Η ΌΡΑΣΗ ΣΑΦΩΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΈΝΑΝ «ΈΛΕΓΧΟ» ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ, ΠΡΙΝ ΓΙΝΕΙ ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ.
 Δηλαδή, όσο και αν φαίνεται περίεργο, ο εγκέφαλος είναι τελικά αυτός που προαποφασίζει τι θα βιώσει και τι θα δει το άτομο. Είναι λίγο δύσκολο αυτό να το φανταστούμε, αλλά η εξήγηση του έχει ελεγχτεί, έχει διερευνηθεί και μάλιστα εφαρμόζεται με πολλές τεχνικές παραλλαγές, π.χ. στις φωτογραφικές μηχανές. Ο εγκέφαλος, αφού επεξεργαστεί τα οπτικά ερεθίσματα στο επίπεδο των γαγγλιοκυττάρων του αμφιβληστροειδούς, μετά τα «μαζεύει» σε διάφορες ομάδες και σε διάφορες χρονικές στιγμές τα μεταφέρει σε μια άλλη εγκεφαλική περιοχή που λέγεται θάλαμος. 
Εκεί με βάση πάλι το χρόνο και τη δυναμικότητα του ερεθίσματος γίνεται μια επεξεργασία, η οποία τελειώνει «φορμάροντας» τα οπτικά ερεθίσματα σε διάφορες πάλι ομάδες αιχμηρών κυμάτων, τα οποία μεταφέρονται σε διαφορετικούς νευρώνες, προκειμένου να τα επεξεργαστούν εκ νέου και να τα μεταδώσουν κατόπιν προς την κατεύθυνση του οπτικού κέντρου. Βλέπουμε, δηλαδή, ότι υφίσταται μια διαδικασία ελέγχου στο θάλαμο των οπτικών ερεθισμάτων, «τυποποίησης» τους και με τη βοήθεια κάποιων μνημονιακών καταστάσεων μεταφοράς τους σε ανάλογους νευρολογικούς σχηματισμούς. Άρα αυτό που βλέπουμε και που βιώνουμε ότι βλέπουμε είναι στην ουσία αποτέλεσμα πολλών ενδοεγκεφαλικών λειτουργιών σε ένα συντονισμό που γίνεται μεταξύ εγκεφαλικών νευρώνων. Αξίζει να αναφέρουμε για μια ακόμη φορά ότι οι  εγκεφαλικοί αυτοί νευρώνες συντονίζονται μεταξύ τους, επικοινωνούν, διεγείρονται και μεταφέρουν ερεθίσματα μέσω αιχμηρών ηλεκτρικών δυναμικών.

ΥΠΗΡΧΕ, ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ, Η ΕΣΦΑΛΜΕΝΗ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΌΤΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΤΟ «ΒΙΩΝΕΙ». 
Οι έρευνες έχουν δείξει ότι αυτή η εντύπωση δεν είναι καθολοκληρίαν σωστή.  Το μάτι βλέπει και πέρα σε άλλες διαστάσεις από την οπτική στιγμή την οποία καταγράφει το ρολόι. Τα ηλεκτρικά ερεθίσματα προέρχονται από τους ερεθισμούς των νευρικών κυττάρων και μεταλλάσσονται στον εγκέφαλο σαν αιχμηρά δυναμικά  από διάφορες κατευθύνσεις. Ο εγκέφαλος τα μαζεύει αυτά σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, τις οποίες λαμβάνει σαφώς  υπόψη, εναλλάσσοντας τις εντυπώσεις αυτές με άλλες που ταυτόχρονα έρχονται από άλλες κατευθύνσεις σαν μεταβολές της οπτικής έντασης και το σύνολο αυτό το βιώνει σαν μεταβολή της κίνησης. Δηλαδή, δεν έχουμε μια απλή αντίδραση σε ένα ηλεκτρικό ή οπτικό ερεθισμό, αλλά έχουμε «συγκερασμό» πολλών δυναμικών από πολλές πλευρές που αλληλοεπηρεάζονται μαζί τους και βιώνονται από τον εγκέφαλο σαν χρώματα ή κίνηση.


ΣΤΟ ΒΥΘΟ ΤΟΥ ΟΦΘΑΛΜΟΥ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΕΠΕΞΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΤΥΠΟΙ ΚΥΤΤΑΡΩΝ ΌΛΕΣ ΤΙΣ ΟΠΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΦΤΑΝΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΑΙΣΘΗΤΗΡΙΑ ΕΡΕΘΙΣΜΑΤΑ.
Πρέπει να υπολογιστεί ότι σε κάθε μάτι περιέχονται περίπου εκατό εκατομμύρια διαφόρων ειδών υποδοχείς για τα διάφορα δείγματα φωτός. Από αυτόν τον κάθε υποδοχέα ξεκινάει μια νευρική  διασύνδεση μέσω του οπτικού νεύρου με τον εγκέφαλο. Η οπτική αυτή διασύνδεση είναι μια ταυτόχρονη αλλαγή μεταξύ ηλεκτρικών και χημικών ερεθισμάτων που προκαλούν κάποια αιχμηρά ηλεκτρικά δυναμικά. Αυτή η δραστηριότητα δεν είναι ένας «μονήρης» δρόμος από το μάτι ή από το βαθύ του ματιού προς κάθε οπτικό κέντρο του εγκεφάλου. Πρόκειται για μια διάχυτη διασπορά αιχμηρών κυμάτων προς πολλά «μέρη» και εγκεφαλικούς σχηματισμούς, έτσι ώστε να υπάρχει μια εν δυνάμει σύνδεση με κάποιον από τα εκατό εκατομμύρια υποδοχείς στον οφθαλμικό βυθό προς κάθε νευρικό κύτταρο του εγκέφαλου.
Πρόκειται, δηλαδή, για μια δαιδαλώδη διασύνδεση, η οποία πέρα από τη μεταφορά του ηλεκτροχημικού δυναμικού έχει και την υποχρέωση του συντονισμού του και της έντασης του που φτάνει σε κάθε κύτταρο. Δηλαδή, έχουμε ένα δυναμικό που διαχέεται ταυτόχρονα  προς πολλές περιοχές και ταυτόχρονα την ύπαρξη άλλων παρόμοιων δυναμικών με δραστηριότητα του ίδιου του εγκεφάλου που συντονίζει τόσο τον τρόπο μεταφοράς, όσο και την ένταση των δυναμικών που φτάνουν στο τελικό τους προσδιορισμό. Πρόκειται δηλαδή, για ένα ιδιαίτερα έντονο και ακριβή συντονισμό   που ακόμη καμία ανθρώπινη δυνατότητα δεν μπορεί να το επηρεάσει στο σύνολο του.

ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΑ ΕΡΕΘΙΣΜΑΤΑ ΜΕ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΟΠΤΙΚΩΝ ΠΛΗΡΟΦΙΟΡΙΩΝ ΕΙΣΕΛΘΟΥΝ ΣΤΟ  ΒΥΘΟ ΤΟΥ ΜΑΤΙΟΥ ΚΑΙ ΕΡΕΘΙΣΟΥΝ ΤΑ ΕΚΕΙ ΚΥΤΤΑΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΕΚΑΤΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΣΕ ΥΠΟΔΟΧΕΙΣ, ΤΟΤΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΙΑ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΩΝ ΕΡΕΘΙΣΜΑΤΩΝ ΑΥΤΩΝ ΣΤΑ ΓΑΓΓΛΙΟΚΥΤΤΑΡΑ ΤΟΥ ΑΜΦΙΒΛΗΣΤΡΟΕΙΔΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΗΛΕΚΤΡΙΚΑ ΔΥΝΑΜΙΚΑ.
Αυτά τα δυναμικά με τη μορφή αιχμηρών κυμάτων μεταφέρονται αμέσως από τους νευρώνες σε ολόκληρο τον εγκέφαλο, αφού γίνει  εκεί η πρώτη  επεξεργασία. Δηλαδή, τα γαγγλιοκύτταρα δρουν κατά κάποιο τρόπο σαν τα πρώτα συστήματα «επιλογής» των οπτικών πληροφοριών που έρχονται από τον έξω κόσμο στο βυθό του οφθαλμού. Τα γαγγλιοκύτταρα με αυτόν τον τρόπο «χρειάζονται» και κάποια μνημονικά ερεθίσματα, άρα εδώ βλέπουμε και την πρώτη επαφή με τη μνήμη, προκειμένου να κάνει τη σωστή επιλογή και τη διανομή αυτών των ερεθισμάτων προς όλες τις κατευθύνσεις, όπου πρέπει να πάνε ταυτόχρονα.
Ταυτόχρονα, πάλι εκεί στα γαγγλιοκύτταρα ρυθμίζεται και η ένταση αυτών των αιχμηρών δυναμικών προς την κατεύθυνση  που θα πάνε και με ποιά ταχύτητα θα φτάσουν. Βλέπουμε, δηλαδή, ότι στο πρώτο στάδιο της επεξεργασίας της όρασης αυτά τα γαγγλιοκύτταρα του αμφιβληστροειδούς παίζουν ένα ιδιαιτέρα σπουδαίο ρόλο. Ίσως και αυτός είναι ο ρόλος που σε διάφορες ασθένειες έχουμε τη νοσηρή συμμετοχή μόνο αυτών των κυττάρων για μια σειρά από διαφορετικές παθήσεις. Έτσι εξηγείται και ο ρόλος της νευρολογίας, προκειμένου να κάνει σωστές διαφοροδιαγνώσεις προς τα διάφορα τμήματα του ίδιου νευρικού συστήματος.

ΔΥΟ ΒΑΣΙΚΟΙ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΙ, Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΈΝΤΑΣΗ ΕΝΟΣ ΟΠΤΙΚΟΥ ΕΡΕΘΙΣΜΑΤΟΣ, ΠΑΙΖΟΥΝ ΈΝΑ ΙΔΙΑΤΕΡΟ ΡΟΛΟ ΣΤΗΝ ΌΡΑΣΗ.
Πρόκειται για το χρόνο και την ένταση με την οποία τα γαγγλιοκύτταρα του αμφιβληστροειδούς «δίνουν» προς το εσωτερικό του εγκεφάλου τα διάφορα αιχμηρά δυναμικά που προκύπτουν μετά από τον ερεθισμό τους. Ανάλογα λοιπόν με αυτές τις δυο παραμέτρους, τα δυναμικά αυτά προχωρούν προς διάφορους σχηματισμούς με «οπτική» δραστηριότητα, σε ότι αφορά φόρμες, χρώματα, κινήσεις  ή το συντονισμό όλων αυτών μαζί. Αυτό είναι ένα αποτέλεσμα  ακριβώς του συντονισμού του χρόνου και της έντασης του ερεθισμού που δέχονται τα κύτταρα τα ερεθίσματα. Διαφορές ή ακανόνιστες καταστάσεις, ως προς τη σχέση  αυτή, έχουν σαν συνέπεια τη μορφή πολλών νοσολογικών καταστάσεων. Έτσι λοιπόν στη νευρολογία, όταν έχουμε μια παθολογική κατάσταση σε σχέση  με το τμήμα αυτό, πρέπει να πηγαίνουμε τη διερεύνηση από την ανάποδη.
Δηλαδή, ψάχνουμε πρώτα ποιά είναι τα συμπτώματα και μετά μπορούμε να τα συνδυάσουμε με τη τυχόν βλάβη που υπάρχει σε συγκεκριμένο μέρος του εγκεφάλου με συγκεκριμένη ένταση ή εμφάνιση με διαφορά χρονικής φάσης. Είναι βέβαια μια επίπονη δουλειά που κάνει τη νευρολογία ένα πολύ δύσκολο κλάδο. Από την άλλη όμως μεριά, ακόμη επιστημονικά και τεχνικά δεν έχουμε φτάσει στο σημείο να μπορούμε να ελέγξουμε πρωτογενώς τη βλάβη εκεί που ακριβώς δημιουργείται σαν ηλεκτροχημική δυσλειτουργία σε κυτταρικό επίπεδο. Πρέπει όμως για παρηγοριά να αναφέρουμε ότι τα τελευταία χρόνια προς την κατεύθυνση  αυτή έχουν γίνει γιγαντιαία βήματα και αναμένεται να γίνουν ακόμη μεγαλύτερα.

ΌΡΑΣΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ «ΚΑΛΑΜΑΚΙ»

ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙ ΌΤΙ Η ΌΡΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΟΛΟ ΟΠΤΙΚΩΝ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ ΚΑΠΟΙΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΚΥΤΤΑΡΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΌΡΑΣΗΣ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΝΤΟΠΙΖΟΥΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΟΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ.
Είναι, δηλαδή, σαν να βλέπουμε μέσα από «καλαμάκι» μια συνηθισμένη εικόνα και να τη συνδέουμε με μια διπλανή που βλέπουμε από άλλο «καλαμάκι». Έχει διαπιστωθεί ότι τα νευρικά κύτταρα του οπτικού κέντρου  διεγείρονται με οπτικά ερεθίσματα, τα οποία έρχονται κυρίως από το θάλαμο με τη μορφή αιχμηρών ηλεκτρικών δυναμικών, το καθένα ξεχωριστά. Δηλαδή, το κάθε κέντρο προτιμά ένα δικό του οπτικό ερέθισμα, εφόσον ανταποκρίνεται στο συγκεκριμένο κύτταρο με τη συγκεκριμένη ένταση, στο συγκεκριμένο χώρο και συντονισμένο με ερεθίσματα από άλλα μέρη του εγκέφαλου, όπως π.χ. από τις περιοχές της μνήμης. Για να αντιληφθεί, δηλαδή, κανένας το καπάκι της λεμονάδας πρέπει να συντονιστούν όλα εκείνα τα συγκεκριμένα ερεθίσματα, να γίνουν ηλεκτρικά δυναμικά και να φτάσουν στο συγκεκριμένο κύτταρο που θα τα επεξεργαστεί βιοχημικά και είναι ταυτοποιημένο με αυτό του είδους το ερέθισμα. Βλέπουμε, δηλαδή, το συγκερασμό πάρα πολλών λειτουργιών του οπτικού κέντρου μετά από έλεγχο των οπτικών ερεθισμάτων μιας μεγάλης διαδρομής.  Δεν πρόκειται, δηλαδή, στην προκειμένη περίπτωση για ένα «μονήρη» φαινόμενο, αλλά για ένα συγκερασμό διαφόρων καταστάσεων που εμείς αντιλαμβανόμαστε σαν οπτικές εικόνες. Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε πως συνδέουν οπτικές εικόνες με άλλα είδη ερεθίσματα, ακουστικά, οπτικά, αισθητηριακά κ.τ.λ.

 ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΟΙ ΝΕΥΡΟΕΠΙΣΤΗΜONEΣ ΈΧΟΥΝ ΚΑΤΟΡΘΩΣΕΙ ΝΑ ΕΝΤΟΠΙΣΟΥΝ ΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ «ΔΙΑΧΕΕΤΑΙ» Η ΌΡΑΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ.
Έτσι λοιπόν, πέρα από την κεντρική  δράση του οπτικού κέντρου, βρέθηκε ότι υπάρχουν σαφείς διασυνδέσεις πολλών περιοχών και κέντρων του εγκέφαλου μεταξύ τους. Δηλαδή, η οπτική πληροφορία που φτάνει στον εγκέφαλο «διαχέεται» περίπου σε όλο το σύστημα και από εκεί και ύστερα τίθεται το θέμα της αντίληψης του συστήματος αυτού. Οι έρευνες λοιπόν έχουν καταδείξει ότι όντως η αντίληψη υπάρχει, αλλά όχι ταυτόχρονα. Υπάρχει, δηλαδή, κάποιος χρονικός συντονισμός, ο οποίος σε μια συγκεκριμένη στιγμή δίνει το «όλο» της οπτικής εντύπωσης μετά το οπτικό ερέθισμα.
Αυτό μέχρι τώρα δεν μπορούσε να μετρηθεί, διότι παρόλο που η έρευνα του κέντρου της όραση στον εγκέφαλο ήταν «δυνατή», δεν μπορούσε  να γίνει ταυτόχρονη παρατήρηση των επιμέρους νευρωνικών τόξων ή κέντρων που επικοινωνούν με το οπτικό κέντρο. Τώρα με τις νέες δυνατότητες της νευροφυσιολογίας και ιδιαίτερα  της μαγνητικής τομογραφίας είναι πλέον δυνατόν να εξεταστεί σε βάθος η απόδοση και η σημασία του «timing», όπως συνήθως αναφέρεται στις νευροεπιστήμες της οπτικής διάχυσης. Τώρα, δηλαδή, μπορούμε να ξέρουμε από τη στιγμή που το οπτικό ερέθισμα θα δοθεί αισθητηριακά πως διανέμεται στον εγκέφαλο, το πώς επεξεργάζεται, πως βιώνεται και καταγράφεται και ποιά είναι η σχέση με άλλα κέντρα, όπως π.χ. της μνήμης και της «αποθήκευσης». Πρόκειται για μια επαναστατική μέθοδος, η οποία βοηθάει στην κατανόηση πολλών άλλων μέχρι τώρα αδιευκρίνιστων παθήσεων π.χ. της σχιζοφρένειας.


ΗΛΕΚΤΡΙΚΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΦΟΡΜΑ ΑΙΧΜΗΡΩΝ ΔΥΝΑΜΙΚΩΝ Ή ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΞΕΩΝ ΔΥΝΑΜΙΚΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΟΥ ΜΕΤΑΒΙΒΑΖΟΥΝ ΈΝΑ ΣΗΜΑ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ. 
Το νευρικό κύτταρο που δέχεται αυτό το σήμα, το επεξεργάζεται ανάλογα και το μεταδίδει προς διάφορες κατευθύνσεις. Οι κατευθύνσεις  που πρέπει να του μεταδώσει είναι ορισμένες, αλλά παράλληλα αυτό το ηλεκτρικό σήμα δέχεται επιδράσεις από άλλα σήματα που καταφθάνουν στο νευρικό σώμα και μετριάζουν ή αλλάζουν την ένταση τους. Δηλαδή, βλέπουμε ότι το νευρικό κύτταρο δρα με κάποιο τρόπο σαν ρυθμιστής της ηλεκτρικής ενέργειας που παράγει ο εγκέφαλος σε διάφορα σημεία  και μεταδίδεται με τη μορφή οξέων δυναμικών. Μετά από το τελικό σχήμα, αφού δοθεί και επηρεαστεί από τα διάφορα αιχμηρά δυναμικά, προκύπτουν  νέα δυναμικά, τα οποία μεταδίδονται στο νευροάξονα, ο οποίος κάνει στο τέλος του, στην έκβαση του δηλαδή,  μια χημική αντίδραση , η οποία χημική αντίδραση μεταβιβάζεται στο επόμενο κύτταρο, που θα προκαλέσει μια ηλεκτρική διέγερση για να μεταδοθεί το σήμα πιο πέρα.
Βλέπουμε, δηλαδή, μια διαρκή επικοινωνία στον εγκέφαλο μεταξύ των κυττάρων  και με ένα αλληλοσχηματισμό βιοχημικών αντιδράσεων. Βιοχημικές αντιδράσεις που είναι η σύγκλιση χημικών και ηλεκτρικών διεργασιών μέσα σε πολύ μικρές αποστάσεις, σε ελάχιστο χρόνο, έτσι που να προδικάζουν μια λειτουργία,  η οποία είναι σαφώς πιο αργή από τις αντιδράσεις αυτές. Η λειτουργία αυτή είναι τυπική, αν μπορούμε να φανταστούμε με ποιά ταχύτητα φτάνει ο ένας ερεθισμός από το ένα αυτί στο άλλο και πόσο αργός είναι ο ερεθισμός που προκαλεί την κίνηση κάποιων ορμονών. Άρα το κέντρο της σύγχρονης έρευνας είναι ακριβώς στη μελέτη της μεταφοράς αυτών των αιχμηρών δυναμικών.


ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΑΣΗΜΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΨΑΧΝΟΥΝ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΟΥΝ ΤΗΝ ΌΡΑΣΗ, ΈΤΣΙ ΩΣΤΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ.
Τα τελευταία χρόνια με τις προόδους που έγιναν σε αυτές τις έρευνες φαίνεται ότι έχει πετύχει αυτό το γεγονός, γιατί πρώτη φορά αρχίζουμε και καταλαβαίνουμε πως αντιδρά ο εγκέφαλος στις ειδικές περιπτώσεις. Π.χ. έχουμε εντοπίσει ότι στην όραση για να δοθεί μια ακριβής εικόνα, πρέπει εκατοντάδες από γαγγλιακά κύτταρα του αμφιβληστροειδούς να ερεθιστούν ταυτόχρονα ή με διαφορά χρονικής  φάσης πάνω από την πηγή φωτός. Η εναλλαγή αυτή γίνεται με ηλεκτρικά δυναμικά και μεταβιβάζεται βιοχημικά εντός του εγκεφάλου προς το οπτικό κέντρο και στα κέντρα αυτά που επικρατούν συντονίζουν την όραση.
Πέρα όμως από τα συγκεκριμένα κύτταρα που αντιδρούν στο συγκεκριμένο ερεθισμό, υπάρχουν σε αυτές τις ομάδες των γαγγλιακών κυττάρων και κάποια που από τύχη ερεθίζονται από άλλα γεγονότα ή άλλες καταστάσεις. Αυτά τα ερεθίσματα καταγράφονται βέβαια και μεταδίδονται με τον ίδιο τρόπο στον ίδιο δρόμο, αλλά βιώνονται από διαφορετικά κύτταρα, διότι πρόκειται για τυχαίες άλλου είδους αντιλήψεις, έξω από το αρχικό αντικείμενο.  Βλέπουμε, δηλαδή, ότι ο εγκέφαλος βιώνει αυτό που κανείς βλέπει ή επιθυμεί ή τυχαίνει να δει, αλλά παράλληλα βιώνει και άλλου είδους ερεθίσματα που έρχονται από τον ίδιο δρόμο, τα οποία από καθαρή τύχη προκαλούνται εκείνη τη στιγμή. Οι συγκερασμοί όλων αυτών των βιωμάτων, που πάντα  μεταδίδονται με αιχμηρά δυναμικά μεταξύ των νευρωνικών κυττάρων, συντονίζουν και δίνουν την όραση, έτσι όπως τη βιώνουμε.


ΣΤΗ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΑ, ΣΕ ΌΤΙ ΑΦΟΡΑ ΤΙΣ ΟΠΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ, ΈΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΗΝ «ΠΗΓΗ», ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΕΞΕΤΑΣΕΙ ΕΚΕΙ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΠΑΘΟΛΟΓΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΑ ΌΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.
Τελευταίες έρευνες από την Καλιφόρνια το 2010 δώσανε σε αυτό κάποια λύση, όπου επιστήμονες κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν τα διάφορα δυναμικά ενέργειας από εκατοντάδες γειτονικά γαγγλιακά κύτταρα  του αμφιβληστροειδούς σε ένα και μόνο σήμα. Δηλαδή, κατάφεραν να εντοπίσουν τη δραστηριότητα όλων αυτών των κυττάρων σαν ένα μονοσήμαντο γεγονός που δημιουργεί μια «ειδική»  αντίδραση στα γαγγλιακά κύτταρα και τη μεταφέρει μετά μέσα στον εγκέφαλο. Εξετάζοντας λοιπόν αυτή τη «σύγχρονη εντόπιση» της δραστηριότητας πολλών νευρικών κυττάρων μπορούμε έτσι να κωδικοποιήσουμε αυτή τη δραστηριότητα και να δούμε ποιά φυσιολογική, αλλά παράλληλα και ποιά νοσολογική επήρεια έχει. Πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο επιστημονικό «άλμα» που πρέπει να αναφερθεί, διότι μας δίνει τη δυνατότητα πλέον να βρούμε το πρόβλημα στην «πηγή», οπότε και η νοσηλεία είναι πολύ πιο εύκολη, γιατί η διάγνωση είναι άμεση.

ΤΑ ΚΥΤΤΑΡΑ «ΓΙΑΓΙΕΣ» ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΔΙΑΦΥΛΑΞΟΥΝ ΜΝΗΜΟΝΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ. 
Παράλληλα όμως έχουν υπό την επιτήρηση τους σειρές άλλων κυττάρων με τα οποία μορφάζονται τμήματα των μνημονικών γνώσεων. Μια αξιόλογη παρατήρηση σχετικά με αυτά είναι ότι οι διάφοροι κυτταρικοί σχηματισμοί μπορούν να αλληλοκαλύπτονται. Δηλαδή, ο ένας να καλύπτει δυσλειτουργίες του άλλου, να προετοιμάζουν νέους νευρώνες με βιοχημικούς ερεθισμούς που να μπορούν να αναλάβουν τέτοιες δραστηριότητες.

Η ΈΡΕΥΝΑ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΤΩΝ ΝΕΥΡΟΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΙΚΩΝ.
Ηλεκτρικά δυναμικά προκύπτουν προς όλες τις κατευθύνσεις και μεριές στον εγκέφαλο. Το ουσιώδες για μια εγκεφαλική λειτουργία είναι ο συντονισμός τους και η κατεύθυνση τους σε συγκεκριμένους στόχους, έτσι ώστε να παραχθεί το σωστό έργο. Με τον τρόπο αυτό λέμε ότι υπάρχουν στον εγκέφαλο  κάποια κύτταρα «συντονιστές» που κατευθύνουν τα αιχμηρά δυναμικά άλλων κυττάρων προς το ένα ή άλλο νευρωνικό τόξο. Ο χρόνος και η συσσώρευση δυναμικών παράγει τη μια ή την άλλη εγκεφαλική λειτουργία. Κατά τον ίδιο τρόπο αν πάμε αντίστροφα, γνωρίζοντας πού κατευθύνονται και με ποιό συγχρονισμό αυτά τα αιχμηρά δυναμικά, μπορούμε και να αντιστρέψουμε και να αποτρέψουμε κάποιες εγκεφαλικές λειτουργίες. Με τον τρόπο αυτό μπορούμε να  έχουμε  ουσιώδεις θεραπευτικές «επεμβάσεις».

H TAXYTHTA ΣΚΕΨΗΣ

Η ΤΑΧΥΤΗΤΗΤΑ ΣΚΕΨΗΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΈΡΕΥΝΑΣ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ.
Διάσημα εργαστήρια για τις έρευνες στον τομέα των νευροεπιστημών επικεντρώνουν τις αναζητήσεις του σχετικά με το πόσο γρήγορα κατευθύνεται, αναλύεται ή «αποθηκεύεται» η ανθρώπινη σκέψη. Τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας συνδυάζονται ανάλογα με αυτά των, υψηλής τεχνολογίας, υπολογιστών για να προετοιμαστούν δυνητικά, σύνθετα έργα. Έτσι λοιπόν, η σύγχρονη τεχνολογία, αναλύοντας την ταχύτητα της «ειδικής» μετάδοσης σημάτων στον εγκέφαλο, τα προσαρμόζει π.χ. στην τεχνική της φωτογραφίας και έτσι παράγονται νέες μηχανές που πέρα από τη φωτογραφική απόδοση θα μπορούν και να μαντεύουν π.χ. κινήσεις των αντικειμένων.

Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΌΡΑΣΗΣ ΌΤΑΝ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΒΙΩΜΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΑΠΟΘΗΚΕΥΤΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ.
Αυτό είναι απαραίτητο για να μπορέσει να αναπαραχθεί βιωματικά, όταν ο οφθαλμός δεχτεί το ίδιο οπτικό ερέθισμα. Το οπτικό κέντρο «σπάει» τα διάφορα οπτικά ερεθίσματα. Μερικά από αυτά, τα πλέον δομικά βασικά για αυτόν, τα στέλνει  σε ειδικά κέντρα στον υποθάλαμο (κύτταρα «γιαγιές») που κρατούν τις βασικές ιδέες (πρόσωπο, πράγμα). Παράλληλα όμως διοχετεύονται και σε ένα άλλο δίκτυο που τα «φορτίζουν» με δευτερεύουσες ή «τριτεύοντες» λεπτομέρειες. Τα δίκτυα αυτά επικοινωνούν μεταξύ τους ακόμα και όταν δεχτούν το ίδιο ερέθισμα και διεγείρονται όλα μαζί, λίγο ή πολύ. Αυτή είναι η βασική αρχή της «οπτικής» μνήμης.

ΊΣΩΣ ΦΑΝΕΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΕ ΑΥΤΑ, ΑΛΛΑ ΌΛΕΣ ΣΧΕΔΟΝ ΟΙ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ, ΜΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ, ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΣΗΜΑΤΩΝ.
Ο εγκέφαλος είναι ρυθμισμένος ώστε για να εκτελέσει την αποστολή  του να χρειάζεται η μετάδοση π.χ. ενός εγκεφαλικού σήματος προς ένα εγκεφαλικό τόξο, να έχει συγκεκριμένη «δύναμη», ηλεκτρικό φορτίο και διάχυση. Εάν αυτά δεν εκτελούνται σωστά, τότε δημιουργείται μια ελλειμματική κατάσταση στον εγκέφαλο και τα νευρωνικά του τόξα καταλήγουν σε μια νοσηρή κλινική εκδήλωση. Για να το αποφύγουμε αυτό, ακόμα και σε επίπεδο απλής νευρολογίας πρέπει οπωσδήποτε να είμαστε σε θέση έστω και «χονδρικά» να ελέγχουμε ποιότητα και ποσότητα αυτών των σημάτων, π.χ. με το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα.

H ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΗΜ

ΤΟ ΗΜ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΡΧΙΚΑ ΕΝΟΣ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΟΥ ΣΕ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΝΗ ΚΛΙΝΙΚΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΘΗΚΕ Ο ΣΟΒΑΡΟΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΙΠΠΟΚΑΜΠΟΥ.
Συγκεκριμένα, μετά από χειρουργική επέμβαση είχαν απομακρυνθεί και τμήματα των εγκεφαλικών ημισφαιρίων. Το αποτέλεσμα αυτής της εγχείρησης ήταν ένα παράδοξο φαινόμενο. Συγκεκριμένα, ο ασθενής μπορούσε να θυμηθεί όλα τα γεγονότα πριν την επέμβαση, να έχει απόλυτα επαφή με την πραγματικότητα και να κάνει σωστούς διαλόγους, αλλά δε θυμόταν πρόσωπα και πράγματα της στιγμής που έβλεπε μετά από λίγη ώρα.  Έτσι φαίνεται ο μεγάλος ρόλος του ιππόκαμπου που παίζει στην οπτική και ακουστική μνήμη της στιγμής.

Η ΕΠΕΙΣΟΔΙΑΚΗ ΜΝΗΜΗ, ΔΗΛΑΔΗ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΎΠΑΡΞΗΣ. 
Επιστημονικές έρευνες έδειξαν προς αυτή την κατεύθυνση ότι υπάρχει «σχετικά» ανεξάρτητη λειτουργία  μεταξύ ιππόκαμπου και κροταφικών λοβών. Είναι μια σοβαρή χαρακτηριστική λειτουργία για την επεισοδιακή μνήμη, δηλαδή για τη μνήμη που καταγράφει τη ροή των γεγονότων όπως έχουν και δημιουργεί μια συνειδητή παράμετρο όλων αυτών για την περαιτέρω εξέλιξη της. Είναι δυνατόν σε νευρολογικές παθήσεις επιλεκτικά να διακοπεί η λειτουργία και να μην μπορεί ο ασθενής να θυμηθεί τί έκανε την προηγούμενη στιγμή.

H «ΟΘΟΝΗ» ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ


Η ΎΠΑΡΞΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ  ΤΗΝ ΈΚΦΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ.
Η έκφραση και η επικοινωνία έχει πολλές διαστάσεις σαν ψυχοκινητική ιδιότητα. Μια από αυτές είναι, όσο και αν φαίνεται παράξενο, το σχεδίασμα τατουάζ  πάνω στο δέρμα. Δεν είναι κάτι καινούργιο, υπήρχε από πολλά χρόνια και είχε το χαρακτήρα μιας εξατομικευμένης εκδήλωσης. Για τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης και Αμερικής στη δεκαετία ογδόντα και ενενήντα, τα τατουάζ είχαν και τη «φόρμα» μιας κοινωνικής διαμαρτυρίας. Χαρακτήριζαν ορισμένους κύκλους και κάποιες γενιές νέων. Στα χρόνια μας και ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό πλέον, αρχίζει και λαμβάνει η «ιστορία» μια έκταση εικαστικής έκφρασης, τα μοτίβα γίνονται όλο και πιο αφηρημένα και φουτουριστικά. Το κυριότερο όμως από όλα είναι ότι μετά το πέρας κάποιου χρόνου θεωρούνται ή ανεπαρκή ή περιττά, ανάλογα με την ψυχολογική διάθεση.

ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΟΦΩΝΗ ΕΛΒΕΤΙΑ (ΒΑΣΙΛΕΙΑ) ΆΡΧΙΣΕ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΈΞΥΠΝΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΕΜΒΑΤΙΚΗ ΕΠΙΛΗΨΙΑ.
Η επανάσταση αυτή είχε στη βάση της τη δυνατότητα καταγραφής κάποιων δυναμικών εγκεφαλικών κυττάρων ηλεκτροεγκεφαλογραφικά.  Στις ηλεκτροεγκεφαλογραφικές αυτές καταγραφές γίνονταν σαφής εκτίμηση και γεωγραφική «τοποθέτηση» επιληπτικών εστιών. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα στη χειρουργική της επιληψίας, η οποία στα πρώτα βήματα δεν ήταν και τόσο επιτυχής. Παρόλα αυτά συνεχίστηκε η έρευνα στον τομέα αυτό με αμείωτο ενδιαφέρον.

 ΟΙ ΟΠΤΙΚΕΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΈΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΟΠΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΗΣ ΤΟΥ ΜΕ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΜΝΗΜΗΣ.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, απλά έχουμε ένα ερεθισμό εκ των ενδο οπτικών κέντρων λόγω μιας λάθος μνημονικής διαταραχής. Έτσι ο ασθενής βλέπει κάτι που δεν υπάρχει. Τις περισσότερες φορές αυτό το «κάτι» είναι με την μορφή ζώων ή τεράτων, εικόνες που είναι αποθηκευμένες στον ιππόκαμπο και κροταφικό λοβό και έχουν σχέση με την παιδική ηλικία. Αν καταφέρει ο γιατρός τη σωστή στιγμή να επαναφέρει τη λειτουργία του εγκεφάλου, θα έχουμε και αποκατάσταση των ψευδαισθήσεων αυτών.

ΤΑ ΚΥΤΤΑΡΑ «ΓΙΑΓΙΕΣ» ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΟΝ ΙΠΠΟΚΑΜΠΟ ΚΑΙ ΠΡΟΜΕΤΩΠΙΑΙΟ ΛΟΒΟ ΣΑΝ ΔΙΑΚΟΠΤΕΣ ΓΙΑ ΜΝΗΜΟΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ, ΠΡΟΣΩΠΑ Ή ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ.    
Δηλαδή, αν ένα από αυτά περιέχει την έννοια  π.χ. ενός προσώπου του Αντώνη, έχει βιολογικά παρακλάδια και μέσα στην ίδια του την υφή, αλλά και με διπλανά παρακλάδια σε ότι αφορά σχέδια,  πλάνα κ.τ.λ. σχετικά με τον Αντώνη ή και σαν ένα λεξικό σε οτιδήποτε αρχίζει με το γράμμα Α. Ερεθίζοντας ένα τέτοιο κύτταρο, μια ή δυο ή περισσότερες φορές, έχουμε αμέσως έναν εκτεταμένο κύκλο μνημονικών εργασιών. Με τον τρόπο αυτό αλληλοεπηρεάζονται αυτά τα κύτταρα και δίνουν μνημονικές καταστάσεις.

ΤΟ ΠΑΖΛ ΤΗΣ ΟΠΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Η ΌΡΑΣΗ ΚΑΙ Η ΜΝΗΜΗ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΧΕΡΙ ΧΕΡΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΠΥΛΩΝΕΣ ΤΗΣ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΠΟΥ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΗ ΒΑΣΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, οπτικές καταγραφές, ανάλογα με τη σημασία που έχουν, μεταφέρονται σε μικρά ή μεγάλα δίκτυα κυττάρων που επικοινωνούν μεταξύ τους σαν κομμάτια ενός «πάζλ». Βασικά, όταν υπάρχει ένας οπτικός ερεθισμός ερεθίζεται ένα μικρό κομμάτι του πάζλ και ζητά πληροφορίες που έρχονται με τη μορφή ηλεκτρικών δυναμικών, έτσι που να έχει ολοκληρωμένη εικόνα με μνημονικό χαρακτήρα. Με αυτό τον τρόπο μπορεί ο εγκέφαλος με σχετικά μεγάλη ταχύτητα να διεκπεραιώνει οπτική λειτουργία και επεισοδιακή μνήμη.

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΈΧΟΥΜΕ ΑΛΜΑΤΩΔΗ ΆΝΟΔΟ ΤΗΣ «ΕΠΙΛΗΠΤΙΚΗΣ» ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ.
Όλο και πιο «σοφιστικέ» ηλεκτροεγκεφαλογράφοι και μέσα καταγραφής της εγκεφαλικής δραστηριότητας εμφανίζονται  στην αγορά, κάνοντας πιο «ελαφριά» αυτή τη δουλειά. Η κορύφωση αυτής της διαδικασίας ήρθε με την ανακάλυψη και χρησιμοποίηση  μικροηλεκτροδίων για καταγραφή δραστηριότητας ενός και μόνο εγκεφαλικού κυττάρου. Δηλαδή πρακτικά με τη διαδικασία αυτή έχουμε τη δυνατότητα καταγραφής του επιληπτικού δυναμικού που είναι υπεύθυνο για μια ολόκληρη εγκεφαλική κρίση. Άρα, με τη χειρουργική επέμβαση και μόνο  με την «εξόρυξη» έχουμε ένα μέγιστο θεραπευτικό αποτέλεσμα, όσον αφορά τις επιληπτικές κρίσεις. Εννοείται ότι όσο πιο εξειδικευμένο είναι το ηλεκτροεγκεφαλογραφικό εργαστήριο και πιο δεξιοτεχνική η επέμβαση τόσο ελαττώνονται οι παρενέργειες.

ΣΤΙΣ ΝΕΥΡΟΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΈΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΥΡΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ.
Από παλιές έρευνες γνωρίζουμε ότι ο εγκέφαλος μπορεί να απαιτήσει 20%-30% της γλυκόζης του σώματος. Πρόκειται για ένα τεράστιο ποσό, αναλογικά με τις ανάγκες του οργανισμού και την εξατομίκευση, κατά περίπτωση. Το «φλέγον» θέμα στις σύγχρονες μετρήσεις είναι ποιό ποσοστό και πώς μοιράζεται ανά εγκεφαλική περιοχή και πώς «ξοδεύεται». Ο εγκέφαλος έχει ένα σύστημα αυτορρύθμισης, το οποίο διανέμει σοφά τα «ενεργειακά αποθέματα». Ας δώσουμε ένα παράδειγμα για να το κατανοήσουμε.  Η μετάδοση ενός εγκεφαλικού σήματος σε ένα νευρωνικό τόξο απαιτεί μια ενεργειακή δαπάνη περίπου στο ένα εκατομμυριοστό που θα απαιτούσε μια ανάλογη διαδικασία σε έναν υπολογιστή υψηλής τεχνολογίας. Σκεπτόμενοι αυτό και αναλογιζόμενοι κάτι αντίστοιχο στον τομέα των υπολογιστών με ταυτόχρονη αύξηση της αποτελεσματικότητας, μπορούμε να φανταστούμε το αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα που θα άλλαζε για μια ακόμη φορά τον κόσμο.

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ Η ΜΕΛΕΤΗ ΤΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΚΥΤΤΑΡΩΝ ΈΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΜΙΑ ΤΡΟΜΕΡΗ ΆΝΟΔΟΣ.
Η άνοδος αυτή είναι δικαιολογημένη, γιατί ήρθε ένα άπλετο φως. Μέσα σε αυτό το φως φάνηκε ότι η έρευνα βασικών παραγόντων, όπως των μονήρη εγκεφαλικών νευρώνων, είναι τεράστιας σημασίας για πολλές εγκεφαλικές παθήσεις.  Για να το πούμε πιο απλά, με βάση γνώσεων σε αυτό το ερευνητικό πεδίο, μπορεί να συντονιστεί η έρευνα της παθογένειας και η θεραπευτική διαδικασία πολλών ψυχιατρικών ασθενειών. Δηλαδή, ανοίγει ένας νέος κύκλος ερευνητικών διαδικασιών μεγάλης σημασίας.

ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΣΤΕ ΠΩΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.
Παρόλο που είμαστε σίγουροι ότι τα βλέπουμε, το περιβάλλον μας υποστηρίζει πως δεν υφίστανται. Το γεγονός αυτό συμβαίνει, διότι «λανθασμένα» μετά από εγκεφαλικές δυσλειτουργίες δραστηριοποιούνται κύτταρα στον ιππόκαμπο με φυλαγμένες μνήμες πραγμάτων που τις μεταβιβάζουν στον οπτικό λοβό. Έτσι, ο οπτικός λοβός βλέπει κάτι που ήδη έχει δει, αλλά ανύπαρκτο τη συγκεκριμένη στιγμή. Δηλαδή, ζει μια διαταραγμένη μνήμη με συμμετοχή κα της οπτικής οδού. Αυτές οι παθολογικές καταστάσεις όσο γρηγορότερα διαγνωστούν τόσο πιο γρήγορα θεραπεύονται.

ΟΙ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΛΗΨΙΑΣ ΈΧΟΥΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΈΡΕΥΝΑ ΆΛΛΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΓΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ.
Π.χ. χρησιμοποιώντας μικροηλεκτρόδια σε κύτταρα του ιππόκαμπου ελέγχουμε στοιχειώδεις εξελίξεις της μνήμης. Έτσι διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν μονήρη κύτταρα εξειδικευμένα με την καταγραφή ενός προσώπου ή ενεργειών γύρω από αυτό. Βάζοντας μικροηλεκτρόδια σε μια περιοχή του ιππόκαμπου και δείχνοντας την εικόνα ενός διασήμου ηθοποιού, υπάρχει ένα που εμφανίζει τη μεγαλύτερη καταγραφή δυναμικού. Είναι το κύτταρο που αντιστοιχεί στην εν λόγω προσωπικότητα. Αυτά τα κύτταρα στην επιστημονική αργκό ονομάζονται κύτταρα «γιαγιές».

Δημοφιλείς αναρτήσεις

 

© 2006 | Blogger Templates by GeckoandFly modified and converted to Blogger by Blogcrowds.