NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΜΑΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ.
Αυτόν τον μηχανισμό τον ελέγχουμε στο 30%-40%. Τα άλλα τα «αυτορυθμίζει» ο ίδιος ο εγκέφαλος. Ένα αίσθημα απαξίωσης πριν εξαπλωθεί σε όλη την κοινωνία, χρειάζεται πρώτα να τεθεί τι είναι σαν ορισμός. Δηλαδή ο άλλος για να το βιώσει πρέπει πρώτα από όλα να ξέρει τι είναι. Από μικρά παιδιά που είμαστε μαθαίνουμε π.χ. ότι η ανεργία και η περιθωριοποίηση του ατόμου σημαίνει ταυτόχρονα η απόκλιση του από κάθε ελπίδα, υγιή ζωή, πνευματικότητα και σωματική υγεία.
Αυτό παγιώνεται με τον καιρό και φυσικά διαστρεβλώνεται κατά κόρον από τα ΜΜΕ αργότερα σε περιόδους κρίσης, καλή ώρα όπως είναι τώρα. Ο εγκέφαλος ,που προσλαμβάνει ένα γεγονός που αφορά αυτό το πράγμα είτε σαν ορισμό είτε στο τμήμα του ορισμού, δεν γνωρίζει ακριβώς περί τίνος πρόκειται αλλά με αφορμή το γεγονός παίρνει τον κρίκο αυτόν και ολοκληρώνει τις αλυσίδες της απαξίωσης και της κατάθλιψης σε γενικές γραμμές. Για αυτό λέμε ότι και η τηλεόραση παίζει έναν πάρα πολύ μεγάλο αρνητικό ρόλο, που «παράγει» τέτοια γεγονότα πολλές φορές υπερβάλλοντας ή και εκ των ων ουκ άνευ. Πρέπει λοιπόν σαν αντιμετώπιση να γνωρίζουμε ότι ο εαυτός μας είναι έτοιμος να δεχτεί «ασυνείδητα» και να επεξεργαστεί αυτά τα ερεθίσματα και να μας οδηγήσει σε μια θέση άμυνας. Η αντίθεση πέρα από το να κλείσουμε την τηλεόραση είναι να το γνωρίζουμε και να αποκλείουμε την οποιαδήποτε «συζήτηση» με τον εαυτό μας για το θέμα. Κατά ένα τρόπο μιλάμε για μια συναισθηματική αυτοκριτική.