NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΚΑΤΙ ΑΝΑΛΟΓΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ.
Σίγουρα το πρόβλημα είναι ψυχιατρικό. Ή τουλάχιστον έτσι το καταλαβαίνω εγώ, ας πούμε έστω και λόγω επαγγελματικής «διαστροφής».
Στην μέχρι τώρα ζωή μου και εργαζόμενος σε διάφορα κράτη, μελετώντας την ιστορία τους, διαπίστωσα ότι είμαστε η μόνη χώρα που ενσυνείδητα ζει, κινείται, υπάρχει και διαβουλεύεται με δανεικά, π.χ. στην Αμερική, στη Γερμανία, αν και εκεί ο κρατισμός είναι έντονος, η έννοια της λύσης κάθε προβλήματος με δανεικά είναι έξω από την ψυχολογία πολιτών και διοικούντων.
Βέβαια, και αυτοί δανείζονται, πραγματοποιούν ανάλογες κινήσεις με εμάς, αλλά, η πραγματική νοοτροπία των δανεικών απουσιάζει. Τώρα τελευταία έχει γίνει μόνο κάπως γνωστή με την έννοια του Leasing.
Δηλαδή, κάτι είναι δικό μου και το δανείζω παίρνοντας ενοίκιο, προκειμένου να έχει την χρήση του ένας τρίτος και ο τρίτος το δανείζεται για να δώσει διάδρομο στην ψευδαίσθηση στους γύρω του ότι είναι δικό του.
Έτσι, φτάσαμε, λοιπόν, παγκόσμια σήμερα οι πολίτες να χρωστάνε ακόμη και τα νερά που έχουν στο ψυγείο στις τράπεζες. Επίσημη, όμως, κρατική νοοτροπία «δανείζομαι για τα πάντα» έχουμε μόνο εμείς οι Έλληνες και οι πολιτικοί που μας διοικούν.
Δεν γίναμε έτσι, γεννηθήκαμε έτσι.
Δανειστήκαμε για να κάνουμε κράτος, δανειστήκαμε για να αναγνωριστούμε σαν Έθνος, δανειστήκαμε ακόμη και για να «μεγαλουργήσουμε» σαν λαός.
Το 1881 το τότε ελεύθερο ελληνικό κράτος προσαρτούσε στην κυριαρχία του την Θεσσαλία και σε λίγα χρόνια, δηλαδή μέσα σε μια πενταετία, διπλασιαζόταν η βιομηχανία, οι βιοτεχνίες, η αγροτική παραγωγή και όλα τα συναφή. Ο πληθυσμός της Αθήνας από 30.000 φτάνει τους 150.000.
Αρχίζει πλέον μια αστυφιλία να παίρνει κοινωνικό σχήμα και το δανεικό χρήμα να μοιράζεται ταξικά.
Η Εθνική Τράπεζα έχει πάντοτε την παντοκρατία του χρήματος, αλλά, δημιουργούνται άπειρα νέα χρηματικά ινστιτούτα και ατελείωτοι τοκογλύφοι.
Ένας φιλόδοξος πολιτικός ο Χαρίλαος Τρικούπης στα τέλη του 1880 μετά τις ελληνικές γεωπολιτικές επιτυχίες θέλει να κάνει την μικρή Ελλάδα οικονομική δύναμη στην Μεσόγειο ιδρύοντας το λεγόμενο «Χρηματιστήριο της Ανατολής».
Αμέσως μερικά χρόνια αργότερα χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του και αφήνει τη κυβέρνηση για έναν άλλο πολιτικό τον Δεληγιάννη, ο οποίος δεν καταφέρνει την διαχειριστεί την αποτυχία και την επιστρέφει στο Τρικούπη το 1892.
Ο Τρικούπης ξανακάνει κουμάντο για καινούρια δανεικά, δεν τα καταφέρνει, και με την ελαφρότητα που χαρακτηρίζει εμάς του Έλληνες στις 3 Μαΐου του 1893 βγαίνει στην Βουλή και λέει το περίφημο «Δυστυχώς, επτωχεύσαμε».
Βέβαια, τριγύρω του άνθιζε η παραοικονομία, η σπέκουλα και μια μεγάλη για την εποχή ευημερία.
Προφανώς, με το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» ο Τρικούπης εννοούσε ότι ο ίδιος δεν είχε πολιτική λύση και έτσι εξέφραζε την πολιτική του αδυναμία, γιατί ο διάδοχός του, ο Σωτηρόπουλος, βρήκε τα λεφτά -βεβαίως δανεικά- και προχώρησε, αρχίζοντας έτσι, μάλιστα, την χρηματοδότηση της μεγάλης Ελλάδας που διήρκεσε μέσα στου Βαλκανικούς πολέμους μέχρι την Μικρασιατική καταστροφή και μετά από αυτήν.
Από τότε, χωρίς καμία εξαίρεση, ακόμα και στην περίοδο της Γερμανικής κατοχής, έχουμε κυβερνήσεις μέχρι και σήμερα, των οποίων η ικανότητα μετριέται στο πώς θα βρίσκουν νέα δανεικά για να πληρώνουν τα παλιά. Η έννοια παραγωγική διαδικασία μέχρι και σήμερα είναι άγνωστη.
Συνεπώς, όταν μιλάμε για κρίση, εμείς οι Έλληνες εννοούμε απλά αδυναμία εύρεσης δανειστή.