Ο ΧΑΜΟΥΡΑΜΠΙ ΉΤΑΝ ΕΝΑΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΣΤΗ ΜΕΣΟΠΟΤΑΜΙΑ ΤΟ 1750, ΊΣΩΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΥ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΕ ΣΟΒΑΡΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ.
Από εκεί είναι γνωστός και ο κώδικας του Χαμουραμπί, ο οποίος έχει σχέση με τις ιατρικές παροχές και τον τρόπο που εξασκείται η ιατρική στους ασθενείς.
Για πρώτη φορά, με νόμο μπορούσαν οι γιατροί, μάγοι ή ιερείς ή οποιοιδήποτε άλλοι ασχολιόντουσαν με τα ιατρικά πεπραγμένα, να παίρνουν χρήματα από τους ασθενείς και φυσικά να ζητούν τις ανάλογες τιμές για τις παροχές τους.
Υπήρχε όμως και ένα σκοτεινό σημείο, το οποίο έφερνε δυσκολία στην ομαλή εξέλιξη της εποχής και χαρακτήρισε και την ιατρική εξέλιξη αργότερα.
Σε ότι αφορά τις χειρουργικές παροχές, που ήταν και κατά κύριο λόγο ιατρικές επενδύσεις της εποχής, εάν ο γιατρός – χειρούργος δεν πετύχαινε το σκοπό του και ο ασθενής πέθαινε, τότε η πολιτεία του έκοβε τα χέρια.
Στην κυριολεξία αυτό έφερε, ως αναμένετο, μια αμυντική στάση στην παροχή των ιατρικών βοηθειών και στην εκτεταμένη ελάττωση των χειρουργικών επεμβάσεων της εποχής εκείνης. Πάντως πρέπει να πούμε ότι ο κώδικας Χαμουραμπί, για πρώτη φορά, έθεσε τα όρια της ιατρικής δεοντολογίας, έστω και με άγριο τρόπο και εξακολουθεί να υπάρχει σήμερα σαν δεοντολογία.
Βέβαια, χέρια δεν κόβονται, αλλά οπωσδήποτε καριέρες μπορούν να «χαλάσουν» από αυτή τη κατάσταση.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΜΕ ΣΑΦΗ ΌΡΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΌΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥΣ.
Ο λόγος είναι μια σύνθετη λειτουργία του επικρατούντος αριστερού ημισφαιρίου που έχει διάφορες κατηγορίες εκφοράς, έκφρασης, νοημάτων κ.τ.λ.
Το επικρατούν τμήμα του λόγου είναι το συναισθηματικό που λειτουργεί με την ενστικτώδη έκφραση των συναισθημάτων.
Είναι η πρωιμότερη μορφή του λόγου, αποκτάται κατά τη βρεφική και παιδική ηλικία και αποτελεί ταυτόχρονα τη βάση της ανάπτυξης του λόγου και της ομιλίας.
Λόγω του ότι το βρέφος – παιδί λειτουργεί απολύτως συναισθηματικά και κυρίως με μια γλώσσα που εξελικτικά έχει τις ρίζες της στην εμβρυογένεση, ο συναισθηματικός λόγος είναι και ο ουσιαστικότερος παράγοντας που χαρακτηρίζει τη μετέπειτα επικοινωνία και ευφυΐα.

ΈΡΠΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΚΟΡΣΑΚΟΦ

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ· ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ Ή ΨΥΧΩΣΗ ΚΟΡΣΑΚΟΦ ΠΟΥ ΠΟΛΥ ΤΑΚΤΙΚΑ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΎΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΛΟΙΜΩΔΗ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΑΠΛΟΥ ΈΡΠΗ.
Το σύνδρομο Κόρσακοφ είναι μια διαταραχή της μνήμης και ουσιαστικά μια αδυναμία στην απόκτηση νέας μνήμης.
Ο ασθενής σε συνομιλίες δεν μπορεί να συνδυάσει τα κενά της μνήμης μεταξύ τους και για αυτό αναπτύσσει μυθοπλασίες, τις οποίες δεν μπορεί να επαναλάβει και είναι εμφανής.
Πριν από αιώνες, τα πρώτα χρόνια εξέλιξης της νευρολογίας, είχε ήδη ανακαλυφθεί το σύνδρομο Κόρσακοφ και αποδίδεται δικαίως στην έλλειψη βιταμίνης Β1.
Μετά την αποκατάσταση της διατροφής βρισκόταν κυρίως στους αλκοολικούς λόγω ελλειμματικής διατροφής και μειωμένης Β1, αλλά τώρα τελευταία παρατηρείται πολύ τακτικά στην εμφάνιση του έρπη, πιθανός λόγω αδυναμίας του ανοσοποιητικού (αμυντικού) συστήματος.

Η ΙΔΕΟΚΙΝΗΤΙΚΗ ΑΠΡΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ ΜΙΑΣ ΕΝΤΟΛΗΣ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΝ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΚΙΝΗΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ Ή ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ: ΌΤΑΝ Ο ΙΔΙΟΣ ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ.
Πολλές φορές τραύματα του κρανίου ακόμα και απλά χτυπήματα ή συγκεντρώσεις του δεν καταγράφονται ή γίνονται στον ύπνο και μπορούν να προκαλέσουν μικροαγγειακές διαταραχές στο επικρατούν ημισφαίριο κυρίως στην περιοχή του λόγου, με αποτέλεσμα την ιδεοκινητική απραξία και παράλληλα την οπισθοδρομική ή μετατραυματική αμνησία.
Δηλαδή, ο ασθενής πέρα του ότι δεν μπορεί να εκτελέσει κινητικές εντολές, δεν είναι και σε θέση να θυμηθεί γεγονότα, πριν ή μετά το τραύμα.
Στις περιπτώσεις αυτές, όσο επιπόλαια και αν φαίνονται τα συμπτώματα, ένας νευρολογικός έλεγχος με μια μαγνητική τομογραφία είναι απαραίτητος.

Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΥΓΕΙΑΣ ΤΗΣ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ ΈΚΑΝΕ ΈΚΚΛΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΝΑ ΤΡΩΝΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΣΥΧΝΟΤΕΡΑ ΣΕΞ ΔΙΟΤΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΑΥΤΟ ΘΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΤΑΣΗΣ.
Όντως η παραίνεση του Υπουργού εμπεριείχε στοιχεία πραγματικότητας.
Αλλά αυτό θα είναι εφικτό, πριν η υπέρταση φτάσει σε τέτοιο σημείο, που να κάνει τον άνθρωπο αδύναμο ακόμα και για το σεξ.
Σε ένα θερμόαιμο λαό όπως είναι οι Βραζιλιάνοι, η τοποθέτηση του Υπουργού ήταν ουσιαστική, διότι την υπέρταση την φοβούνται πολύ λίγοι και τις συνέπειες της.
Τη σεξουαλική αδυναμία τη φοβούνται οι πάντες.
Έτσι ο Υπουργός υγείας με τις δηλώσεις τους σημάδεψε στη σωστή κατεύθυνση.
Έτσι λοιπόν, ένα από τα πρώτα μελήματα ήταν η αποχή από το αλάτι.

ΛΟΓΟΣ – ΔΥΣΑΡΘΡΙΑ

Η ΔΥΣΑΡΘΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΤΗΣ ΆΡΘΡΩΣΗΣ ΛΟΓΩ ΚΑΚΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ, ΝΕΥΡΩΝ ΚΑΙ ΜΥΩΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΣ ΣΤΟΜΑΤΙΚΗΣ ΚΟΙΛΟΤΗΤΑΣ.
Η άρθρωση του λόγου γίνεται με συμμετοχή κινητικών, αισθητικών οδών αναπνευστικής διαδικασίας και φωνητικών χορδών.
Ο συντονισμός όλων αυτών των λειτουργιών χωρίς κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα, έχει σαν αποτέλεσμα τη σωστή άρθρωση και κατανόηση του λόγου και το θέμα της προφοράς του καθενός ατόμου ξεχωριστά.
Δυο σημαντικά εγκεφαλικά νεύρα, το υπογλώσσιο και το πνευμονογαστρικό, είναι αυτά που νευρώνουν τις περισσότερες περιοχές οπού προκύπτει η άρθρωση.
Συνεπώς, για την ομαλή λειτουργία της άρθρωσης είναι απαραίτητη κα η σωστή λειτουργικότητα των δυο αυτών νεύρων.
Σε περιπτώσεις διαταραχών έχουμε τις λεγόμενες παθολογικές δυσαρθρίες.

ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΥΣΗ

Ο ΛΟΓΟΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΙΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ, ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΕΙΔΙΚΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ, ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΙ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΩΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΙΚΟΣΑΕΤΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ.
Ο λόγος χωρίζεται αδρά στον λεγόμενο συναισθηματικό και συμβολικό λόγο, όπου ο συναισθηματικός εκράγει συναισθήματα, ενώ ο συμβολικός το κύριο σμήγμα όλου του λόγου.
Οι διαταραχές του λόγου δεν πρέπει να συγχέονται με αυτές τις διαταραχές της ομιλίας ή της σύγχυσης.
Πρόκειται για διαφορετικές εγκεφαλικές λειτουργίες ή δυσλειτουργίες.
Επειδή η χρήση του λόγου είναι το πρώτο επικοινωνιακό εργαλείο πολύ τακτικά ακόμα και ειδικοί γιατροί «μπερδεύουν» τις συγχυτικές διαταραχές του λόγου.
Εδώ χρειάζεται σαφής κλινικός διαχωρισμός, διότι πρόκειται για διαφορετικές νοσολογικές καταστάσεις.


ΉΔΗ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΟΤΙ Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΩΝ ΠΡΩΤΕΪΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ, ΠΑΙΖΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΡΟΛΟ ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ ΟΠΩΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ ΧΑΡΗ ΣΤΟ ALZHEIMER.
Φαίνεται ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην πλάγια αμυοτροφική σκλήρυνση.
Η πλάγια αμυοτροφική σκλήρυνση είναι η νόσος που προσβάλλει τους κινητικούς πυρήνες των νεύρων τόσο στον εγκέφαλο όσο και σε όλο το μήκος της σπονδυλικής στήλης.
Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά από αδυναμία των μυών και ταυτόχρονη ατροφία, μέχρι πλήρη αποδυνάμωση των αναπνευστικών μυών που οδηγεί στον μαρασμό λόγω πνευμονικής ανεπάρκειας και στον θάνατο.
Η τρομερή αυτή αρρώστια, από τι φαίνεται από τις τελευταίες εξετάσεις που έχουν γίνει, έχει και αυτή μια αιτία στην παθολογική συγκέντρωση «ανωμάλων» πρωτεϊνικών τμημάτων στους εν λόγω κινητικούς πυρήνες.
Συγκεκριμένα, μια πρωτεΐνη κλειδί με το όνομα ubikilin 2 εμποδίζει την αποκομιδή των πρωτεϊνικών εκείνων αλυσίδων, οι οποίες όταν συσσωρεύονται στους κόμβους των νευρικών κυττάρων των κινητικών νεύρων εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία.
Είναι μια ανακάλυψη, ιδιαίτερης σημασίας ,διότι πέρα από το ότι πλέον ερχόμαστε πιο κοντά στη αιτία αυτής της νόσου, βρισκόμαστε και πιο κοντά στην θεραπευτική αγωγή.
Η βασική διαταραχή βρίσκεται κυρίως στο πυρήνα DNA, σε ορισμένα κύτταρα και συγκεκριμένα στο λεγόμενο m RΝΑ, δηλαδή ένα στοιχείο του κυττάρου που μεταφέρει κάποια πληροφορία από το ένα μέρος του κυττάρου στο άλλο.

ΣΕ ΌΤΙ ΑΦΟΡΑ ΤΙΣ ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ ΙΣΧΥΕΙ Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΩΝ ΣΟΥΜΕΡΙΩΝ.
Πρόκειται για την διαδικασία, που πρώτοι οι Σουμέριοι ανέπτυξαν και κατέγραψαν, σε ότι αφορά τις πληγές. Η διαδικασία ήταν απλή και έγκειτο κυρίως στο καθαρισμό της πληγής με αλκοόλ και ταυτόχρονα βάζανε κάποιες αιμοστατικές ουσίες, καλά τυλιγμένες με καθαρά πανιά, που ήταν βουτηγμένα και αυτά στο αλκοόλ.
Οι ουσίες που χρησιμοποιούσα κατά κανόνα είχαν βάση την τουρπεντίνη, όπως ακριβώς και σήμερα.
Βλέπουμε λοιπόν ότι παρόλη την πάροδο των χρόνων, η διαδικασία περιποίησης των πληγών παρέμεινε η ίδια.
Βέβαια δεν συγκρίνεται η σημερινή κατασκευή των διαφόρων ουσιών και συσκευασιών που χρησιμοποιούνται για τις πληγές, αλλά οι σκέψεις από τη εποχή των Σουμέριων μέχρι σήμερα, δεν έχει αλλάξει.
Έτσι λοιπόν, όταν χρησιμοποιούμε για διάφορους λόγους ιατρικές παροχές, καλό είναι να σκεφτόμαστε ότι αυτές, οι περισσότερες, όπως προκειμένου τώρα για τις πληγές, είναι απόσταγμα χιλιάδων ετών και πολλών χρόνιων, σκέψης και διαφόρων πειραμάτων μέχρι να φτάσουν στην τελική τους μορφή.
Πάντως ή Σουμέριος ήσουν ή σημερινός πολίτης σε κάποια ιατρική μονάδα, η θεραπεία ήταν περίπου της ίδιας βάσης.
Βέβαια, σήμερα έχουμε προχωρήσει πολύ περισσότερο, αλλά σε άλλα πράγματα, όπως είναι οι απλές σκέψεις έχουμε μείνει ακόμη στην εποχή εκείνη.
Έτσι λοιπόν, πρέπει με ψυχραιμία να δεχόμαστε ότι ιατρική παροχή μας προσφέρεται με γνώμονα ότι στο περισσότερο των περιπτώσεων πρόκειται για παλιές εμπειρίες, βασιζόμενες σε νέες εφαρμογές.

ΌΣΟ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΠΥΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΛΟΙΜΩΞΗΣ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΈΝΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΠΕΡΙΠΟΥ 2.500 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΟ ΛΟΓΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΈΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ.
Από την εποχή εκείνη γίνεται μια προσπάθεια να ανακαλυφθεί ο ρόλος που παίζουν τα δυο αυτά βασικά στοιχεία, το πύον και η μεταδοτικότητα, ή η μετάδοσης μιας λοίμωξης από άνθρωπο σε άνθρωπο. Πάρα πολλοί τολμηροί γιατροί, εδώ και χρόνια, στα ενδιάμεσα αυτού του χρονικού διαστήματος των 25 χρόνων, προσπαθούσαν με ιδέες καινούργιες να προχωρήσουν και να βρουν μια άκρη σε ότι αφορά την εξέλιξη μιας λοίμωξης ή μιας πληγής, με βάση αυτούς τους δύο παράγοντες.
Αναμενόμενο είναι, ότι πολλές φορές ακόμη και για πολλούς αιώνες μια καλή ιδέα έμεινε «θαμμένη» μέχρι να βρει το κουράγιο κάποιος γιατρός, ιδιαίτερης ικανότητας και θάρρους, να την παρουσιάσει εκ νέου, να την εφαρμόσει και να την πραγματοποιήσει.
Πάντως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή η ιστορία σε ότι αφορά τη ιδιότητα του πύον κράτησε όλον αυτό τον καιρό.
Βέβαια είχε μια κατάληξη, η οποία έγινε αποδεκτή μέχρι σήμερα, και έχει λυθεί το πρόβλημα, αλλά πρέπει να φανταστούμε ότι χρειάστηκε για αυτό να περάσει τόσος καιρός και μόλις το 19ο αιώνα έγιναν πλέον αντιληπτές οι ρίζες της ανάπτυξης αυτού του προβλήματος.
Σήμερα βέβαια κυριαρχούν νέες ιδέες πάνω σε αυτή την βάση και στην αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για να να φτάσουμε σε αυτό το σημείο πέρασαν χρόνια.

ΟΙ ΕΠΙΛΗΠΤΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΤΑ ΕΠΙΛΗΠΤΙΚΑ ΣΥΝΔΡΟΜΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΛΕΟΝ ΔΥΣΚΟΛΟΥΣ ΣΕ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΜΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΑΣ.
Πολύ τακτικά συζητάνε οι νευρολόγοι περιπτώσεις ασθενών με επιληπτικές κρίσεις που παρουσιάζουν την λεγόμενη θεραπευτική αντίσταση στα αντιεπιληπτικά φάρμακα. Πρόκειται για μια εξαιρετικά δύσκολη περίπτωση η οποία πολλές φορές φέρνει τον θεραπευτή και τους συγγενείς του ασθενούς σε απόγνωση.
Όσο και αν φαίνεται περίεργο ένας από τους κύριους λόγους της αντίστασης έναντι των αντιεπιληπτικών φαρμάκων είναι η μη τακτική λήψη τους.
Όσο και αν φαίνεται περίεργο πάρα πολλοί ασθενείς εάν δεν τους γίνει ιδιαίτερο «μάθημα» για αυτό δεν αντιλαμβάνονται την ύψιστη σημασία της τακτικής λήψης των φαρμάκων.
Το αποτέλεσμα είναι να μην ανταποκρίνονται σε αυτά.
Άρα σε αυτές τις περιπτώσεις διεξοδικά όλοι οι συμμετέχοντες να έχουν την τακτική λήψη των φαρμάκων πάντα υπόψη τους.

ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΈΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΈΝΑ ΛΑΪΚΟ ΣΠΟΡ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΜΑΝΙΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΦΗΒΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΑΝ ΧΟΜΠΙ Ή ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ.
Μια από τις πιο τακτικές εμφανιζόμενες δυσάρεστες συνέπειες, πιθανόν λόγω τραυματισμού, είναι μια συγκεκριμένη διαταραχή του κερκιδικού νεύρου στην επιφάνεια της ραχιαίας μοίρας του κάτω βραχίονα.
Είναι το σύνδρομο Βάρτεμπεργκ. Το σύνδρομο αυτό εμφανίζεται μετά από πίεση ή τραυματισμό στην περιοχή που αναφέραμε. Το αποτέλεσμα είναι η αίσθηση έντονων πόνων, μυρμηγκιάσματα και κινητική αδυναμία στην περιοχή αυτή.
Τα συμπτώματα αυτά αυξάνονται όσο κανείς χρησιμοποιεί το χέρι στο μπάσκετ που μερικές φορές χρειάζεται εγχείρηση για να αποφευχθεί η συνέχεια.

ΓΕΡΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΓΟΝΙΔΙΑ

Η ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΟΥ ΓΗΡΑΤΟΣ ΜΕ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΤΡΟΠΟ Ή ΝΕΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ.
Επειδή δε τα γονίδια είναι μόδα, οργιάζει και η φαντασία απλών ανθρώπων και επιστημόνων για το γονίδιο του γήρατος.
Αναμενόμενο είναι αδύνατον ένα γονίδιο να προσδιορίζει το σύνολο όλων αυτών των εργασιών και βιοχημικών αντιδράσεων που οδηγούν ανθρώπινο πνεύμα στο γήρας.
Έτσι λοιπόν μετά από ατελείωτες έρευνες και μάλιστα στην κυριολεξία ατελείωτες, γιατί συνεχίζονται μέχρι και σήμερα με μανία, έχει βρεθεί ότι τουλάχιστον εκατό πενήντα γονίδια «διαπλέκονται» στη διαδικασία του γήρατος .
Συνεπώς ο επιστήμονας που θέλει να κάνει γενετική «παρέμβαση» προκειμένου να αλλάξει το δρόμο φθοράς του γήρατος σε ανθρώπους, θα πρέπει να λάβει υπόψη του όλα αυτά τα εκατό πενήντα γονίδια· εάν δε κανένας φανταστεί και τους υπάρχοντες συνδυασμούς μιλάμε για ένα υψηλό αριθμό θεραπευτικών πιθανοτήτων.

ΜΟΡΙΑΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΣΕ ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΕΪΝΩΝ ΤΟΥ ΓΟΝΙΔΙΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ «ΠΟΡΤΑ» ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΑΣ.

Στο κάθε κύτταρο υπάρχει και το γενετικό υλικό (DNA) το οποίο περιέχει κάποια παράγωγα που ανάλογα με την συμπεριφορά τους προκύπτουν υγιείς ή παθολογικές καταστάσεις.
Σε ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτών των γενετικών διαταραχών, έχουμε σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση των νευροπαθολογικών καταστάσεων ή ακόμη και ψυχικές διαταραχές. Όπως έχει ερευνηθεί και έχει δοθεί το «σήμα», σε αυτές τις περιπτώσεις, μικροπρωτεΐνες, τα λεγόμενα MRNA που παράγουν άλλες μεγαλύτερες πρωτεΐνες, πολλές φορές υφίστανται μια διαταραχή, που δημιουργεί τα κύτταρα εκείνα που τη μη φυσιολογική τους λειτουργία προάγει την αρρώστια.
Αυτός είναι και ο λόγος που ενώ πάντοτε οι αιτίες πρόκλησης διαφόρων νευρολογικών καταστάσεων σε διάφορες περιπτώσεις έχουν διαφορετική έκφραση, ένταση και τοπολογία.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, αν μπορούσαμε να έχουμε το «γενετικό» προφίλ που θα μας εντόπιζε τις συγκεντρώσεις αυτές των παθολογικών MRNA, έτσι ώστε να μπορούσαμε να τις συσχετίσουμε με τα διάφορα συμπτώματα, θα ήταν μια «αποθήκη» γονιδιακών αποτυπωμάτων (μοριακό προφίλ), που θα οδηγούσε άμεσα και στην έρευνα των φαρμάκων, των καταλλήλων δηλαδή ουσιών που θα έδιναν τη λύση στο εκάστοτε πρόβλημα.
Το ευτύχημα είναι ότι πλέον οι μοριακές αυτές αναλύσεις για διάφορες περιπτώσεις καρκίνου, ήδη έγιναν ρουτίνα και σιγά σιγά θα μπουν και στην έρευνα των νευρολογικών παθήσεων και πολύ περισσότερο και των νευρολογικών θεραπειών.

ΕΠΙΓΕΝΩΜΑ ΚΑΙ ΓΗΡΑΣΗ

Η ΑΜΕΣΗ ΣΥΝΔΕΣΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Η ΓΕΝΕΤΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΓΗΡΑΤΟΣ ΕΧΕΙ ΑΝΑΦΕΡΘΕΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΑ ΚΟΡΟΝ.
Το καινούριο στην υπόθεση είναι ότι πλέον γνωρίζουμε την διαδικασία επιρροής του εξωτερικού περιβάλλοντος μέσω του επιγενώματος για την κατάσταση του γήρατος.
Το επιγένωμα, ως γνωστό, είναι το προϊόν που επικάθεται επί του γονιδίου μετά από μια εξωτερική επιρροή. Πρόκειται δηλαδή για μια γενετική κατάσταση που διαμορφώνει την δράση του γονιδίου αλλά και παράλληλα μεταβιβάζεται με το γονίδιο. Το επιγένωμα διεγείρει την δράση του γονιδίου σε χρονικά προεπιλεγμένα χρονικά διαστήματα π.χ. ένας πενηντάρης ύστερα από έντονη στεναχώρια δραστηριοποιείται η απενεργοποιείται το επιγένωμα που είναι στα γονίδια της ανάπτυξης ή του γήρατος και προχωράει τα εμφανή στοιχεία της φθοράς που οδηγούν στο περισσότερο γήρας.
Εκεί επάνω βασίζονται και οι μοντέρνες μέθοδοι αντιγήρανσης. Επεμβαίνοντας στα επιγενώματα γονιδίου βάζουμε το βιολογικό ρολόι να τρέξει προς τα μπρός ή προς τα πίσω.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΑ «ΥΠΟΛΟΓΙΣΕΙ» Η ΝΑ «ΜΕΤΡΗΣΕΙ» ΤΗΝ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΗΘΙΚΗ ΣΑΝ ΕΝΑ ΜΕΤΡΗΣΙΜΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΗΝ ΚΛΙΜΑΚΑ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕ Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΨΥΧΟΦΥΣΙΟΛΟΓΟΣ ΛΟΡΕΝΤΖ ΚΟΛΜΠΕΡΓΚ.
Κατά την κλίμακα αυτή έχουμε τρία επίπεδα και έξι στάδια.
Το πρώτο επίπεδο χαρακτηρίζεται σαν προσυμβατική ηθική.
Η προσυμβατική ηθική έχει δύο κατευθύνσεις, η πρώτη αφορά τον προσανατολισμό σε ότι έχει σχέση με προσυμβατική ηθική.
η με τιμωρία. Σε αυτό το στάδιο κατά κανόνα έχουμε την παιδική ηλικία που τα παιδιά ακολουθούν τις υποδείξεις των γονέων ή δασκάλων.
Το δεύτερο στάδιο έχει σχέση με τον προσανατολισμό ανάλογα με τα έξοδα και τα οφέλη. Εδώ πέρα γίνεται μια προσπάθεια να εξισορροπηθούν οι ανάγκες με την ευχαρίστηση ακόμη και αν χρειάζεται να γίνει σε επίπεδο αλλαγής. Δηλαδή ισχύει η αρχή του οφθαλμού αντί οφθαλμού.
Και αυτό το στάδιο της ηθικής το αντιμετωπίζουμε κατά την παιδική ηλικία.
Μετά έχουμε το τρίτο επίπεδο την συμβατική ηθική.
Τρίτο στάδιο, προσανατολισμός σε ανταλλαγή επιθυμιών. Προσπαθεί κανείς σε αυτό το στάδιο με τις κινήσεις του και τις πράξεις του να κερδίσει την αναγνώριση των άλλων και να αποφύγει την κριτική τους. Πρόκειται για στάδιο κυρίως της εφηβείας.
Επίπεδο 4, προσανατολισμός ανάλογα με το κοινωνικό σύστημα και την συνείδηση.
Μεγάλη προσπάθεια να δοθεί υπακοή σε όλους τους κανόνες προσαρμογής και στα ενδιαφέροντα των άλλων.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

 

© 2006 | Blogger Templates by GeckoandFly modified and converted to Blogger by Blogcrowds.