NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Ο εθισμός είναι σίγουρα κάτι πάρα πολύ κακό για τον εγκέφαλο. Δημιουργεί καταστάσεις, αναταραχές για τον εγκέφαλο που σίγουρα ο ίδιος ο εγκέφαλος δεν θα τις ήθελε. Για αυτό ακριβώς τον λόγο ο εγκέφαλος αντιδρά.
Αυτά που βλέπουμε σαν συμπτώματα, δηλαδή, τα στερητικά συμπτώματα με τις ταχυκαρδίες, ανησυχίες, εξάρσεις, ακρότητες, υπερκινητικότητα κλπ είναι όλα αντιδράσεις του εγκεφάλου σε μία διαταραχή της λειτουργίας του. μέχρι τώρα πιστεύαμε ότι μόνο τα 2/3 του εγκεφάλου του μέσου ανθρώπου λειτουργούν. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Λειτουργεί όλος ο εγκέφαλος σε μια υποτονική μορφή προκειμένου να είναι σε εγρήγορση για όποτε χρειαστεί. Η λειτουργία αυτή είναι και κλιμακωτή και ομόκεντρη. Δηλαδή, διαθλάται σε όλο τον εγκέφαλο, απλώς κάθε γωνιά του που είναι προορισμένη για διαφορετική εργασία περιμένει τη στιγμή, το έναυσμα για να αρχίσει τη διαδικασία. Έτσι, λοιπόν, όταν από τον εθισμό σε ναρκωτικές ουσίες ή οποιαδήποτε άλλη εθιστική ουσία, φτάνει να διαταραχθεί μια συγκεκριμένη περιοχή, κάποια άλλη αρχίζει να αναβλύζει ενέργεια και δημιουργία με σκοπό να αναλάβει το έργο της διαταραγμένης περιοχής.
Σε αυτή τη διαδικασία δημιουργούνται δύο ταυτόχρονες λειτουργίες, η μία είναι η υπερδιέγερση που αναφέραμε και η δεύτερη είναι η νευρογένεση. Δηλαδή, παράγει ο εγκέφαλος καινούρια κύτταρα προκειμένου να τα προωθήσει στο μέρος της καταστροφής.
Αυτή τη λειτουργία την ομόκεντρη και διαθλαστική του εγκεφάλου την έχουμε δει και σε άλλες περιπτώσεις πάλι με νευροφυσιολογικές απεικονιστικές έρευνες, όπου πραγματικά διαπιστώνουμε, ιδιαίτερα σε τυφλούς ανθρώπους ή σε ανθρώπους που έχουν χάσει μέρος της όρασής τους, ότι ο εγκέφαλός τους υπερλειτουργεί ανά κέντρα τα οποία λαμβάνουν μέρος από το έλλειμμα της λειτουργίας της όρασης που έχει προέλθει. Δηλαδή, λειτουργεί ένα σύστημα «Ρομπέν των Δασών» μέσα στον εγκέφαλο, που παίρνει από τα πολλά, αναπλάθει και δίνει στις περιοχές που έχουν ανάγκη.
Ο οργανισμός του εγκεφάλου και η οργάνωσή του είχαν ήδη παρουσιάσει σημεία αυτού του φαινομένου που κλινικά τα είχαν επισημάνει οι νευρολόγοι και οι νευροχειρούργοι εδώ και καιρό. Τώρα τελευταία με τις απεικονιστικές μεθόδου, και ιδιαίτερα μέσω της έρευνας των ποζιτρονίων με την τομογραφία, μπόρεσαν και μελετήθηκαν αυτά. Έτσι, λοιπόν, στην περίπτωση του εθισμού έχουμε και μία ταυτόχρονη διεγερτική θεραπευτική ενέργεια του εγκεφάλου. Το θέμα είναι απολύτως ρυθμιστικό και εξισορροπητικό. Έχει ο εγκέφαλος τη δύναμη να υπερκεράσει το πρόβλημα που του παρουσιάζει ο εθισμός ή όχι;
Εδώ υπεισέρχεται και ο ρόλος του θεραπευτή – νευρολόγου, ο οποίος γνωρίζοντας, όσο γίνεται, τις διαδικασίες αυτές προωθεί εξισορροπητικούς μηχανισμούς, με όποιο τρόπο μπορεί και όσο μπορεί πιο γρήγορα.