NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ Η ΓΕΝΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ ΕΙΧΕ ΜΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΣΕ ΟΤΙ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ, ΠΟΙΕΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΕΣ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ.
Τελικά ένα πειραματικό μοντέλο σε ότι αφορά την διαδικασία πληροφόρησης και της συνθετικής λειτουργίας στον εγκέφαλο έδωσε την ευκαιρία για πειράματα τόσο σε ανθρώπους όσο και ζώα προκειμένου να ελεγχθούν μηχανισμοί παραγωγής σχιζοφρενών ιδεών και παράλληλα να ελεγχθούν οι διάφορες φαρμακευτικές προσεγγίσεις.
Το μοντέλο ήταν επαρκώς επιτυχημένο αλλά σε καμία περίπτωση δεν έλυσε το πρόβλημα της σχιζοφρένειας όμως έδωσε πάρα πολλές βασικές κατευθύνσεις και νέες ιδέες.
Μια από αυτές είναι ίσως και η βασική, ότι στην σχιζοφρένεια πρόκειται ουσιαστικά για μια λανθασμένη ή διαταραγμένη δίοδο πληροφοριών από το ένα κέντρο του εγκεφάλου μέχρι το άλλο. Βέβαια αυτό δεν είναι κάτι καινούριο, σαν ιδέα το είχανε πολύ παλιοί ψυχίατροι όπως ο Κρέπλιν και ο Μπλόιλαρ αλλά πρώτη φορά κατορθώθηκε αυτό βιοχημικά και νευροφυσιολογικά να πιστοποιηθεί.
Δηλαδή, για να το πούμε με απλά λόγια, στην σχιζοφρένεια πρόκειται για μια οργανική αρρώστια του εγκεφάλου με συγκεκριμένο τόπο και τρόπο διαταραχής.
Εκεί πρέπει να κατευθυνθούν όλες οι νέες εφαρμογές της σύγχρονης επιστημονικής έρευνας προκειμένου να βρεθεί και μια θεραπευτική διέξοδος.