NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Στο Πανεπιστημιακό Χειρουργικό Ινστιτούτο του Μονάχου τον τελευταίο καιρό έλαβε χώρα ένα πραγματικά μεγάλο ιατρικό τόλμημα.
Σε έναν άνθρωπο «μεταμοσχεύθηκαν και συνδέθηκαν τα δύο χέρια από το ύψος του ώμου». Πρόκειται για μια χειρουργική επέμβαση πρωτοφανή στα χρονικά, αλλά, με πολλές ελπίδες να ανοίξει ένας καινούριος τομέας στην χειρουργική των μεταμοσχεύσεων και να λύσει τεράστια προβλήματα που καθημερινά παρουσιάζονται στις περιπτώσεις αυτές.
Θα πρόκειται, εφόσον επιτύχει αυτό το πείραμα, για ένα νέο βήμα στην χειρουργική αποκατάσταση τροχαίων ή και εργατικών ατυχημάτων.
Τα δύο χέρια μεταμοσχεύθηκαν σε έναν τραυματία ασθενή, αφού προηγουμένως έλαβε χώρα τόσο η νευροψυχιατρική του εξέταση, όσο και αναλυτική ψυχολογική έρευνα. Η ψυχολογική υποστήριξη συνεχίζεται και μετά την εγχείρηση σε άμεση συνεργασία τόσο με τον ασθενή όσο και με το περιβάλλον του. Οι χειρούργοι του Πανεπιστημίου του Μονάχου αισιοδοξούν για ένα καλό τέλος. Σκεπτικισμός υπάρχει μόνο στην πιθανή απόρριψη των μοσχευμάτων, αν και η μέχρι στιγμής πορεία δείχνει ότι είναι καλά ανεκτά από τον οργανισμό.
Το δεύτερο είναι αμιγώς νευρολογικό πρόβλημα, το οποίο μαζί με τούς νευρολόγους της κλινικής το αντιμετωπίζουν οι χειρούργοι, με την ελπίδα ότι εκεί θα υπάρχει επίσης ένα αισιόδοξο τέλος. Ως γνωστό, στα χειρουργημένα μέλη τα νεύρα αναπτύσσονται φυγόκεντρα, δηλαδή, από πάνω προς τα κάτω με ένα τέμπο περίπου ένα χιλιοστό την μέρα, δηλαδή, εάν όλα πάνε ευνοϊκά και έχουμε τις κατάλληλες εξελίξεις, με την σωστή αγωγή, σε ενάμιση χρόνο θα πρέπει να έχει κάποια υπαρκτή νεύρωση και στα δύο χέρια του ο ασθενής.
Αυτό, βέβαια, είναι κάτι το οποίο χρήζει συνεχούς παρακολούθησης, υποστήριξης και ανάλογης φαρμακευτικής αγωγής. Το μέλλον είναι αβέβαιο και ίσως, εάν δεν πετύχει, θα πρέπει ξανά να γίνει αποκοπή των «ζωντανών» μελών, επειδή το βάρος θα είναι ξένο και ασυνήθιστο για το σώμα. Σε περίπτωση επιτυχίας, βέβαια, είναι μια τεράστια πρόοδος. Δυστυχώς, στην περίπτωση αυτή δεν μπορούν να βοηθήσουν τα τόσο πολυδιαφημισμένα βλαστοκύτταρα, διότι δεν έχουν επιτευχθεί μέχρι στιγμής κατάλληλες τροποποιήσεις τέτοιων ειδών κυττάρων που να αυξήσουν ή να βοηθήσουν ή ακόμη και να υποστηρίξουν την ανάπτυξη του νευρικού ιστού στα πρόσθετα μέλη.
Πάντως, το εγχείρημα παραμένει ουσιώδες και όλοι εύχονται για μια, έστω και μικρή, βελτίωση που θα δώσει αφορμή για καινούριες σκέψεις και νέες μεθόδους στον τόσο ευαίσθητο κοινωνικά χειρουργικό αυτό τομέα των μεταμοσχεύσεων.