NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΈΝΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ, ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΕΝΑ ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΓΕΡΜΑΝΟ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟ, ΤΟΝ WALTER JENS. ΈΝΑΣ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ.
Ένα τραγικό παιχνίδι της μοίρας παίχτηκε με έναν από τους πιο προωθημένους διανοούμενους ,που ζει ακόμη σε ηλικία 88 ετών, τον Walter Jens και μάλιστα, από μια νευρολογική αρρώστια, που αποδεκατίζει πλέον του πάντες.
Το τραγικό είναι ότι αυτός ο άνθρωπος στην προχωρημένη του ηλικία έχασε για πάντα αυτό που για πάντα ζούσε, την μνήμη.
Σε ηλικία 52 ετών είχε σχεδόν προβλέψει σε μια επιφυλλίδα του προφητικά το τι πρόκειται να γίνει ή η μοίρα το έφερε έτσι, ώστε η αναφορά του εκείνη να είναι απόλυτα επίκαιρη για αυτόν σήμερα. Είχε τίτλο «Αντί για μια ιστορία της φιλολογίας».
Σε αυτή του την πραγματεία ο Walter Jens διαπραγματευόταν, ακροβατώντας μεταξύ των συνόρων της φιλολογίας και του πνεύματος, πως είναι δυνατόν να σκεφθεί κάποιος ότι δεν υπάρχει σκέψη.
Η παραίνεσή του ήταν για μια συνεχή προσπάθεια βελτίωσης αυτού του κόσμου μέσω των βιβλίων, της ανταλλαγής γνώσεων, της επίδειξης μάθησης και ποτέ να μην χαθεί από τα μάτια μας η συνεχής πρόοδος και η δια βίου εκμάθηση.
Έγραφε: «Πρέπει να βλέπουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια και αν είναι δυνατόν, να ανοίγουμε το κρανίο του, να απορροφούμε τις γνώσεις που έχει μέσα, να του δίνουμε τις δικές μας και όλοι μαζί να κάνουμε το ίδιο με έναν τρίτο».
Με την ευκαιρία αυτή αναφερόταν και στην άποψη του Thomas Manns, ο οποίος, κατά την γνώμη του, ανέφερε πως μόνο ένα και μόνο πρόβλημα θα υπάρχει στην γη: «Πώς δραπετεύει κανείς; Πώς έρχεται κανείς στην πλευρά της ελευθερίας; Πώς σπάζει κανείς το κουκούλι προκειμένου να φύγει η πεταλούδα που υπάρχει μέσα;».
Έχοντας αυτό το τσιτάτο του Thomas Manns, έκλεινε τότε την επιφυλλίδα του ο μεγάλος καθηγητής της ρητορείας και διανοούμενος, ο οποίος πιστοποιούσε με τον τρόπο της ζωής του ότι δεν υπάρχει μόνο αριστερά, αλλά, αριστερός τρόπος ζωής.
Προδομένος από το ίδιο του το μυαλό περνάει τις άσχημες ώρες της άνοιας μόνος του, χωρίς να καταλάβει ανοίγοντας, όμως, πίσω του ένα τεράστιο πρόβλημα, που για μια ακόμη φορά πληρεί τον σκοπό για τον οποίο μιλούσε 40 χρόνια πριν. Προειδοποιεί, δηλαδή, τις νέες γενιές για την καταστροφή της απώλειας της μνήμης.
Είναι κάτι μοναδικό και κάτι χαρακτηριστικό σαν παράδειγμα από τον Γερμανό διανοούμενο. Πρέπει να προβληματίσει τους ανθρώπους να βρουν διόδους σε αυτήν την αρρώστια, που σίγουρα με τον ρυθμό που καλπάζει ο γεροντικός πληθυσμός σε όλες τις χώρες, είναι μια τεράστια απειλή για τους πάντες.