NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΙΣΧΥΕΙ ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ Η ΛΟΓΙΚΗ Η ΠΟΡΣΕ ΜΟΥ, Η ΒΙΛΛΑ ΜΟΥ, ΤΟ ΚΟΤΕΡΟ ΜΟΥ, ΚΑΙ Ο ΡΟΛΑΝΤΙΝΙΟ ΜΟΥ.
Τρομάζει κανείς αν δει πόσα λεφτά ξοδεύονται για ονόματα και για ποδοσφαιριστές τους οποίους οι προπονητές και οι μάνατζερ απλά τους έχουνε δει σε ένα βίντεο. Διάφορες εισηγήσεις που έρχονται από φίλους, γνωστούς προπονητές και συμπαίκτες γίνονται αμέσως δεκτές και ακολουθούνε τεράστιες σούμες από λεφτά προκειμένου να αποκτηθεί κάτι που δεν είναι παράγωγο συστηματικής έρευνας.
Γενικά όμως σε όλες αυτές τις διαδικασίες αγνοείται συστηματικά ο παράγων άνθρωπος.
Μοιάζουν όλα με ένα τεστ που είχε κάνει ο Αριελί (ένας οικονομολόγος και ερευνητής της συμπεριφοράς) όπου δοκίμαζε την οπτική οξύτητα σε διαφόρους ανθρώπους λέγοντας εναλλάξ ότι μια φοράνε γυαλιά Αρμάνι ενώ την άλλη συνηθισμένα γυαλιά. Ως αναμένεται εθελοντές με τα αρμάνι είχανε καλύτερη οπτική ικανότητα. Πιθανόν γιατί τους έβαζε το όνομα να συγκεντρωθούν. Κάπως έτσι γίνεται και η επιλογή των παικτών παρόλο το ότι παίζονται εκατομμύρια από ευρώ. Έτσι λοιπόν για εκατομμύρια ευρώ αγοράζονται παίκτες που το όνομα του απλώς καλλιεργείται μεταξύ ενός κύκλου υποτιθέμενων ειδικών. Στο τέλος την μουτζούρα πληρώνει αυτός που παίρνει τον παίκτη.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ένας ποδοσφαιριστής ονόματι Τζιοβάνι Βανμπρόκοστ ο οποίος όπου και αν πήγε δεν έκανε καμία καριέρα. Παρόλα αυτά άρχισε να παίζει σε μεγάλες ομάδες αρχής γενομένης απο τους Ρέιντζερς της Γλασκόβης και μετά πήγε στην Αρσενάλ όπου ακολούθησε μια μεταγραφή για πολλά εκατομμύρια στην Μπαρτσελόνα. Ο λόγος που κατέληξε εκεί χωρίς κανένας να λάβει υπόψη την απόδοσή του ήταν ότι στην Μπαρτσελόνα υπάρχει μια παράδοση ότι οι Ολλανδοί ποδοσφαιριστές είναι οι καλύτεροι του κόσμου. Αυτό και μόνο αρκούσε για να φιλοξενηθεί εκεί περίπου 2 χρόνια πριν καταλήξει πάλι σε έναν μεγάλο σύλλογο στην Μπάγιερν Μονάχου χωρίς βέβαια και εκεί να έχει την καλύτερη απόδοση.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα να αντιληφθούμε γιατί τα πράγματα γίνονται έτσι έρχεται από την αμερικάνικη δικαιοσύνη. Ένας Αμερικάνος δικαστής το 2002 "γέμισε" τον σκληρό δίσκο ενός κομπιούτερ με ένα ανάλογο πρόγραμμα με πληροφορίες που έρχονταν από το ανώτατο δικαστήριο.
Έβαλε λοιπόν ανάλογες περιπτώσεις να δικαστούν από το κομπιούτερ και από 83 επώνυμους νομικούς. Το κομπιούτερ αποδείχθηκε πολύ καλύτερο στις δικαστικές γνωματεύσεις κατά 15% έναντι αυτών των ονομαστών νομικών. Έχουμε δηλαδή και σε αυτό το παράδειγμα μια ανάλογη περίπτωση όπως ήταν το πείραμα με τα γυαλιά Αρμάνι. Εδώ φαίνεται πόσο πολύ υποτιμάμε τον εαυτό μας και ακόμη περισσότερο σε τι «φοβία» αποφάσεων βρισκόμαστε όταν πρόκειται να αποκτήσουμε κάτι πολύτιμο. Έτσι λοιπόν οι μεγάλες αγορές και τα δισεκατομμύρια ευρώ που ξοδεύονται για μεταγραφές αθλητών αποδεικνύεται ότι στην βάση τους έχουνε τον λανθασμένο φοβισμένο αυτοέλεγχο του φέροντος την απόφαση για την μεταγραφή μήπως τον κρίνουν υποτιμητικά ή λάθος. Έτσι λοιπόν προτιμά να σκορπάει λεφτά στον αέρα προκειμένου να επικαλείται τα επιχειρήματα της αγοράς του ότι προέρχονται από γνώστες του επαγγέλματος.