NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙ ΌΤΙ Η ΌΡΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΟΛΟ ΟΠΤΙΚΩΝ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ ΚΑΠΟΙΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΚΥΤΤΑΡΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΌΡΑΣΗΣ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΝΤΟΠΙΖΟΥΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΟΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ.
Είναι, δηλαδή, σαν να βλέπουμε μέσα από «καλαμάκι» μια συνηθισμένη εικόνα και να τη συνδέουμε με μια διπλανή που βλέπουμε από άλλο «καλαμάκι». Έχει διαπιστωθεί ότι τα νευρικά κύτταρα του οπτικού κέντρου  διεγείρονται με οπτικά ερεθίσματα, τα οποία έρχονται κυρίως από το θάλαμο με τη μορφή αιχμηρών ηλεκτρικών δυναμικών, το καθένα ξεχωριστά. Δηλαδή, το κάθε κέντρο προτιμά ένα δικό του οπτικό ερέθισμα, εφόσον ανταποκρίνεται στο συγκεκριμένο κύτταρο με τη συγκεκριμένη ένταση, στο συγκεκριμένο χώρο και συντονισμένο με ερεθίσματα από άλλα μέρη του εγκέφαλου, όπως π.χ. από τις περιοχές της μνήμης. Για να αντιληφθεί, δηλαδή, κανένας το καπάκι της λεμονάδας πρέπει να συντονιστούν όλα εκείνα τα συγκεκριμένα ερεθίσματα, να γίνουν ηλεκτρικά δυναμικά και να φτάσουν στο συγκεκριμένο κύτταρο που θα τα επεξεργαστεί βιοχημικά και είναι ταυτοποιημένο με αυτό του είδους το ερέθισμα. Βλέπουμε, δηλαδή, το συγκερασμό πάρα πολλών λειτουργιών του οπτικού κέντρου μετά από έλεγχο των οπτικών ερεθισμάτων μιας μεγάλης διαδρομής.  Δεν πρόκειται, δηλαδή, στην προκειμένη περίπτωση για ένα «μονήρη» φαινόμενο, αλλά για ένα συγκερασμό διαφόρων καταστάσεων που εμείς αντιλαμβανόμαστε σαν οπτικές εικόνες. Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε πως συνδέουν οπτικές εικόνες με άλλα είδη ερεθίσματα, ακουστικά, οπτικά, αισθητηριακά κ.τ.λ.