NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΣΤΟ NEUROMARKETING Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΡΟΙ ΣΤΕΝΑ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΟΙ Ο ΕΝΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ. ΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ, ΑΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΦΑΠΤΟΝΤΑΙ ΙΣΧΥΡΑ.
Από το Διαφωτισμό και μετά δημιουργήθηκε στην Ευρώπη ένα κοινό υψηλού επιπέδου, το οποίο σαφώς έπρεπε να διοικηθεί από ανθρώπους ανάλογης πολιτισμικής στάθμης. Αυτός ήταν ο λόγος που στις Κάτω Χώρες, μαζί με την Καζεϊρική Γερμανία και Δημοκρατική Γαλλία, ήρθε μια καινούρια κάστα διοικητικών υπαλλήλων, οι οποίοι διαχειρίζονταν με κανόνες που έφερνε η πολιτική βούληση στην εκάστοτε περίπτωση.
Έτσι, λοιπόν, δημιουργήθηκε και καθιερώθηκε από εκεί και πέρα, με επέκταση και στην Αμερική, ο κλάδος των διαχειριστών διοίκησης, οι οποίοι, όταν ήταν στον ιδιωτικό τομέα, πήραν και τον τίτλο “manager”.
Οι manager μεταπηδούν με μεγάλη ευκολία από ιδιωτικό σε κρατικό χώρο και εκτελούν ταυτόσημες λειτουργίες με βάση την ικανότητα που απέκτησαν στον ένα ή τον άλλο τομέα. Οι πολιτικοί, αντίθετα, τα παλιά χρόνια στην αρχή αυτού του παιχνιδιού είχαν και το πάνω χέρι, νομοθετούσαν και τους κανόνες, τους επέβαλαν και αν υπήρχε δυσλειτουργία, τους άλλαζαν.
Με την πάροδο, όμως, των χρόνων οι διαχειριστές – manager παρέμειναν στο οργανωτικό παιχνίδι της κοινωνίας με συνεχώς αριθμητικά, και πολλές φορές γεωμετρικά, αυξανόμενες δυνατότητες, λόγω κυρίως της συνεχούς εκπαίδευσης, ενώ οι πολιτικοί, εκλεγόμενοι κατά περίπτωση σε διάφορες θέσεις, ουσιαστικά έχαναν μονίμως το παιχνίδι από τους διαχειριστές, λόγω του ότι σε αυτούς έλειπε και η αναγκαστική επιμόρφωση που είχαν οι πρώτοι.
Έτσι, λοιπόν, φτάσαμε σήμερα η αγορά της Ευρώπης και η καθημερινότητά της να καθορίζεται απολύτως από τους διαχειριστές, με δεύτερους και ιδρωμένους τους πολιτικούς, να ακολουθούν τις επιχειρησιακές απαιτήσεις των πρώτων. Έτσι, πλέον de facto βρέθηκαν οι πολιτικοί της σύγχρονης Ευρώπης ουραγοί στην προσπάθεια επίτευξης ενός στόχου, που κατέχουν οι μάνατζερ εδώ και καιρό.
Η καθημερινότητα της αγοράς, όντας αμείλικτη, μαθημένη να μιλά με τον αληθινά δυνατό, έχει βάλει στην άκρη τους πολιτικούς. Το ίδιο και το κοινό, το οποίο απαξιώνοντας τους πολιτικούς του ηγέτες στη συνείδησή του, δημιουργεί και ατομικά πρόβλημα ταυτότητας.
Κανείς πλέον δε μπορεί να ταυτιστεί με κανέναν ηγέτη, την ασυνέπεια ή τη μετριότητα του οποίου παρακολουθεί καθημερινά στην τηλεόραση. Αισθάνεται, όμως, εμπιστοσύνη να είναι στον ίδιο υποτιθέμενο «ιδεολογικό» χώρο με τον διαχειριστή – manager, που του επιβλέπει να επιβάλει τις θελήσεις του στην αγορά.
Εάν συνεχιστεί, που μάλλον θα συνεχιστεί, ο ίδιος τρόπος ζωής, μοιραία το πολιτικό παιχνίδι, αν υπάρχει ακόμα τέτοιο, θα περάσει και αυτό στα χέρια των διαχειριστών. Σε λίγο δε θα μιλάμε πλέον για λαούς, αλλά, για μετόχους μεγάλων εταιρειών, όπου πιθανόν η κάθε μετοχή θα αξίζει όσο μία ζωή.