NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Το γονίδιο DRD2 απαντάται πολύ πιο συχνά στα άτομα που είναι εθισμένα στο αλκοόλ. Αντίθετα, το γόνίδιο MPDZ παρουσιάζεται πιο ισχυρό στους ανθρώπους που αντέχουν τα στερητικά συμπτώματα μετά από φάρμακα. Το γονίδιο CNRI και το γονίδιο HTR1B είναι αυτά που προάγουν τον εθισμό για τα ναρκωτικά. Το γονίδιο PER2 δημιουργεί μεγαλύτερη διάθεση για κατανάλωση αλκοόλ. Το γονίδιο CYP2A6 συναντάται σε αυτούς που αντέχουν περισσότερο τη νικοτίνη. Και τέλος, το γονίδιο ILDH*2 προστατεύει τους αλκοοολικούς από την περισσότερη κατανάλωση. Αντίθετα η απομόνωση του γονιδίου CRAEP βοηθάει στην αντίσταση για τη μορφίνη.
Αυτά τα διδασκαλίστικα και δυσνόητα από τον περισσότερο κόσμο για τις λειτουργίες των γονιδίων είναι αυτά που αυτή τη στιγμή κυριαρχούν ως επικρατούσα γνώση σχετικά με τη λειτουργία τους πάνω στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Η αλήθεια είναι πως κάποια αδιευκρίνιστη ακόμη, έστω μικρή, σχέση με τις ιδιότητες που τους αποδίδονται υπάρχει. Αυτό που δεν υπάρχει σίγουρα είναι ότι η μη ύπαρξή τους, λειτουργία τους ή μη λειτουργία τους δεν είναι σίγουρο ότι κάνει αυτό για το οποίο οι επιστήμονες φαντάζονται ότι είναι προορισμένο.
Σαφώς και υπάρχουν γονίδια στον οργανισμό που προσδιορίζουν τη μία ή την άλλη λειτουργία, αλλά, δεν προσδιορίζουν αυτή αυτόνομα, πέρα από τις περιπτώσεις που υπάρχει συνολική απουσία τους. Αν τα γονίδια υφίστανται έστω και λίγο σε αλληλεξάρτηση με άλλα γονίδια (πολυπαραγοντική διεργασία) και σε συνδυασμό με άλλα ένζυμα, πεπτίδια, γενικευμένες λειτουργίες, αλλά κυρίως σε σχέση με γενετικούς παράγοντες του περιβάλλοντος, τότε παίρνουν μια δραστηριότητα που είναι κατά πρώτο λόγο εξατομικευμένη. Δηλαδή, κάθε φορά ένα και μόνο άτομο.
Εάν, όμως, αυτά τα γονίδια που βρίσκονται στην ίδια αναλογία σε πολλούς οργανισμούς και στην ίδια οικογένεια, τότε μιλάμε για γονιδιακή προδιάθεση, γιατί απαντώνται συχνότερα σε συγγενή άτομα. Και πάλι, όμως, δε σημαίνει ότι η δραστηριότητά τους είναι καθοριστική. Πολύ μεγαλύτερο ρόλο παίζει το περιβάλλον και η σχέση που έχει το περιβάλλον με το άτομο στη συγκεκριμένη λειτουργία που πιθανόν συμμετέχει το γονίδιο της μίας ή της άλλης μορφής.
Τυπικό παράδειγμα είναι σε μια χώρα που απαγορεύεται παντελώς το κάπνισμα ή βρίσκεται και στην παρανομία ελάχιστες θα είναι οι ομάδες εκείνες που μετά από τη γέννησή τους, εφόσον δε θα έρθουν σε επαφή με τον καπνό, θα έχουν έναν τέτοιο εθισμό. Θα πρέπει από σύμπτωση να βρεθούν σε τέτοιους κύκλους, να επαναλάβουν πολλές φορές τη λειτουργία του καπνίσματος για να αναπτυχθεί πιθανόν εθισμός. Στην προκειμένη περίπτωση τα γονίδια που βοηθούν υπέρ ή κατά του καπνίσματος είναι ανενεργά, συνεπώς δεν έχουν ζωική παρουσία.
Όλα αυτά τα αναφέρουμε για να δείξουμε πως ο γονιδιακός παράγων αναμφισβήτητα έχει ένα ρόλο, γιατί είναι ο ρόλος της ύπαρξης του ανθρώπου, αλλά παράλληλα, οι περιβαλλοντικές αλλαγές, συνήθειες, νόμοι, καταστάσεις, επικοινωνιακοί παράγοντες, αλληλοεπίδραση του ενός ή του άλλου θέματος, είναι αυτά που θέτουν τη διαδικασία του εθισμού. Και επειδή αυτό είναι και γνωστό συνειδητά ή ασυνείδητα ο εθισμός μπορεί να στραφεί στη μία ή στην άλλη κατεύθυνση.
Τυπικό παράδειγμα στο neuromarketing, όπως λέγεται, είναι η λεγόμενη κατεύθυνση της συμπεριφοράς της αγοράς, όπου μπορούμε κάτω από την επήρεια της διαφήμισης να αγοράσουμε πράγματα που δεν θα χρειαζόμασταν. Για αυτόν τον εθισμό δε φταίνε τα γονίδια. Το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης το έχουν τα ΜΜΕ που μας κατευθύνουν εκεί. Βέβαια, αυτό είναι ένα απλό παράδειγμα για να γίνει κατανοητή η διαδικασία ή μέχρι που φτάνει η δύναμη λειτουργίας των γονιδίων μας.