NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Πριν από 30 χρόνια ένας Βρετανός εξελικτιστής βιολόγος, ο Ρίχαρντ Ντέβκινς, έδωσε μια νέα επαναστατική ώθηση στις θεωρίες του Δαρβίνου. Στο βιβλίο του «Το εγωιστικό γονίδιο» ανέπτυξε τη θεωρία της απόλυτης ατομικής εξέλιξης των γονιδίων, τελείως ανεξάρτητα από τις ανάγκες των οργανισμών και του περιβάλλοντος.
Δηλαδή, κατά τον Ντέβκινς, το γονίδιο επιλέγει μέσα από τις αυτοαντιγραφές του και μεταλλάξεις του τις πιο ιδανικές για αυτό παραλλαγές πολλαπλασιασμού του. βάζει μπροστά το «ιδιωτικό» του συμφέρον, πάνω από όλα. Όλα μαζί τα γονίδια συνθέτουν τον ανθρώπινο οργανισμό που αναλαμβάνει και αυτός τις ίδιες λειτουργίες.
Η θεωρία αυτή έγινε ευρέως αποδεκτή σαν «εργαλείο» εξήγησης βιολογικών φαινομένων. Σύντομα, όμως, αποδείχθηκε ότι υπάρχουν και «αλτρουιστικά» γονίδια που κατευθύνουν μικροοργανισμούς σε καταστάσεις υπέρ του συνόλου και διόλου ατομικές.
Παρατηρώντας μονοκυτταρικούς ή ολιγοκυτταρικούς οργανισμούς βρέθηκε ότι περιέχουν γονίδια που τους ωθούν σε απόλυτα αλτρουιστική συμπεριφορά. Δηλαδή, κάποια στιγμή που γίνονται πολυάριθμα και έχουν αδυναμία επιβίωσης, τότε ξαφνικά πολλά από αυτά αυτοκαταστρέφονται για να αφήσουν ενέργεια να επιζήσουν τα υπόλοιπα. Δηλαδή, μια απόλυτα αλτρουιστική πράξη.
Μοντέρνοι ερευνητές της επιγενετικής το επιβεβαιώνουν αυτό προσθέτοντας ότι το περιβάλλον με χημικές διαδικασίες, όπως την μεθυλίωση, μπορεί να επηρρεάζει και να αλλάζει τα μέγιστα την «συμπεριφορά» των γονιδίων.