NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΦΡΟΥΝΤ ΜΕ ΤΙΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗΣ ΒΡΗΚΑΝ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΜΙΑ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΘΕΩΡΙΩΝ.
Μια τέτοια θεωρία είναι και αυτή της απομόνωσης του ασθενούς. Ο Αμερικάνος ψυχίατρος Χάρι Σάλιβαν, ιδρυτής μιας ψυχαναλυτικής σχολής έρευνας, προσωπικότητας και διαπροσωπικών φαινομένων, θεώρησε την απομόνωση των σχιζοφρενικών ασθενών όχι σαν ένα από τα συμπτώματα της αρρώστιας, αλλά την γενεσιουργό αιτία της ίδιας αρρώστιας. Δηλαδή, πίστευε ότι κοινωνικοπολιτισμική απομόνωση παράλληλα με την ατονία των διαπροσωπικών σχέσεων σε ανθρώπους με μια ψυχωτική τάση οδηγεί τελικά στην εμφάνιση σχιζοφρενικής συμπτωματολογίας. Ακούγεται υπερβολικό με τις σημερινές γνώσεις που έχουμε για την σχιζοφρένεια, αλλά σίγουρα εμπεριέχει και μια αλήθεια. Είναι γεγονός ότι η απομόνωση έχει αρνητικό χαρακτήρα για την ανάπτυξη σχιζοφρενικών καταστάσεων και η έγκαιρη αντιμετώπιση στο σύμπτωμα να αποτελεί και στοιχείο θεραπευτικής αγωγής.