NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Όταν καλείται ένας επιστήμονας με αφορμή την παγκόσμια μέρα για το Alzheimer, γνωρίζει πάρα πολύ καλά πως είναι πάρα πολύ δύσκολο να αποφύγει τις κοινοτυπίες.
100 χρόνια και πλέον αυτή η κοινωνική μάστιγα με την μορφή της εξασθενημένης μνήμης απασχολεί την παγκόσμια κοινότητα. Χιλιάδες επιστήμονες, δημοσιογράφοι, κοινωνιολόγοι κ.λ.π. όλοι έχουν κάτι να πουν, να γράψουν, να προτείνουν για το Alzheimer.
Η ασθένεια αυτή που περίγραψε ο ίδιος ο Lois Alzheimer από το Μόναχο πριν τόσα χρόνια έχει αλλάξει ουσιαστικά την ζωή μας δημιουργώντας ένα δυσάρεστο καταλύτη «διάλυσης» του εγκεφάλου στα «γεράματα».
Η παραγωγή κάποιων παθολογικών πρωτεϊνών και η συσσώρευση τους, ή πιο σωστά η μη δυνατότητα αποδόμησής τους από τον εγκέφαλο δημιουργεί αυτές τις «πλάκες του αμυλοειδούς» που οδηγούν τον άνθρωπο στην συρρίκνωση του εγκεφάλου, καταπίνουν την μνήμη του, διαλύουν την προσωπικότητα του και τον καθιστούν ένα άβουλο ον που το αποτελειώνει ο μαρασμός.
Όταν διαλέγεις μια μέρα του χρόνου να την αφιερώσεις σε μια ασθένεια μοιάζεις με τους λαούς εκείνους των αρχαίων καιρών που «γιόρταζαν» τους Θεούς των θανάτων και των καταστροφών για να τους εξευμενίσουν.
Με όλες τις προσπάθειες γιατρών, ερευνητών, στοχαστών, βιολογικών εργαστηρίων κ.λ.π. η νόσος του Alzheimer παραμένει η σκιά του φόβου χωρίς να μπορεί να καταπολεμηθεί. Το «Alzheimer» μοιάζει με έναν βουβό θρήνο των ηλικιωμένων ανθρώπων και γιατί όχι και κάποιων της μέσης ηλικίας, που πλέον ακούγεται σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Στο χρόνο της παγκόσμιας ημέρας του σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, στις κεντρικές πλατείες και στα σημεία πολυσύχναστων αξιοθέατων μαζεύονται οι λεγόμενες ομάδες αυτοβοήθειας, συγκεντρώνοντας οίκτο και χρήματα για την καταπολέμηση του δαίμονα του Alzheimer.
Και τα δύο συρρέονται σε αφθονία, δεν φτάνουν όμως για την αντιμετώπισή του.
Μια θεραπευτική λύση σε τελεσίδικη μορφή δεν υπάρχει ακόμη για αυτήν την ιατρική «κατάρα».
Οι γνώσεις σε ότι αφορά την παθογένειά της από την ανακάλυψη της έως σήμερα έχουν αυξηθεί ελάχιστα.
Τα δε δισεκατομμύρια των ευρώ που ξοδεύονται για έρευνα και αντιμετώπιση πέρα από το κέρδος για κάποιους αποδεικνύονται «λεφτά τον άνεμο».
Οι ρυθμοί της αρρώστιας αυξάνονται συνεχώς.
Το «Alzheimer» δεν γνωρίζει φύλο, φυλή, γένος, έθνος και εν μέρει ηλικία.
Η συχνότητα που το βρίσκουμε αγγίζει μετά τα 60 περίπου έναν στους τρεις με τέσσερεις στην βαριά του μορφή.
Στον πολιτισμένο κόσμο εκεί που υπάρχει ακόμα το κοινωνικό κράτος χρειάζονται τρεις υγιείς για να περιθάλψουν έναν ασθενή με προδομένη από το Alzheimer μνήμη.
Τα όρια των δυνατοτήτων περίθαλψης έχουν γίνει δυσβάστακτα για τις μοντέρνες κοινωνίες ιδιαίτερα αυτές που περνάνε την ύφεση.
Η παραίνεση ότι κάτι πρέπει να γίνει και να βρεθεί μια θεραπεία είναι σήμερα χωρίς καμία σημασία την στιγμή που ο κίνδυνος πλέον είναι «εντός των συνόρων».
Η σωστή ερώτηση είναι αν μπορούμε με τις υπάρχουσες δυνατότητες ακόμα και σήμερα να συγκροτήσουμε τις σωστές ιατρικές δομές τόσο για την έρευνα όσο και για την ανακάλυψη της φαρμακευτικής τυχόν δομής μιας θεραπείας.
Και όμως κάτι πρέπει να γίνει άμεσα χωρίς συζητήσεις. Η επίκληση αδυναμίας σε οποιαδήποτε προσπάθεια αντιμετώπισης δεν είναι μόνο δειλία, είναι άρνηση πολιτισμού.
Πρέπει και οι κυβερνήσεις και οι ιατρικοί κρατικοί οργανισμοί να εμπεδώσουν ότι μια τέτοια υπερπροσπάθεια δεν αποτελεί και δεν πρέπει να είναι έργο μόνο κρατικά συγκροτημένης αρωγής αλλά είναι ένα έργο όλων.
Μια τέτοια μέρα πρέπει ο καθένας να σκέφτεται ότι μπορεί να είναι ένα αυριανό θύμα και να βάζει σε ενέργεια τους μηχανισμούς αυτοπροστασίας του.
Να τους βάζει σε ενέργεια έτσι όπως ο ίδιος σκέφτεται και μπορεί και σαν μέλος του συνόλου με την δική του συνδρομή και αδιαφορώντας για τους τριγύρω μηχανισμούς, αφορισμούς και εμπόδια να προωθήσει την προσπάθεια για την καταπολέμηση αυτής της μάστιγας.