NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΤΕΛΙΚΑ Η ΈΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΠΟΛΥ ΤΑΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΣΥΝΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ.
Τυπικό παράδειγμα η ιστορία του Σαλβαδόρ Πουίγκ. Πριν πολλά χρόνια, έζησα κυριολεκτικά σαν γροθιά στην κοιλιά την τελευταία εκτέλεση δια στραγγαλισμού που έκανε το φραγκικό καθεστώς τότε στην Ισπανία, λίγο πριν ξεψυχήσει και ο ίδιος ο Φράνκο. Επρόκειτο για τον Σαλβαδόρ Πουίγκ, που για «αντικαθεστωτική» δράση είχε τιμωρηθεί στο θάνατο δια στραγγαλισμού. Ήταν κάτι που συγκλόνισε όλο τον κόσμο και «τραυμάτισε» ψυχικά την Ισπανία, διότι ο Φράνκο κυριολεκτικά από το κρεβάτι του θανάτου όριζε να πάρει μαζί του στον άλλο κόσμο και ένα νεαρό ευγενή και κυρίως καθαρό αγωνιστή. Αυτά λίγο πολύ αποτελούν ιστορία. Υπάρχει όμως και η μνήμη. Η μνήμη που επαναφέρει, με την έννοια της δικαιοσύνης, και δείχνει πόσο ψυχιατρικά αλληλοσυνδεδεμένες είναι αυτές οι δυο έννοιες˙ ξανά το πορτρέτο του Σαλβαδόρ Πουίγκ στους διάφορους τοίχους της Ισπανικής πρωτεύουσας. Είναι αυτό που θυμάται κανένας και από τον Αλμπέρτο Καμύ˙ όπου ο Γάλλος φιλόσοφος από την Αλγερία έλεγε ότι δε μου φτάνει μόνο να είμαι ελεύθερος, θέλω και δικαιοσύνη. Ξανά λοιπόν επανήλθανε με αφορμή τις οικονομικές κρίσεις και σε ανάμνηση του γεγονότος. Ο σκοπός της θυσίας του τότε νεαρού Πουίγκ είναι η αναζήτηση από τους νέους της Ισπανίας για ένα τέτοιο είδος συμπεριφοράς, βασιζόμενη στην ιστορική μνήμη.