NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΑΣ Η ΑΠΟΤΥΠΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΓΝΩΣΗΣ ΕΠΙΛΗΨΙΑΣ ΉΤΑΝ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΟ ΝΑ ΕΙΠΩΘΕΙ.
Τεχνικά προβλήματα (έλλειψη διαγνωστικών μέσων, κοινωνικοί στιγματισμοί κ.τ.λ.) έκαναν τη διαδικασία της διάγνωσης δύσκολη και την αντιμετώπιση της επιληψίας δυσκολότερη. Τότε, για πρώτη φορά, αναδείχτηκε και ένας όρος που μετά έγινε μεταξύ των γιατρών αγαπητός, η λεγόμενη ψυχογενής επιληπτική κρίση. Αυτό ήταν μια υποκειμενική τελείως «στάμπα», βασιζόμενη τόσο στην αμφισβητούμενη επιληψία που παρουσίαζε ο ασθενής, όσο και στη μερική ικανότητα του γιατρού να πει με βεβαιότητα τη διάγνωση. Έτσι λοιπόν, με αμφιλεγόμενες διαδικασίες, «καραμπινάτες» διαταραχές της συμπεριφοράς και του συναισθήματος, αλλά ακόμη σφαιρικές αμνησίες, συγκοπικά επεισόδια, συγκοπικές κρίσεις περνούσαν όλα στη «στάμπα» του ψυχογενούς. Βέβαια, όλα αυτά με την πρόοδο της τεχνολογίας και ιδιαίτερα της πολύωρης ηλεκτροεγκεφαλογραφικής καταγραφής σε ποσοστό πάνω από 95% έχουν υποχωρήσει.