NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΣΤΑ 72 ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ, ΜΕ ΕΝΑ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ 70 ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΤΑΙΝΙΩΝ, ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ ΤΟΝ ΜΑΤΑΙΟ ΚΟΣΜΟ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΕΝΙΔΗΣ.
Ο Σταύρος Ξενίδης, όσο ζούσε, είχε σχεδόν πάντα μια συμμετοχή σε μια ελληνική ταινία του παλιού καλού κινηματογράφου που ταυτόχρονα ήταν και επιτυχία. Αυτό, βέβαια, οφειλόταν και στην παρουσία του και στους σκηνοθέτες που επέλεγαν ηθοποιούς ανάλογης ποιότητας με τον Ξενίδη.
Η μεγάλη του επιτυχία στον κινηματογράφο κατά κύριο λόγο οφειλόταν στον γεγονός ότι τις περισσότερες φορές έπαιζε τον εαυτό του. Δηλαδή, τον ήρεμο, καλοπροαίρετο, ενάρετο, ηθικό, γλυκό, προσιτό άνθρωπο, βιοπαλαιστή, χωρίς απαιτήσεις για την ζωή και χωρίς πιέσεις για ανταμοιβές.
Ήταν κυριολεκτικά η ολοκλήρωση της φιγούρας του καταπιεσμένου, που δεν διαμαρτύρεται ποτέ. Όπως έπαιζε, έτσι προφανώς έζησε κιόλας, γιατί, όπως γράφτηκε στο τύπο, πέθανε φτωχός και στερημένος. Ένας άνθρωπος που τον ήξεραν στην καθημερινότητα πάνω από έξι εκατομμύρια Έλληνες. Θεωρητικά και μόνο, τα ποσοστά από τις ταινίες του να είχε, του έφταναν για μια αξιοπρεπή διαβίωση και κοινωνική παρουσία.
Ίσως η επιμονή του να μην διεκδικεί ποτέ να του μεταφέρθηκε υποδόρια από τα σενάρια των ρόλων που έπαιζε και να έγινε μια ζωντανή πραγματικότητα. Πιθανόν να φοβόταν ή να μην είχε και τις αντοχές να διεκδικήσει. Είναι ένας προβληματισμός για ψυχιατρική σκέψη, αλλά, στα όρια ότι αφορά το στοχασμό για ένα δημόσιο πρόσωπο.
Στα κάτω - κάτω ήταν ιδιωτική του υπόθεση. Εμείς οι νεαρότεροι παρακολουθώντας ένα σινεμά, που, οπωσδήποτε πέρα από πληροφορία, περιείχε και διδαχή μέσω του προσώπου του Σταύρου Ξενίδη, μάθαμε κάτι που κυριολεκτικά και μοναδικά μετέδιδε αυτός ο άνθρωπος, τον ευγενικό τρόπο της επικοινωνίας. Πιστεύω ότι όσοι το σκέφτονται και τώρα που τον βλέπουν στις παλιές ελληνικές ταινίες το πρώτο συναίσθημα, η σκέψη που θα νοιώθουν θα είναι η ευγένεια.