ΣΗΜΕΡΑ ΠΛΕΟΝ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΣΤΟΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΣΜΟ, ΈΧΟΥΜΕ ΦΤΑΣΕΙ ΝΑ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΜΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ ΑΠΟ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΥΣ. 
Έχουμε ανθρώπους όπου όλη τους η ύπαρξη στηρίζεται σε κάτι που κληρονομούν∙ αυτό μπορεί να είναι μια απλή δουλειά, ένα σπίτι, εξουσία ή οτιδήποτε άλλο. Η διαχείριση αυτής της «κληρονομιάς» όμως με τον καιρό και με τις νέες Ευρωπαϊκές συνήθειες και την ανάπτυξη της μεσαίας τάξης έχει περάσει από τα χέρια των κληρονόμων σε υπαλλήλους οι οποίοι έναντι μισθού προωθούν αυτήν την κατάσταση. Αυτή η εξέλιξη  μεγαλώνει ουσιαστικά τη διάθεση οποιουδήποτε να διαχειριστεί την κληρονομιά κάποιου άλλου και έτσι η μορφή του ανταγωνισμού «υπερισχύει»  σε σχέση με το πνεύμα της συνεργασίας και της αλληλεγγύης. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η έννοια της «κληρονομιάς» να μη γίνεται αποδεκτή. Με τις σημερινές ανισότητες δημιουγείται έντονο ανταγωνιστικό συναίσθημα και αυτό σίγουρα δεν είναι θετικό.

ΑΝΕΚΑΘΕΝ Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΓΟΡΑ ΉΤΑΝ ΈΝΑ ΠΕΔΙΟ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ Ή ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ Ή ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΚΟΜΗ, ΑΛΛΑ ΕΙΧΕ ΚΥΡΙΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΌΤΙ ΔΕ ΔΕΧΟΤΑΝ ΤΗΝ ΎΠΑΡΞΗ ΤΗΣ «ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ» ΑΠΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ. 
Στην ελεύθερη αγορά κυριαρχούσε το πνεύμα της ελεύθερης ανάπτυξης και της ατομικής αξίας· αυτός που ήταν άξιος πήγαινε μπροστά, ενώ αυτός  που δεν εργαζόταν περιοριζόταν στην όποια «κληρονομιά»  και αν ήταν αυτή με ένα σεβασμό στην αποδοχή της. Φαίνεται ότι οι συνεχιζόμενες συγκρουσιακές καταστάσεις και ιδιαίτερα η αύξηση των ανισοτήτων μεγαλώνουν ακόμη το πρόβλημα της παραδοχής της σύγχρονης ελεύθερης αγοράς για την «κληρονομιά». Ο «κληρονόμος» πολύ δύσκολα γίνεται κοινωνικά ανεκτός, πολύ δε περισσότερο σήμερα με τηv άγρια μορφή που έχει πάρει η αγορά και με την ουσιαστική κατάργηση της μεσαίας τάξης.

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΈΧΟΥΝ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΙΣΟΤΗΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΣ.
Βέβαια ο δυτικός κόσμος έχει μια προτεραιότητα σε αυτό. Πλέον το όνειρο ότι μπορεί κανένας να γίνει πλούσιος με τη δουλειά, τον ανταγωνισμό και τις σπουδές αρχίζει και «χωλαίνει» επικίνδυνα. Οι ανισότητες έχουν αυξηθεί και η δυνατότητα να τις προσεγγίσει κανείς δεν υπάρχει και όσο περνάει ο καιρός, τουλάχιστον για την Ευρώπη, η πιθανότητα κάποιου υγιούς ανταγωνισμού και  μιας κοινωνικής ανόδου μικραίνει. Παράλληλα ο κύριος φορέας εξισορρόπησης των ανισοτήτων «απουσιάζει», ενώ η μεσαία τάξη υποχωρεί ραγδαία. Αξίζει να σημειωθεί ότι και οι ευαισθησίες απέναντι στην ανισότητα έχουν αμβλυνθεί πάρα πολύ· τη θέση τους την έχουν δώσει στην απογοήτευση, γιατί κανένας πλέον δεν πιστεύει ότι αυτό το πρόβλημα μπορεί να λυθεί.

«KΛΗΡΟΝΟΜΙΑ» ΚΑΙ ΕΥΗΜΕΡΙΑ


Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΔΥΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΌΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΌΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ.
Δηλαδή, την κοινωνική πρόοδο, άνοδο και προσέγγιση της ευημερίας μέσω σκληρής δουλειάς, σπουδών και αποταμίευσης. Σήμερα πλέον το χρήμα κληρονομείται. Άρα, δηλαδή, η κάθε μορφή «κληρονομιάς» αποτελεί και το εφαλτήριο για μια μελλοντική ευτυχία του ατόμου. Αυτή η «κληρονομιά» αποτελείται από υλικά και πνευματικά αγαθά, αλλά κυρίως χρηματοπιστωτικά «αποκτήματα». Όποιος σήμερα δεν τα έχει αυτά και δυστυχώς αυτοί που τα έχουν είναι λίγοι, δεν έχει τη δυνατότητα κοινωνικής ανόδου, άρα και πρόσβαση στην ευημερία και ευτυχία· είναι μια κοινωνική αλήθεια η οποία πιέζει πάρα πολύ το σύγχρονο κόσμο και ιδιαίτερα τους Ευρωπαίους, οι οποίοι αναζητούν λύσεις για το φαινόμενο αυτό. Βέβαια η αναζήτηση λύσεων παίρνει καιρό και το πρόβλημα αυξάνεται, καθώς η λύση του αναζητείται. Δυστυχώς αυτή η επικίνδυνη κατάσταση μπορεί να φέρει κοινωνικές «εκρήξεις».  

TO ΧΡΗΜΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΕΙΤΑΙ;

ΠΛΕΟΝ Η ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΈΧΕΙ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΈΝΑΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΤΡΟΠΟ ΣΚΕΨΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, ΌΠΟΥ ΟΙ ΑΝΙΣΟΤΗΤΕΣ ΈΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΕΛΑΧΙΣΤΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΤΟΜΕΑ.  
Πλέον η δουλειά, ο ανταγωνισμός, οι δυνατές  σπουδές ή  οτιδήποτε άλλο δε φτάνουν προκειμένου να ξεχωρίσει κανένας από το πλήθος.  Η ανισότητα είναι μεγάλη και δυστυχώς έχει φτάσει σε σημείο τέτοιο που να οδηγεί στην απογοήτευση, σε ότι αφορά την υπερνίκηση της. Πλέον κυριαρχεί η γνώμη ότι το χρήμα συγκεντρώνεται από ορισμένες ομάδες και κληρονομείται. Εάν κανείς δεν είναι από νεαρός μέσα σε αυτόν τον κύκλο των «κληρονόμων», δεν έχει πλέον δυνατότητα κοινωνικής ανάδειξης και παραμένει  σε ένα επίπεδο ζωής πολύ πιο κάτω από αυτό της παλιάς μεσαίας τάξης.

H ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ «ΚΛΗΡΟΝΟΜΩΝ»

ΣΗΜΕΡΑ ΠΛΕΟΝ ΈΧΟΥΜΕ ΦΤΑΣΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ, ΌΠΟΥ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΝ ΟΙ «ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ». 
Στην ελεύθερη αγορά σπάνια πλέον βρίσκουμε αυτοδημιούργητους ανθρώπους  οι οποίοι έχουν τον πλούτο σαν αποτέλεσμα της σκληρής τους εργασίας ή προϊόν του ανταγωνισμού  που ήδη έχουν υποστεί. Σήμερα πλέον στην Ευρώπη  πάνω από το 90% του πλούτου βρίσκεται στα χέρια «κληρονόμων» και η υπόλοιπη κοινωνία καλείται μέσω των συμβατικών ή κοινωνικών συμβολαίων που ήδη υφίσταται να σεβαστεί αυτήν την «κληρονομιά»· είναι ένα γεγονός που δημιουργεί ατομικά, κοινωνικά ακόμη και εθνικά προβλήματα. Έτσι λοιπόν είναι πολύ πιθανόν να έρθουν συγκρούσεις για λόγους κληρονομιάς όσο και αν αυτό μας φαίνεται απίθανο και να ζητηθούν νέες λύσεις. Ένα τέτοιο παράδειγμα ίσως αποτελεί και το ανερχόμενο ουκρανικό ζήτημα.

Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ


Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ «ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ» ΚΑΤΑ ΚΟΡΟΝ ΈΝΑ ΒΑΣΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΦΥΣΗΣ.
Αυτό το βασικό γνώρισμα είναι η νοσηρή ανάγκη που έχουμε να συγκρινόμαστε ο ένας με τον άλλο. Αυτή η τάση σύγκρισης με οτιδήποτε μας οδηγεί στο να συγκρίνουμε και τη ζωή μας με τη ζωή ανθρώπων που φυσιολογικά δεν μπορούμε να μιμηθούμε, όπως είναι οι ήρωες της τηλεόρασης, οι διάσημοι ή ακόμη πολλές φορές και άλλοι πιο προσιτοί άνθρωποι της καθημερινότητας που έχουν πολλά περισσότερα από αυτά που μπορούμε να κατακτήσουμε ή να αποκτήσουμε όλοι εμείς. Πρόκειται για μια σύγκριση χωρίς ελπίδα, η οποία όμως ελπίδα  αναπτερώνεται από την τηλεόραση με την ψευδαίσθηση ότι κάποτε μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Η συνεχής σύγκριση με οτιδήποτε που προσφέρεται με το «ψεύτικο» μοντέλο της τηλεόρασης οδηγεί το σύγχρονο άνθρωπο σε κοινωνικό αποκλεισμό  και μαρασμό.

Ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΠΟΥΤΜΑΝ  ΕΙΝΑΙ ΈΝΑΣ ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΣΤΟ ΧΑΡΒΑΡΝΤ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΞΕΤΑΖΕΙ ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ, ΜΕΤΑΞΥ ΆΛΛΩΝ, ΜΕ ΤΙΣ ΏΡΕΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ.  
Ο Ρόμπερτ Πούτμαν αναφέρει σαν «κοινωνικό κεφάλαιο» το χρόνο που χρειάζεται κανείς προκειμένου να έχει ανάλογες επαφές με συντρόφους, φίλους, οικογένεια και εν γένει συμμετοχή στο συλλογικό βίο. Αυτό το «κοινωνικό κεφάλαιο» μειώνεται δραστικά τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στην Ευρώπη. Σύμφωνα με το Ρόμπερτ Πούτμαν η τηλεόραση θεωρείται ως βασικός «υπαίτιος» που από τη δεκαετία του πενήντα και μετά, που ήταν σχεδόν ανύπαρκτη, έχει εισβάλλει τόσο δυναμικά στην κοινωνία που σήμερα οι Αμερικανοί πολίτες βλέπουν περίπου έξι με εφτά ώρες την ημέρα, ενώ οι Ευρωπαίοι περιορίζονται σε πέντε με έξι ώρες. Βέβαια αυτές οι ώρες παρακολούθησης αποτελούν απώλεια από το «κοινωνικό κεφάλαιο», το οποίο είναι άμεσο και βασικό για τη λειτουργικότητα της ζωής.


Ο ΜΕΣΟΣ ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΈΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΜΙΑ ΆΜΕΣΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΤΟΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΈΝΑ ΒΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ.  
Η τηλεόραση προσφέρει μια άμεση ευχαρίστηση στον τηλεθεατή, αντίθετα με άλλα πράγματα που απαιτούν γνώση, όπως π.χ. η ενασχόληση με μια επιστημονική εργασία ή η εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου. Το βασικό στοιχείο όμως είναι ότι ο μέσος άνθρωπος στη συνέχεια μετανιώνει για τις απολαύσεις που λαμβάνει, κυρίως από την τηλεόραση, όπως δείχνουν όλες οι κοινωνικές έρευνες. Η παρακολούθηση τηλεόρασης αποτελεί μια από τις απογοητευτικές ψυχαγωγικές δραστηριότητες. Με την πάροδο του χρόνου, όταν πλέον υπάρχει και η άμεση εξάρτηση της στιγμιαίας απόλαυσης από το μέσο άνθρωπο, αυξάνεται το μέγεθος της απογοήτευσης και έτσι πέφτουν οι δείκτες ικανοποίησης.

ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ΕΥΡΥΤΕΡΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΠΛΟΥΣΙΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΈΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ.   
Για λόγους κυρίως αγοράς αλλά και κοινωνικής μηχανικής οι προτιμήσεις αποτελούν ένα αντικείμενο, το οποίο απασχολεί πολλές επιστημονικές έδρες και ελεύθερους ψυχολόγους. Οι έρευνες έχουν καταδείξει ότι υπάρχουν δυο οργανωμένα νευρωνικά τόξα στον εγκέφαλο, τα οποία κατευθύνουν τις προτιμήσεις όσον αφορά τις απολαύσεις. Το ένα τόξο αφορά τις άμεσες απολαύσεις και το λιμβικό σύστημα που βρίσκεται στο στέλεχος του εγκεφάλου και είναι αυτό που κατευθύνει τις ψυχαναγκαστικές κινήσεις των άμεσων απολαύσεων, όπως π.χ. η στιγμιαία απόλαυση της τηλεόρασης. Υπάρχει όμως και το νευρωνικό τόξο που κατευθύνεται από το προμετωπιαίο λοβό, δηλαδή το υπολογιστικό τμήμα του εγκεφάλου, και είναι δομημένο για ιδιαίτερες απολαύσεις. Εδώ βέβαια υπάρχει μια μεγάλη διαφορά από άνθρωπο σε άνθρωπο και σίγουρα εκείνες οι ιδιαιτερότητες που αυξάνουν τη λειτουργικότητα του προμετωπιαίου λοβού δεν είναι αυτές που είναι καταγεγραμμένες στις καταναγκαστικές συνήθειες. Οι τυχεροί που έχουν ανεπτυγμένο αυτό το νευρωνικό τόξο είναι τα πιο ολοκληρωμένα και συνυφασμένα με τη ζωή άτομα, καθώς επίσης και εναρμονισμένα με την καθημερινότητα.

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΟΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΈΡΕΥΝΕΣ  ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΌΠΟΥ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΒΛΕΠΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΠΟΛΥ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΈΧΟΥΝ ΔΕΙΞΕΙ ΌΤΙ  ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΈΜΜΕΣΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ. 
Κάποιοι δε την χαρακτηρίζουν σαν ένα «οπτικό» ναρκωτικό. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι γιατί ακριβώς η τηλεθέαση μετασχηματίζει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο σε σχέση με τον εαυτό μας. Τα πρόσωπα που εμφανίζονται  στην τηλεόραση είναι όμορφα και σίγουρα αυτό είναι μια συμπεριφορά που εμβόλιμα μας αρέσει και την επιδιώκουμε όλοι, ενώ παράλληλα μας επηρεάζει και αρνητικά. Έχει αποδειχτεί ότι μετά από μια τηλεοπτική αυτοκτονία μεγάλης τηλεθέασης, υπήρξε μια αύξηση στις απόπειρες αυτοκτονίας, στις πραγματικές αυτοκτονίες. Έτσι λοιπόν ταυτόχρονα με την άλλη δραστηριότητα, η τηλεόραση είναι ικανή να ρίξει το ηθικό κατακόρυφα και μέσω των θεαμάτων της να μεταμορφώσει τον εξαρτημένο τηλεθεατή σε ένα άβουλο όν, το οποίο κατευθύνεται σχεδόν με αντανακλαστικό τρόπο αποκλειστικά και μόνο από αυτό που βλέπει.

ΓΙΑ ΤΟ ΜΟΝΤΕΡΝΟ ΆΝΘΡΩΠΟ Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΈΝΑ ΜΕΤΡΟ ΕΥΤΥΧΙΑΣ.
Η κάθε σύγκριση που κάνει το άτομο σε ότι αφορά οποιαδήποτε πλευρά της ζωής του, όπως π.χ. την προσωπικότητα του ή την καθημερινότητα του, με οποιαδήποτε άλλη ομάδα ανθρώπων ή με διάφορες καταστάσεις, τον οδηγεί σε ένα συμπέρασμα πόσο καλά ή πόσο «άσχημα» είναι.  Αν θεωρητικά αυτή η σύγκριση πάψει να υφίσταται, τελειώνει πλέον και η αγωνία σχετικά με το αποτέλεσμα και για τη θέση του ατόμου στην καθημερινότητα. Ένα είναι βέβαιο, αν και δεν έχει προταθεί δυναμικά πέρα από μερικές θρησκευτικές ενώσεις και από κάποια επιστημονικά ιδρύματα ή ψυχαναλυτικά ινστιτούτα: η «μη σύγκριση» οδηγεί το άτομο σε μια κατάσταση ουδετερότητας και  χωρίς ένταση. Από εκεί πέρα εάν αυτή η κατάσταση  παραμείνει έτσι ή είναι ελεγχόμενη, με σιγουριά το μέσο άτομο μη συγκρίνοντας παύει να υποφέρει.

ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ «ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝ» ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ  ΚΛΙΜΑΚΑ ΈΧΟΥΝ ΤΟ ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΜΗΔΕΝΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ.
Την ίδια ώρα που δισεκατομμύρια «νεοφερμένοι» άνθρωποι συνωστίζονται στο τραπέζι ενός κλονισμένου δυτικού μοντέλου, βλέπουμε ότι η σχέση ανάμεσα στην ατομική ευτυχία και στην πορεία των κοινωνιών αποκλίνει ουσιαστικά. Δεν είναι πλέον ξεκάθαρο τι είναι καλό ή άσχημο και πλέον υπάρχει η τάση οι άνθρωποι να αφήνονται να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους, έτσι ώστε κανένα αποτέλεσμα να μην μπορεί να προκαθοριστεί. Ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος και φυσικά για τη  μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου μη «ανθεκτικός».

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΈΓΙΝΕ ΤΟ 1999 ΣΤΟ ΜΠΟΥΤΑΝ. 
Το Μπουτάν είναι ένα μικρό κρατίδιο κάπου στα Ιμαλάια όπου παλιά ο απόλυτος κυρίαρχος, ο βασιλιάς του, απαγόρευε την τηλεόραση. Το σωτήριο έτος 1998 ο βασιλιάς του Μπουτάν αποφάσισε να καταργήσει αυτήν την απαγόρευση και έτσι εγκαταστάθηκε η τηλεόραση με πολλά κανάλια αμέσως. Οι κάτοικοι του Μπουτάν άρχισαν να παρακολουθούν το συνηθισμένο μείγμα βίας, διαφήμισης και ερωτικών ιστοριών που παρακολουθούν οι κάτοικοι όλων των πλούσιων χωρών στις πολυδαίδαλες τηλεοράσεις. Μετά την είσοδο της τηλεόρασης, ένα χρόνο αργότερα, εκείνο που παρατηρήθηκε έντονα είναι ότι αυξήθηκαν κατακόρυφα τα διαζύγια, η εγκληματικότητα και η κατανάλωση ναρκωτικών στο μικρό κρατίδιο, με αποτέλεσμα ο τρόπος ζωής να αλλάξει τελείως εκεί που κανείς δεν το περίμενε. Η αλλαγή ήταν τόσο ξαφνική που πλέον κάθε απαγόρευση παρακολούθησης της τηλεόρασης με σκοπό την επιστροφή στο παλιό τρόπο ζωής δεν είχε κανένα νόημα: το δηλητήριο είχε χυθεί σε ολόκληρο το «κοινωνικό σώμα».



ΣΗΜΕΡΑ Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΚΑΙ ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗΣ.
Έτσι λοιπόν  πολλά ψυχολογικά ινστιτούτα ασχολούνται με αυτό το θέμα και προσπαθούν να λύσουν αυτό το πολύ ανθρώπινο πρόβλημα. Επιστημονικές έρευνες, ιδίως αυτές που σύγκριναν  τις προτιμήσεις διάφορων ομάδων, έχουν δείξει ότι σήμερα στον «πλούσιο» κόσμο για το μέσο άνθρωπο η ευτυχία εξαρτάται από τις συγκρίσεις που κάνει με μια ομάδα αναφοράς, είτε αυτοί είναι φίλοι ή συνάδελφοι ή άλλα πρόσωπα. Οι συγκρίσεις και τα αποτελέσματα που βγαίνουν από αυτές, έτσι όπως τα βλέπει ο ίδιος ή όπως του τα επιβάλλουν αλλά κυρίως έτσι όπως τα αντιλαμβάνεται, αποτελούν έναν οδηγό για την ευτυχία ή για την ψευδαίσθηση ότι είναι ευτυχισμένος ή πολύ χειρότερα για τη λάθος απόφαση τι ακριβώς είναι η ευτυχία. Βλέπουμε λοιπόν ότι η σύγκριση γενικά είναι ένα «δηλητήριο» το οποίο σε κάθε περίπτωση μας δίνει ένα κίνητρο, αλλά παράλληλα  μας καταστρέφει και την καθημερινότητα.

«ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΉΘΕΛΑ ΝΑ ΓΙΝΩ» ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ. 
Αυτό που επιστημονικά αναφέρεται σαν «χρονική  ανακολουθία των προτιμήσεων» εξηγεί αυτήν την εσωτερική «μάχη». Δηλαδή, οι σύγχρονοι άνθρωποι αφοσιώνονται σε δραστηριότητες για τις οποίες στη συνέχεια μετανιώνουν, αφού οι προτιμήσεις τους έρχονται «άνω-κάτω». Έτσι δεν πετυχαίνουν σήμερα να γίνουν εκείνο που πραγματικά αναμένουν να γίνουν αύριο. Ένα τυπικό παράδειγμα είναι αυτοί που εξακολουθούν να πίνουν ενώ δεν το καταφέρουν ή να διαβάζουν ένα βιβλίο ενώ βρίσκονται μπροστά από την τηλεόραση. Υπάρχει, δηλαδή, ένας σαφής διχασμός ανάμεσα σε εκείνον που αναζητάει την άμεση ευχαρίστηση και σε αυτόν που θέλει εκείνες τις ενδιαφέρουσες αποφάσεις και απολαύσεις που θα τον κάνουν ευτυχισμένο. Αυτή η κατάσταση  αποτελεί μια μοιραία σύγκρουση, η οποία οδηγεί σχεδόν το σύνολο των ανθρώπων στο σημερινό τρόπο αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς στη σύγχρονη αγορά. Ο χώρος της διαφήμισης το γνωρίζει πολύ καλά αυτό και πάνω σε αυτό το εσωτερικό αρνητικό δυναμικό στηρίζεται  και  «ποντάρει» πάρα πολλά για την κατανάλωση.

ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ ΝΑΙ.
Πλέον οι σύγχρονες γενιές που αναπτύσσονται κοινωνικά με την τηλεόραση, αμέσως  αποκτούν αυτήν την καταναγκαστική συνήθεια, η οποία εμπειρικά αφήνει μια μικρή, απροσδόκητη ικανοποίηση «βγάζοντας» αργότερα μια πολύ μεγάλη δυσαρέσκεια. Το περίεργο είναι ότι αυτή η προσωρινή ευχαρίστηση εξακολουθεί να υφίσταται σε πολλούς ανθρώπους, αν και η τηλεόραση σαν θέμα, σαν ευχαρίστηση και κυρίως σαν ψυχαγωγία βρίσκεται πολύ μακριά στην κλίμακα των προτιμήσεων του μέσου ανθρώπου.

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ


ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΥΗΜΕΡΟΥΝ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ.  
Οι μεγάλοι πόλεμοι σταμάτησαν και οι επιδημίες υποχωρούν· η δημοκρατία, δηλαδή η ελευθερία της βούλησης, υπάρχει σχεδόν παντού και η ελεύθερη έκφραση δεν εμποδίζεται πλέον από κανέναν. Τα παραπάνω ισχύουν για τη μετακίνηση και για τις σπουδές σε μεγάλο βαθμό. Η ευτυχία παίζει ένα σημαντικό ρόλο στην ανθρώπινη ζωή και ο Πασκάλ πολύ σωστά είχε αναφέρει πως όλος ο κόσμος αναζητάει την ευτυχία, ακόμη και αυτός που πρόκειται να κρεμαστεί. Για το σύγχρονο κόσμο  η βελτίωση  των συνθηκών ζωής σαν στόχος της ανθρωπότητας μπορούμε να πούμε ότι έχει επιτευχθεί, σε σχέση με τα παλιά χρόνια που η ζωή ήταν άθλια και απάνθρωπη. Ωστόσο, ο καθένας αναρωτιέται εάν ο κόσμος πραγματικά είναι ευτυχισμένος. 

ΑΓΟΡΑ, ΑΠΟΛΥΣΗ, ΔΙΑΖΥΓΙΟ


 ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ, ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΖΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ «ΜΑΝΙΑ» ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ.   
Σήμερα τα πάντα αξιολογούνται· οι αποδόσεις των νοσοκομείων, δικαστών, φίλων των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η αποτελεσματικότητα των σχολείων, ερευνών, πολιτικών, γιατρών. Το «καλύτερο» είναι συνεχώς προτιμότερο από το απλώς «καλό». Σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες νευροεπιστημόνων και ψυχιάτρων, διαπιστώνεται ότι στη ζωή των ενηλίκων τα δυο ζητήματα που κυριαρχούν είναι η απόλυση και το διαζύγιο που αποτελούν πλέον συνήθειες. Στην περίπτωση του γάμου όπου έχουμε την εγκατάλειψη του συντρόφου για υποτιθέμενους λόγους αγάπης, η σχέση  γίνεται όλο και πιο «επισφαλής»· το ίδιο συμβαίνει και με την απόλυση στον τομέα της εργασίας. Βλέπουμε, δηλαδή, ότι η αγορά της εργασίας και η «αγορά του γάμου» έχουν σαν κοινό στόχο το ίδιο πράγμα, δηλαδή  τη μεγιστοποίηση του κέρδους, όταν παρουσιαστούν οι καινούργιες ευκαιρίες. Δηλαδή, ο οικονομικός τρόπος σκέψης για την αύξηση των οφελών  έχει εισβάλλει τόσο πολύ στη ζωή του μέσου ανθρώπου που επιβάλλει τον τρόπο της έγγαμης ζωής και της εργασίας του.

TO ΗΘΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ


ΤΟΣΟ Η ΗΘΙΚΗ ΌΣΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΈΧΟΥΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ. 
Ωστόσο, αυτά τα δυο διαφορετικά νευρωνικά τόξα δε χωρούν ταυτόχρονα μαζί στο ίδιο «παιχνίδι». Για παράδειγμα όσο αυξάνονται οι αμοιβές στους εργαζόμενους, δεν υπάρχει και η ίδια ανταπόκριση στο επίπεδο εργασίας. Η συμπεριφορά αυτή  «δηλώνει» ότι ο ηθικός χαρακτήρας της εργασίας  χάνεται  μαζί και το ενδιαφέρον  για αυτήν καθαυτή· μετατοπίζεται το ενδιαφέρον του ανθρώπου κυρίως προς το κέρδος, το οποίο όμως κατευθύνεται μονομερώς προς μια πλευρά και έτσι ο άνθρωπος επιμένει στη συνεχή αύξηση του κέρδους. Ταυτόχρονα όμως στερείται ο εργαζόμενος την ευχαρίστηση της ηθικής απολαβής, η οποία παραμένει πάντα μια απολαβή. Αυτή ακριβώς η έλλειψη της ηθικής απολαβής είναι  δυσνόητη στο σύγχρονο πλούσιο κόσμο, διότι η έννοια του κέρδους έχει κατακτήσει τη γενική σκέψη και νοοτροπία. Στον εγκέφαλο όμως παραμένει «άδεια» εκείνη η κίνηση  στο κέντρο επιβράβευσης των ηθικών αμοιβών και αυτό φέρνει ένα μεγάλο «κύμα» δυστυχίας. 

H EYTYXIA KAI H ΑΙΩΝΙΑ ΝΕΟΤΗΤΑ


Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ, ΔΙΟΤΙ ΈΧΕΙ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ «ΣΥΝΗΘΕΙΑ» ΝΑ ΣΥΝΗΘΙΖΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Όποια πρόοδο και αν σημειώσει, γρήγορα την θεωρεί αυτονόητη και ο στόχος της «οικοδόμησης» της ευτυχίας που αναμένει του φαίνεται ανέφικτος. Έτσι λοιπόν πρέπει να προσαρμόζει τα όνειρα του, να δημιουργεί νέα σχέδια και να βρίσκεται σε μια πλήρη αναζήτηση για ένα καλύτερο μέλλον, προκειμένου να πραγματοποιήσει το ανεκπλήρωτο όνειρο της αιώνιας νεότητας. Βέβαια, έτσι όπως την φαντάζεται ο απλοϊκός άνθρωπος  αυτήν την αιώνια νεότητα δεν έρχεται ποτέ και παραμένει μια ατέρμονη αναζήτηση που χαρακτηρίζει  το νέο κόσμο. Αυτός είναι και ο λόγος που εμφανίζονται τα τρομερά «ελλείμματα» ευτυχίας στις μοντέρνες πλούσιες κοινωνίες. Η δύναμη της συνήθειας οποιουδήποτε επιτεύγματος και μάλιστα τα τελευταία χρόνια σε απίστευτα γρήγορους ρυθμούς δημιουργεί αντί για ευτυχία το αντίθετο, δηλαδή μια  κατ' επίφαση δυστυχία.


ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΈΧΟΥΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΜΑΝΑΤΖΜΕΝΤ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ.
Έτσι λοιπόν αυτές οι επιχειρήσεις με καινούργιες στρατηγικές πολλαπλασιάζουν τα δώρα και τις αμοιβές, οξύνοντας τον ανταγωνισμό ακραία, ακόμη και μεταξύ των ίδιων των υπαλλήλων, έτσι ώστε να φτάσουν σε μια υποτιθέμενη μέγιστη απόδοση που θα επιφέρει κέρδος. Η κλιμακούμενη αυτή διαδικασία έχει μειώσει  τελείως την αξία της εργασίας· την ανάγκη, δηλαδή, να γίνεται κάτι καλά και όταν κανένας το κάνει αυτό να έχει την επιδοκιμασία των συναδέλφων και συνανθρώπων του. Στη θέση της αξίας της εργασίας  κυριαρχεί η «μανία» του ανταγωνισμού, η οποία φαίνεται να οδηγεί σε συναισθηματικά αδιέξοδα.

ΕΙΝΑΙ ΈΝΑ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΈΧΕΙ ΤΕΘΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ  ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΘΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΕΣ  ΠΗΓΕΣ.
Αποτελεί γεγονός ότι οι άνθρωποι δε σκέφτονται όλοι με τον ίδιο τρόπο. Αν και οι δυσκολίες της ζωής έχουν μειωθεί ουσιαστικά τα τελευταία πενήντα χρόνια, έχουμε ενδείξεις ότι σχεδόν κανείς δεν είναι απόλυτα ευτυχισμένος. Π.χ. δεκαπέντε στους εκατό Αμερικανούς πάνω από τριάντα πέντε ετών καταναλώνουν ένα μεγάλο αριθμό αντικαταθλιπτικών φαρμάκων και εμφανίζουν ένα μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο. Η κατανάλωση μάλιστα των αντικαταθλιπτικών φαρμάκων π.χ. στη Γαλλία έχει τριπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια και οι απόπειρες αυτοκτονίας μεταξύ δεκαπέντε έως είκοσι πέντε ετών έχουν διπλασιαστεί. Γενικά, οι δείκτες ευημερίας στις πλούσιες χώρες της Ευρώπης και Αμερικής δείχνουν να υποχωρούν, παρότι τα εξωτερικά γεγονότα εμφανίζουν το αντίθετο.

ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΤΟ ΒΟΡΕΙΟ ΗΜΙΣΦΑΙΡΙΟ ΑΛΛΑ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ, ΌΣΟ ΠΕΡΝΑΝΕ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΌΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ, ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ ΈΝΤΟΝΑ ΤΟ ΔΑΡΒΙΝΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ Ή  ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ;  
Τα παλιά χρόνια το περίφημο «struggle for life», δηλαδή ο αγώνας για την ύπαρξη, αποτελούσε μια «μεταφορά» που οι διανοούμενοι χρησιμοποιούσαν, προκειμένου να  δώσουν τη διάσταση για τη ζωή που έδινε ο Δαρβίνος · ότι πολλά ζωικά είδη, συμπεριλαμβανόμενου και του ανθρώπου, παρουσιάζουν το φαινόμενο της συνεργασίας ανάμεσα στα μέλη του ίδιου είδους. Τα τελευταία χρόνια αυτή η συνεργασία έχει εξαφανιστεί και ο κόσμος κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή προς τον ανταγωνισμό. Γενικά, οι σύγχρονες κοινωνικές δομές ευνοούν τον ανταγωνισμό εις βάρος της συνεργασίας. Τα αποτελέσματα αυτής της ανταγωνιστικής ύπαρξης τα βλέπουμε καθημερινά με το να στραγγαλίζεται η ζωή πολλών ανθρώπων και μάλιστα και εκείνων που πολλές φορές θεωρούνται ότι  βρίσκονται σε προνομιακή θέση. Στη σημερινή εποχή, η υπάρχουσα κρίση κάνει αυτό το παράδειγμα όλο και πιο «ζωντανό». 

ΌΛΟΙ ΠΛΕΟΝ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΜΙΣΦΑΙΡΙΟΥ ΖΟΥΜΕ  ΈΝΑ «ΝΕΟ-ΔΑΡΒΙΝΙΣΤΙΚΟ» ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΈΝΑΣ ΒΑΣΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ «ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ» ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ «ΚΑΛΟΣ».
Ο «καλύτερος» κερδίζει, ο άλλος χάνει και  έτσι διαταράσσεται η ισορροπία. Πάντως έχει αρχίσει να επιβάλλεται αυτός ο «νεο-δαρβινιστικός» κώδικας, όπου οι αδύνατοι εξουδετερώνονται και παραδίδονται στην περιφρόνηση των υποτιθέμενων νικητών. Βλέπουμε, δηλαδή, τη σύγχρονη κοινωνία να χωρίζεται σε  δυο μεγάλα κομμάτια, στους χαμένους και στους κερδισμένους, χωρίς να υπάρχει μια ουσιαστική γέφυρα μεταξύ των δυο, αλλά το κυριότερο που συμβαίνει είναι ότι οι δυο αυτές ομάδες πολλαπλασιάζονται και γίνονται ανταγωνιστικές. Υπάρχει ένας συνεχής αγώνας «μεταφοράς» ατόμων από τη μια ομάδα στην άλλη, ο οποίος δημιουργεί ένα τεράστιο  άγχος επιβίωσης και για τους  δυο με πλήρη απώλεια της καθημερινής ευτυχίας.

ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΙΑ

Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΙΣ ΠΛΟΥΣΙΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ. 
Ο άνθρωπος  βρίσκεται μονίμως σε μια αναζήτηση για κάτι το ανέφικτο· αυτή η αναζήτηση του ανέφικτου θεωρεί ότι τον καθιστά νέο και ότι είναι κάτι που θα τον οδηγήσει στην ευημερία και ευτυχία. Η ευτυχία σαν ατελείωτη αναμονή είναι κάτι που τον κρατάει στη ζωή. Κάθε επίτευγμα που ο σύγχρονος άνθρωπος κατακτά αποτελεί στοιχείο ευτυχίας. Όσο ζει και χαίρεται αυτό το επίτευγμα σαν το «σύντομο έρωτα» είναι κάτι που τον αναζωογονεί, τον κάνει ευτυχισμένο, του δίνει όρεξη για ζωή. Με τη συνήθεια αμέσως ο στόχος αυτός  χάνεται και αρχίζει πάλι η ατέρμονη αναζήτηση, η οποία ιδιαίτερα στους συγκεκριμένους ανθρώπους των πλούσιων χωρών τους οδηγεί σε νέο κύκλο δυστυχίας. Πρέπει λοιπόν κανείς να επικεντρωθεί νευροψυχιατρικά σε ότι αφορά το κεντρικό θέμα της ύπαρξης του ανθρώπου που είναι η «γρήγορη» συνήθεια. Είναι κάτι το οποίο πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα και με στόχο ίσως την εκπαίδευση, προκειμένου να οδηγηθεί κανείς σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής.

ΈΝΑΣ «ΆΝΙΣΟΣ» ΚΟΣΜΟΣ

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ  ΈΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΛΟΥΣΙΟ ΚΟΣΜΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΤΑΞΥ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΑΠΟΛΑΒΩΝ.  
Τα τελευταία τριάντα χρόνια, ιδιαίτερα στις πλούσιες χώρες του βόρειου ημισφαιρίου, ο σύγχρονος άνθρωπος έχει επιλέξει στο να ζει για να κερδίζει. Έτσι λοιπόν για να μπορέσει να λειτουργήσει αποκλειστικά με αυτό το μοτίβο, αυξάνει συνεχώς την έννοια των αμοιβών με σκοπό να πετύχει παραγωγή και επιβάλει σκληρότερες ποινές όταν δεν αποδίδει.  Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να προωθείται μέρα με τη μέρα ένας κλιμακούμενος τρόπος έντασης, ο οποίος αυξάνει την επιθυμία για κέρδος που  αποτελεί μια κατάκτηση κάποιας ευτυχίας.  Δυστυχώς  η διαδικασία αυτή οδηγεί σε μια ανισότητα, η οποία δεν ικανοποιεί το σύγχρονο άνθρωπο.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

 

© 2006 | Blogger Templates by GeckoandFly modified and converted to Blogger by Blogcrowds.