά να μπλέκονται σε συμμορίες και τα κορίτσια να ωθούνται στην εκμετάλλευση της πορνείας.
Οι έρευνες αυτές δείχνουν ότι τα τραύματα που μένουν είναι τόσο ανεξίτηλα, ώστε για να τα καταπολεμήσουν «οι πάσχοντες» σε μεγάλο ποσοστό καταφεύγουν σε ναρκωτικά και αλκοόλ ή και οι ίδιοι αργότερα γίνονται θύτες και δράστες σεξουαλικής καταπίεσης.
Στην ψυχιατρική πάντως αυτό είναι ένα γεγονός, που σχεδόν δείχνει την παρουσία του σε κάθε ιστορικό με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, επιβεβαιώνοντας έτσι τα λόγια ενός συγγραφέα ότι «Για πρώτη φορά στην ιστορία, γιος δεν θέλει να μοιάσει στον πατέρα».
Έκφραση που δείχνει το πόσο βαθειά μένουν αυτά τα τραύματα από τυχόν κακοποιήσεις οποιουδήποτε τύπου.