NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ, Η ΕΝΑ ΖΑΡΩΜΕΝΟ ΜΕΤΩΠΟ, ΕΝΑ ΑΓΡΙΟ ΒΛΕΜΜΑ, ΜΙΑ ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ, ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕΤΑΞΥ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
Αυτή η γλώσσα του σώματος είναι που δημιουργεί την δυνατότητα επικοινωνίας μεταξύ μας και μεταφράζουμε τα συναισθήματά μας έτσι όπως πραγματικά είναι. Χωρίς αυτή την δυνατότητα να ερευνούμε και να εξηγούμε τις λεπτές κινήσεις και εκφράσεις, δεν είναι δυνατή ούτε η επικοινωνία ούτε η επικοινωνία ούτε και η γλώσσα. Στον αυτισμό αυτές ακριβώς οι ικανότητες δεν υπάρχουν, για παράδειγμα ένα θλιβερό βλέμμα και παράλληλα μία μελαγχολική εξήγηση δεν είναι κάτι που αντιμετωπίζεται με το αυτονόητο συναίσθημα της κατανόησης. Ο αυτιστικός πρέπει πρώτα να το μάθει αυτό. Το ίδιο ισχύει και με τις εικόνες, με τις ομιλίες, με την ειρωνεία, με το κάθε τι. Πίσω από τις όποιες κινήσεις ή συνειρμούς πρέπει να μάθουμε να αναπτύσσουμε τα πάντα για να μπορούνε να έχουν την επικοινωνία, και αυτό το μάθημα είναι πάρα πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν απαντούν ή απαντούν και δεν κάνουν τίποτα για να συνεχίσουν τον διάλογο. Αυτό που οι άλλοι έχουν έμφυτο για να καταλαβαίνουν τους υπόλοιπους, τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις τους, οι αυτιστικοί πρέπει να το μαθαίνουν, πρέπει να κουραστούν προκειμένου να καταλάβουν κάποιες καταστάσεις. Και πάλι όμως καταλαβαίνουν το σύνολο, χωρίς να συναισθάνονται. Αυτό είναι και η μεγάλη δυσκολία.