NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΉΔΗ ΤΟ 1918 Ο ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΤΟΤΕ ΝΕΥΡΟΛΟΓΟΣ HUNT ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΕ, ΣΕ ΜΙΑ ΕΚΤΕΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑ, ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΝΕΑΡΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΑΠΟ ΔΩΔΕΚΑ ΕΩΣ ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΩΝ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΑΝ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΠΑΡΚΙΝΣΟΝ.
Ο ίδιος μάλιστα είχε χρησιμοποιήσει τον όρο «τρομώδης παράλυση» νεανικού τύπου. Η προσπάθεια του ήταν να δώσει μια ώθηση σε ότι αφορά την σκέψη, σχετικά με την παθολογία αυτής της κλινικής εικόνας, πράγμα που τελικά κατάφερε. Πάρα πολλές νέες νευρολογικές σχολές, κυρίως στην Ιαπωνία, που το πάρκινσον ενδημεί, προσπάθησαν να βρουν επιστημονικές εξηγήσεις, σε ότι αφορά την αιτιολογία του και την εμφάνιση του. Παρά τις χιλιάδες δημοσιεύσεις, σε ότι αφορά νεανικό και εφηβικό πάρκινσον, δεν έχει δοθεί μια επαρκής τελεσίδικη εξήγηση.  Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα κλασσικά αντιπαρκινσιονικά φάρμακα ωφελούν ελάχιστα, ενώ οι παρενέργειες τους είναι πάμπολλες.