NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Ένας 62χρονος διάσημος Γερμανός γιατρός κάθεται στον πάγκο του κατηγορουμένου αυτές τις μέρες στο Μαγδεμβούργο της Γερμανίας, όπου δικάζεται και περιμένει ακόμη και πιθανή ποινή στέρησης ελευθερίας για πέντε χρόνια.
Πρόκειται για έναν διάσημο καθηγητή της νευροφυσιολογίας στην εκεί κλινική αποκατάστασης, με ασθενείς από όλο τον κόσμο και τεράστια αναγνώριση μεταξύ των συναδέλφων. Πρόκειται κυριολεκτικά για έναν άνθρωπο «ορχήστρα», ο οποίος παράλληλα με την ιατρική νευροφυσιολογία, έχει και πτυχίο φιλολόγου Γερμανικής φιλολογίας, με διδακτορική διατριβή σε ότι αφορά την επικοινωνία, καθώς, επίσης, και χρόνια ενασχόληση με την κινησιολογία των σπορ.
Ο λόγος που είναι στο δικαστήριο στην ουσία είναι αμιγώς νομικής δεοντολογίας και ομιχλώδης. Πρόκειται για την περίπτωση που ο γιατρός ακολουθεί την επιθυμία του ασθενούς και κατά πόσο ο ασθενής, όταν εκφράζει την επιθυμία, έχει «σώας τα φρένας του» για να ζητήσει κάτι τέτοιο. Δηλαδή, στα απλά ελληνικά, ο γνωστός γρίφος «Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα».
Όμως, ο παραλογισμός αυτή την φορά του γρίφου καταστρέφει την καριέρα και τη ζωή ενός αληθινά σωστού επιστήμονα.
Η όλη ιστορία άρχισε περίπου πέντε χρόνια πριν, όταν ο εν λόγω γιατρός δέχτηκε να πάρει στην κλινική του έναν Εγγλέζο ασθενή, ο οποίος, μετά από ένα δεύτερο χτύπημα στο κεφάλι, έμεινε απολύτως παράλυτος και, μάλιστα, σχεδόν με πλήρη αποκοπή των νεύρων από τον λαιμό και κάτω. Στην κατάσταση αυτή κανένα ταμείο δεν πλήρωνε τα έξοδα του, διότι κανένας γιατρός δεν μπορούσε να βεβαιώσει με ακρίβεια ότι υπήρχε ελπίδα επανάκαμψης.
Έτσι, λοιπόν, ο μοναδικός που δέχτηκε να αναλάβει το πέρας αυτής της τραγωδίας και, ίσως παίζοντας το τελευταίο του χαρτί για μια πιθανή βελτίωση, ήταν ο κατηγορούμενος γιατρός.
Το παιδί μεταφέρθηκε στην κλινική του στο Μαγδεμβούργο και μετά από πολύμηνες θεραπείες και προσπάθειες ήρθε μια ελάχιστη βελτίωση, όπου ο ασθενής άνοιγε για χιλιοστά το στόμα του και μπορούσε να κουνήσει κάθετα τα μάτια του.
Σύμφωνα με το ιατρικό δίκαιο, ασθενείς σε αυτήν την κατάσταση πρέπει να διακομίζονται σε ειδικές κλινικές, όπου με χορήγηση αναλγητικών να περιμένουν το τέλος τους, μια και η κανονική ιατρική δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα άλλο.
Παρόλα αυτά, ο Γερμανός γιατρός συνέχισε τις μεγάλες του προσπάθειες ώσπου πριν έξι μήνες ήρθε και η τελική πράξη του δράματος. Οι γονείς και ο αδελφός του ασθενούς δεν ήθελαν πια να συνεχίσουν, ενθυμούμενοι παλιά επιθυμία του ασθενούς, που αρνιόταν να καταλήξει σαν «φυτό» σε μια κλινική.
Ζήτησαν, λοιπόν, από τον γιατρό να τραβήξουν την πρίζα του αναπνευστήρα για να σταματήσει το μαρτύριό του. Την πράξη αυτή θα αναλάμβανε να την κάνει ο ίδιος του ο αδελφός.
Ό ίδιος ο γιατρός βρισκόταν στο ιατρικό δίλημμα μετά από μια έντονη φλεγμονή που είχε ο ασθενής και έχοντάς τον βάλει σε νάρκωση, προκειμένου να τον σώσει, αν θα προχωρούσε σε περαιτέρω επέμβαση ή όχι.
Επέμβαση δεν μπορούσε να κάνει, γιατί, σύμφωνα με τον νόμο, έπρεπε να είχε την έγκριση του ασθενούς ή του οικογενειακού περιβάλλοντος και χωρίς αυτήν, θα ήταν παράνομος. Από την άλλη μεριά, όμως, σαν γιατρός ενώπιον Θεού και ανθρώπου έπρεπε να επέμβει προκειμένου να σώσει τον ασθενή του.
Τελικά, την ώρα που έλειπε, ο αδελφός του ασθενούς τράβηξε την πρίζα του μηχανήματος και ο ασθενής κατέληξε με τον γιατρό να προστρέχει κοντά του θέλοντας να του χορηγήσει σαν τελευταία βοήθεια παυσίπονο.
Μετά από μερικές μέρες η διοίκηση του νοσοκομείου κάλεσε τον γιατρό βάζοντας σε διαθεσιμότητα τον ίδιο, τους βοηθούς του και τις νοσοκόμες. Και παραπέμποντας την υπόθεση ταυτόχρονα στον εισαγγελέα με την κατηγορία της διακοπής θεραπείας, χωρίς ιδιαίτερο λόγο και συμμετοχή σε φόνο.
Παράλληλα, με ένα ειδικό δελτίο τύπου έκανε την περίπτωση γνωστή σε όλη την γκάμα των ΜΜΕ, στιγματίζοντας τον γιατρό, χωρίς αυτός, όντας κατηγορούμενος, να έχει το δικαίωμα να υπερασπίσει τον εαυτό του.
Βέβαια, όλη η ιστορία είναι ένα απλό ιατρικό γεγονός χαμένο κάπου στην Ευρώπη, σε έναν πολιτισμό που τον μαστίζει η οικονομική και ηθική κρίση και δεν αφήνει καθόλου περιθώρια για ιατρικές ουμανιστικές αντιλήψεις. Φυσικά, και το άρθρο αυτό δεν πρόκειται να το διαβάσουν και χιλιάδες αναγνώστες ή κάποιοι περισπούδαστοι νομικοί.
Γράφεται απλώς, ώστε να διαβαστεί από κάποιους, να αναλογιστούν ότι μπορεί να βρεθούν σε μια παρόμοια θέση ενός από τους συμμετέχοντες στο δράμα και να το ξαναφέρουν στην μνήμη τους σαν δυσάρεστη ανάμνηση ενός γραπτού, που ίσως την δεδομένη στιγμή τους οδηγήσει σε μια σωστή σκέψη.