NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΠΑΝΩ ΑΠΟ 50.000 ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΕΧΟΥΝΕ ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΡΕΣΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕ ΑΥΤΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ.Αν εξαιρέσουμε Αθήνα και Θεσσαλονίκη όπου υπάρχουνε κάποια υποτυπώδη κύτταρα φροντίδας για αυτιστικούς ανθρώπους ακόμη και για το θέμα της διαφοροδιάγνωσης στην υπόλοιπη ελληνική επαρχία δεν υπάρχει τίποτα γενικά.
Γενικά δεν υπάρχει τίποτα και ειδικά δεν υφίσταται κανένα κέντρο συντονισμού τόσο από το Υπουργείο Υγείας όσο και από το Υπουργείο κοινωνικής περίθαλψης.
Σε όλη την Ελλάδα σύλλογοι γονέων κατά καιρούς μαζεύονται, ανταλλάσουν εμπειρίες και γνώμες για το μεγάλο αυτό θέμα αλλά δυστυχώς μια συντονισμένη ενέργεια για το θέμα του αυτισμού το οποίο αυξάνεται με ταχύ ρυθμό παγκόσμια ακόμη δεν έχει βρεθεί.
Αυτό το μεγάλο θέμα που σε σύγκριση είναι πολύ πιο βασανιστικό από αυτό του καρκίνου σε απόλυτες ιατρικές γραμμές, εξακολουθεί και αιωρείται αόρατο για την κρατική μέριμνα σε όλη την χώρα. Βέβαια σαν δικαιολογία δεν έχουμε να παρουσιάσουμε και κάτι το ιδιαίτερο πλην μιας αυξημένης φροντίδας που γίνεται και στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη.
Πάντως για εμάς εδώ ισχύει το αόρατο, το τίποτα. Και ο αυτισμός είναι μια κατάσταση που αρχίζει στην κυριολεξία από την ώρα που γεννιέται το παιδί και χρήζει ιατρικής παρακολούθησης έρευνας και συμπαράστασης όπως όλα τα άλλα νοσήματα.
Η αδυναμία αυτής της επικοινωνίας αυτών των ατόμων με αυτιστικές διαταραχές ως προς τους τρίτους δεν είναι μόνο ένα ψυχιατρικό νόσημα. Είναι πλέον μια κοινωνική μάστιγα.
Οφείλει κανείς να το δει ή τουλάχιστον εφόσον βλέπει ότι δεν έχει κοινωνική συμπαράσταση και έχει το πρόβλημα ενδοοικογενειακά να προσπαθήσει ο ίδιος να βρει μια λύση που να κάνει την ζωή της οικογένειας πιο υποφερτή.