NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Αναμένει κανείς ότι όταν ανεβαίνει η στάθμη της θάλασσας, θα ανεβούν μαζί στο ίδιο επίπεδο και όλες οι βάρκες που επιπλέουν. Κάπως έτσι φαντάζεται κανείς, ή φανταζόταν τουλάχιστον, την ιδέα της ανάπτυξης. Περιμένοντας ότι η ανάπτυξη θα συνεχίσει με γραμμικό τρόπο σε όλα τα κράτη, μοιραία και οι φτωχοί από τον πλούτο που θα επέλθει, θα πάρουν και αυτοί ένα μερίδιο. Η αναμονή αυτή, όσο και αν φαίνεται περίεργο, αφορούσε όλους. Ασφαλώς, μια τέτοια «μοιρασιά» θα έφερνε και μια κοινωνική δικαιοσύνη. Για όλα αυτά τα χρόνια του αναπτυξιακού «μπουμ» υπήρχε αυτή η έντονη αναμονή από όλα τα στρώματα του πληθυσμού, κυρίως στη Δύση.
Περνώντας τα χρόνια ήρθε η ανάπτυξη προς λάθος κατεύθυνση. Μείωσε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της ενέργειας, έφερε μια μεγάλη ταξική αναταραχή, οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Η περίφημη ψαλίδα, δηλαδή, άνοιξε και στο τέλος αυτό που απέμεινε, ήταν η έλλειψη κοινωνικής δικαιοσύνης με την ανακατανομή του πλούτου.
Σε αυτή την αναμονή η επιθυμία για αξιοπρέπεια και συγκροτημένη κοινωνική δικαιοσύνη αρχίζει αμυδρά να χάνεται λόγω του ότι η ψαλίδα μεγαλώνει και οι πηγές ζωής ελαττώνονται, δεν είναι κοινές για όλους.
Με τα δεδομένα αυτά αναπτύσσεται ένα τεράστιο ψυχολογικό κενό, το οποίο, πλέον, δίνει στον κόσμο να καταλάβει ότι ναι μεν όλες οι βάρκες είναι πάνω στην ίδια επιφάνεια, αλλά το εκτόπισμα των μεγάλων καραβιών σπρώχνει τις μικρές βαρκούλες προς θάλασσες περίεργες και καταστάσεις άνισες. Γεννιέται ένας κοινωνικός πανικός του οποίου τα χαρακτηριστικά είναι η αβεβαιότητα για το αύριο της ίδιας της ύπαρξης, κοινώς, της επιβίωσης. Ο πανικός αυτός πρέπει πάση θυσία να συγκρατηθεί και με ατομικές και με συλλογικές ενέργειες προκειμένου να συνεχίσει η ζωή την επιβίωσή της και να μπορέσει η ανάπτυξη να στηρίξει την επιστήμη προκειμένου να βρει λύσεις. Αλλά, πρέπει η συγκράτηση του πανικού να είναι άμεση με κάθε τρόπο και με συλλογική ευθύνη.