NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Η μαζική κατανάλωση φαγητού ,και ιδιαίτερα του βιομηχανικού φαγητού, έφερε μια έκρηξη του σακχάρου σε εθνικό επίπεδο. Μιλάμε ότι πάνω από δύο εκατομμύρια Έλληνες αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα. Λίγο πολύ είναι γνωστά τα οργανικά προβλήματα του σακχάρου, κυρίως σε ότι αφορά τη διαταραχή των νεφρών, την υπέρταση, την παχυσαρκία, την καταστροφή των αγγείων, τις καρδιοπάθειες, το «διαβητικό» πόδι με τις γάγγραινες κλπ.
Εκείνο, όμως, το ιδιαίτερο στοιχείο που κατά κύριο λόγο προέχει και δεν λαμβάνεται ιδιαίτερα, ή λαμβάνεται σπάνια, υπόψη είναι η λεγόμενη διαβητική εγκεφαλοπάθεια και οι ψυχασθένειες που απορρέουν από αυτή.
Το σάκχαρο, πολύ πριν αρχίσει να επιτίθεται στο σώμα και να δημιουργεί τα επιμέρους προβλήματα, φροντίζει να καταστρέφει σταδιακά τον εγκέφαλο, και μάλιστα, σε εκείνα τα σημεία που καθορίζουν την προσωπικότητά του. Πρόκειται, δηλαδή, για τον προμετωπιαίο λοβό, τη νήσο και την αμυγδαλή με τον ιππόκαμπο. Το σύνολο αυτό γεννά μια απώλεια μνήμης, διαταραχές συμπεριφοράς, προσαρμοστικότητας και μια ελάττωση της όρασης, της ακοής, αλλά κυρίως, της κριτικής ικανότητας.
Παρουσιάζεται σαν μια απλή διαταραχή «ευερέθιστου» ατόμου, αλλά με την πάροδο του χρόνου έχει μια εξέλιξη, όπου φαίνεται κατευθείαν το μεγάλο ψυχολογικό πρόβλημα που υφίσταται.
Θα πρέπει στους διαβητικούς μόλις εκδηλωθεί ή εμφανισθεί η κατάσταση ρου αυξημένου σακχάρου να λαμβάνεται πρόνοια, ιδιαίτερα για αυτή τη λεγόμενη εγκεφαλοπάθεια.
Με την πάροδο του χρόνου εμφανίζονται σχιζοειδείς διαταραχές, κατά κύριο λόγο με ιδεοψυχαναγκασμούς, όπου το άτομο επαναλαμβάνει στερεοτυπικά καταστάσεις τέτοιες, που, ενώ γνωρίζει ότι είναι εναντίον του, αισθάνεται την ανάγκη να τις εφαρμόσει, προκειμένου να ανακουφίσει το άγχος που τον κατέχει. Οι καταστάσεις αυτές έχουν ευθεία αναλογία με την κατάσταση του σακχάρου που παρουσιάζει. Αυξανόμενες οι εντάσεις αυτές παράλληλα, λόγω κεντρικής ρύθμισης του μεταβολισμού, αυξάνεται και το σάκχαρο σε σημείο τέτοιο που πλέον να αντιμετωπίζεται δύσκολα.
Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι άμεση και η επείγουσα συνεργασία μεταξύ ψυχιάτρου, νευρολόγου και παθολόγου που ρυθμίζει το σάκχαρο. Αλλά κυρίως, η μέριμνα πρέπει να αφορά τους ίδιους τους ασθενείς που πρέπει να λάβουν υπόψη τους και να ενεργήσουν προληπτικά αφήνοντας τους εαυτούς τους να εξεταστούν από τους ειδικούς πριν παρουσιαστεί το θέμα αυτό σε αυτή την ένταση.