NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ «ΔΑΡΒΙΝΙΚΗ» ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΠΕΡΜΕΤΡΟΥ ΦΟΒΟΥ, ΔΗΛΑΔΗ, ΤΗΣ ΕΙΔΙΚΗΣ ΦΟΒΙΑΣ.
Κατά την εντύπωση αυτή της γονιδιακής κωδικοποίησης, η συνεχής άμυνα του ανθρώπινου είδους προς καιρικές συνθήκες, ζώα, πρόσωπα και πράγματα «πέρασε» στα γονίδια του μια αμυντική τακτική, η οποία λειτουργεί με αντένες εντόπισης πιθανού κινδύνου που σηματοδοτούν το φόβο, και ως εκ τούτου τη λήψη μέτρων προστασίας του ιδίου του ατόμου. Έτσι εξηγείται και το απότομο κλάμα, «πάγωμα» του προσώπου του παιδιού ή η εντύπωση ότι ένα ξερό ξύλο στο δάσος είναι ένα φίδι που θα μας τσιμπήσει. Βέβαια, στις γονιδιακά κωδικοποιημένες φοβίες μπορεί να έρθει μια ανάπτυξη ή να προσπαθούν και άλλα στοιχεία να φτάσουν τον άνθρωπο στον υπερθετικό βαθμό αντίδρασης που μπορεί να οδηγήσει σε μια οργανωμένη ψύχωση.