NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Το ότι «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό» το γνωρίζουμε από παιδιά και το αντιμετωπίζουμε οι ίδιοι με κατανόηση στην μαύρη καθημερινότητά μας.
Δεν μας ξαφνιάζει, ούτε μας κάνει να αντιδρούμε. Συμπονούμε, βέβαια, τον μικρό όταν φαγώνεται από τον μεγάλο, αλλά, το θεωρούμε φυσιολογικό και δεδομένο. Έτσι, το περνάμε και στην μνήμη μας και μετά το ξεχνάμε.
Έτσι, λοιπόν, βρίσκουμε και φυσιολογικό τον γάτο να κυνηγάει να φάει το ποντίκι, προκείμενου να εξασφαλίσει την τροφή του και τη συντήρησή του. Ακόμη πιο φυσιολογικό και με μεγάλη συμπάθεια βλέπουμε το ποντίκι να τρέχει να αποφύγει τον γάτο για γλιτώσει την ζωή του.
Ο καθένας σε αυτό το κυνήγι χρησιμοποιεί τα προσόντα που έχει. Ο γάτος την επιθετικότητα, την αλτικότητα, το αίσθημα της πείνας και τα τεράστια νύχια του. Το ποντίκι την μεγάλη ταχύτητα για το μικρό του σώμα μαζί με την ευεξία του και την γρήγορη αντίληψή του στο να βρίσκει κρυψώνες. Πάλι όλα αυτά τα θεωρούμε φυσιολογικά και λογικά.
Είναι το καθημερινό κυνήγι του αδύναμου να καταβροχθιστεί από τον ισχυρό, αν και ο σκοπός και των δύο είναι κοινός. Ο μεν ένας θέλει να φάει τον άλλον, προκειμένου να παραμείνει ισχυρός και δυνατός, προκειμένου να συνεχίσει την διαιώνιση του είδους, ο δε άλλος θέλει να αποφύγει το φάγωμα, για να μπορέσει να φροντίσει και αυτό την δική του αναπαραγωγή.
Τελικά, ένας αγώνας δύο υπάρξεων ο καθένας για το δικό του συμφέρον και όλοι μαζί για την φύση.
Βέβαια! Η φύση δεν μένει αμέτοχη σε αυτό το παιχνίδι της γάτας με του ποντικιού. Πολύ περισσότερο, βέβαια, δεν παίρνει το μέρος του ενός ή του άλλου. Την φύση την ενδιαφέρει η εξέλιξη και η διαιώνιση του είδους, προκειμένου μέσα από αυτό να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί και η ίδια.
Στο παιχνίδι αυτό, λοιπόν, μπαίνουν πάρα πολλοί αστάθμητοι παράγοντες ή καλύτερα, άγνωστες σε εμάς παράμετροι με ουσιαστικό ρόλο στην αντιπαράθεση αυτή π.χ. τα παράσιτα.
Το παράσιτο ζει εις βάρος κάποιου άλλου, που λέγεται ξενιστής. Το παράσιτο αγαπάει τον ρόλο του, γιατί, χωρίς κόπο ή χωρίς να χαλάσει ενέργεια, εκπληρώνει το φυσικό του ρόλο για αναπαραγωγή και διαιώνιση με ενέργεια «κλεμμένη από τον ξενιστή». Κατά κανόνα, το παράσιτο είναι πιο γερό από τον ξενιστή. Τον απομυζά μέχρι να πεθάνει, καταναλώνοντας όλη του την ενέργεια για να ζήσει το ίδιο.
Έτσι, λοιπόν, ένα συγκεκριμένο παράσιτο, π.χ. της τοξοπλάσμωσης, που ζει σε ποντίκια και γάτες, για να αναπτυχτεί και να αναπαραχθεί χρησιμοποιεί με την πονηριά του και τα δυο θηλαστικά, ποντικό και γάτα, βάζοντάς τους να αλληλοεξοντωθούν για το δικό του συμφέρον.
Έτσι, επιτυγχάνεται ένας κύκλος της ζωής και ανάπτυξης του παρασίτου, που αποδεικνύεται ο έξυπνος της παρέας. Χρησιμοποιώντας τους δύο ξενιστές σαν πιόνια πάνω στο σκάκι. Το παράσιτο για να αναπτυχτεί χρειάζεται το στομάχι και τα έντερα της γάτας, προκειμένου να αποβληθεί με τα κόπρανά της και να συνεχίσει την επιμόλυνση άλλων θηλαστικών.
Έτσι, λοιπόν, φτάνει στο ποντίκι, που όταν νοσεί από αυτό το παράσιτο, αλλάζει τελείως συμπεριφορά και γίνεται πιο «τολμηρό» δείχνοντας μια απερισκεψία για τον κίνδυνο και μια ακατανόητη επαφή με γάτες, οι οποίες νοσούν από τοξοπλάσμωση.
Η γάτα που πάσχει από τοξοπλάσμωση αναδύει μια μυρωδιά, που όταν φτάνει στον εγκέφαλο του ποντικού ,που ίσως πάσχει από αυτήν την ασθένεια, του προκαλεί μια ακατανίκητη έλξη να έρθει προς σε αυτήν. Δηλαδή, το τοξόπλασμα φροντίζει μέσω του ποντικού να φτάσει στο στομάχι της γάτας, όπου είναι το φυσικό περιβάλλον της γρήγορης ανάπτυξης.
Η γάτα με την σειρά της ή μέσα από τα κόπρανά της ή η ίδια σαν θήραμα άλλων θηλαστικών φροντίζει πάλι ακούσια για τον πολλαπλασιασμό του παρασίτου.
Βλέπουμε, λοιπόν, με έκπληξη αυτά που στην καθημερινότητα γνωρίζουμε μεταξύ ανθρώπων και ανθρώπινων σχέσεων, όπου τα παράσιτα καταστρέφουν άτομα, οικογένειες ή και κοινωνίες, ακόμη και λαούς, προκειμένου να επιβιώσουν τα ίδια με επιτυχία. Δεν είναι προνόμιο του ανθρώπινου είδους, αλλά, ένα παιχνίδι που παίζει η φύση εδώ και πολλά χρόνια.
Όλες αυτές τις καινούριες τεχνικές μονοπώλησης της ανθρώπινης επιθυμίας για διακίνηση αγορών, κατεύθυνση επιθυμιών, κοινωνικών και πολιτικών τοποθετήσεων, ερωτικών σχέσεων κτλ., με ελάχιστο όφελος για λίγους άεργους εις βάρος των πολλών, δεν είναι ανθρώπινο «προνόμιο», αλλά είναι ένα φυσικό παιχνίδι, π.χ. το τοξόπλασμα.
Το τοξόπλασμα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, αλλά, υπάρχουν και άλλα παρόμοια, που το επιβεβαιώνουν από την θεωρία στην πράξη. Για παράδειγμα, τα μυρμήγκια, που την νύχτα σκαρφαλώνουν στις κορυφές του χορταριού, που θα φαγωθεί από τα βοοειδή, που αποτελούν τους καλύτερους ξενιστές τους. Βλέπουμε, λοιπόν, ένα φυσικό βασίλειο όπου το παράσιτο επικρατεί των πάντων.
Ακόμη και στην ψυχιατρική σήμερα διαπιστώνουμε ότι οι αλλαγές της συμπεριφοράς στους ανθρώπους πάρα πολλές φορές είναι αποτέλεσμα παρασιτικής λοίμωξης.
Βέβαια, σήμερα δεν τρώνε οι γάτες με τοξοπλάσμωση τους ανθρώπους, αλλά, κάποτε σίγουρα γινόταν αυτό. Απλούστατα χρειάστηκαν αιώνες εξέλιξης για την μεταλλαγή του οικοσυστήματος σε ανθρωποκεντρικό, έτσι που οι άνθρωποι να γλιτώνουν από τις γάτες.
Παρέμεινε, όμως, όλος ο μηχανισμός ακόμη μέσα στον ισχυρό άνθρωπο που να αντέχει τους εχθρούς που του δημιουργούν τα παράσιτα π.χ. τοξόπλασμα-γάτα, αλλά, οι πρωτεΐνες κλειδιά που ευαισθητοποιούν τον εγκέφαλο (του) στο να δέχεται τα παράσιτα και να εγκρίνει την παρασιτική ζωή υφίστανται ακόμη.
Έτσι, λοιπόν, υπάρχει, υφίσταται, θα υπάρχει και θα μεγαλώνει μέσα στο μυαλό του ανθρώπου η αποδοχή, ή ακόμη και η αγάπη, προς το παράσιτο, που του αλλοιώνει την συμπεριφορά, του καταστρέφει την ζωή και τον κάνει θύμα της καθημερινότητας.
Σε αυτό το σημείο ο άνθρωπος είναι σαν το ποντίκι που ψάχνει την γάτα να τον φάει.