NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

«ΠΡΩΤΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ, ΚΑΙ ΜΕΤΑ Η ΗΘΙΚΗ»
Μπρεχτ

Αυτό, που ο Μπρεχτ έβαζε τους ηθοποιούς να αναφωνήσουν στην «Όπερα της Πεντάρας» σαν φιλοσοφικό αφορισμό, επιβεβαιώνεται από τις τελευταίες έρευνες ψυχολόγων του Πανεπιστημίου Όξφορντ, όπου τα αποτελέσματα μιλούν ότι η συμπεριφορά του ατόμου είναι παρόμοια με αυτή του παιδιού με τη σοκολάτα: ότι θεωρεί γλυκό, προστατευτικό και ηδονιστικό το δέχεται και το πλησιάζει.
Είναι ένα ζωικό αντανακλαστικό που η εξέλιξη έχει αναπτύξει μέσα στους εγκεφάλους μας και μεταβιβάζεται εξελικτικά στους ανθρώπους. Αυτός είναι και ο λόγος της τάσης που έχουμε εμείς οι άνθρωποι να πλησιάζουμε ότι προκαλεί ευχαρίστηση και λιγότερο πρόβλημα. Είτε αυτό είναι καρμπονάρα ή η ωραία εμφάνιση ενός ανθρώπου ή μια χαριτωμένη παρέα.
Πρόκειται για ένα αντανακλαστικό απόλυτα ζωικό, το οποίο δύσκολο να δεχθεί ο άνθρωπος, ο οποίος πιστεύει ότι η ζωώδης συμπεριφορά είναι προνόμιο των θηρίων και όχι των ανθρώπων. Για αυτό βάζει συνεχώς τον εαυτό του σε δοκιμασίες που είναι υπεράνω των δυνάμεών του και προκαλούν ιδιαίτερα έντονες ηλεκτρικές αντιδράσεις και χημικές διαδικασίες στον εγκέφαλο, τις οποίες δε μπορεί να ξεπεράσει και έτσι, αυτοτιμωρείται και πληγώνεται. Το αποτέλεσμα είναι ακριβώς όπως στο παιδί που του παίρνουν τη σοκολάτα, να νιώθει προδομένος και αδικαιολόγητος στο συμπεριφορικό αυτό μοντέλο και να πάσχει από διάφορα νευρολογικά νοσήματα και ψυχασθένειες.
Δηλαδή, έχουμε να κάνουμε με ένα απόλυτα δαρβινικό και εξελικτικό φαινόμενο. Κάθε προσπάθεια σε αυτό το ανθρωποκεντρικό σύστημα που ζει ο άνθρωπος από τον ίδιο να ξεπεράσει τον εαυτό του εν γνώσει του, εφόσον αποδειχτεί ότι ο εγκέφαλός του και κυρίως η ομοιόστασή του δεν διαθέτει τις υποδομές για να ανταποκριθεί στο ζητούμενο επιστρέφει στην κατάσταση του μικρού παιδιού ή ακόμη χειρότερα του απερίσκεπτου ζώου. Σαν πληγωμένο ζώο ή ταλαιπωρημένο παιδί ζητά το χάδι και το γλυκό. Είναι μια συμπεριφοριστική τακτική που δύσκολα ξεπερνιέται χωρίς τη βοήθεια ειδικού αλλά είναι καλό να ξέρουμε ότι όλοι την κουβαλάμε μέσα μας χωρίς ιδιαίτερες ελπίδες να την ξεπεράσουμε αν δεν αναπτύξουμε αυτογνωσία και να πάρουμε βοήθεια από έξω.