NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Οι κρίσεις πανικού είναι χαρακτηριστικές και γνωστές πλέον σε όλους μας. Δεν υπάρχει πλέον Έλληνας που να ζει σε μεγαλούπολη και να μην έχει περάσει αυτό το μαρτύριο. Τα χαρακτηριστικά του πανικού είναι δεδομένα: ζαλάδα, ναυτία, αίσθημα ασφυξίας, και πόνος στο στήθος, τρομερή αδυναμία με μουδιάσματα σε όλο το σώμα και τάσεις λιποθυμίας.
Παράλληλα, ένα τρέμουλο με αίσθημα φυγής και φόβο θανάτου κλιμακώνει αυτή την συμπτωματολογία. Ένας έντονος φόβος οδηγεί σε μια ακατάσχετη φυγή και στην τρέλα.
Βέβαια, πριν κλιμακωθούν όλα αυτά, υπάρχει ένα πρόδρομο στάδιο όπου οι ασθενείς με τάσεις πανικού είναι ευερέθιστοι, μοναχικοί, κοινωνικά αποκομμένοι, αδύναμοι να εργαστούν σωστά, να συμπεριφερθούν κοινωνικά άψογα και να προσαρμοστούν οικογενειακά.
Σύγχρονες έρευνες έχουν δείξει ότι σε ποσοστό πάνω από 80% στις περιπτώσεις αυτές, προηγείται ένα τραυματικό σύνδρομο (αρρώστια, ξυλοδαρμός, βιασμός, θάνατος οικείων προσώπων, οικονομικές καταστροφές κ.τ.λ) με έντονη μετεξελιγκτική ψυχική συνδρομή για τον ασθενή.
Στην ουσία αυτό το μετατραυματικό σύνδρομο είναι η βάση πάνω στην οποία αναπτύσσεται και στηρίζεται η κλίμακα του πανικού. Βέβαια, επειδή περνάνε πολλά χρόνια από το ένα γεγονός στο άλλο, σαν βίωμα το μετατραυματικό σύνδρομο ξεχνιέται και απωθείται. Σαν επώδυνη ανάμνηση, όμως, στον εγκέφαλο καταγράφεται. Αυτός είναι και ο λόγος που οι διάφορες φαρμακευτικές θεραπείες δεν βοηθούν ουσιαστικά στους πανικούς. Είναι επειδή ασθενείς και γιατροί ξεχνούν πολλές φορές να λάβουν υπόψη τους την αληθινή αιτία.