Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ


ΠΑΝΩ ΑΠΟ 300.000 ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΛΟΓΩ ΠΑΝΙΚΟΥ.Οι επιθέσεις πανικού εξελίσσονται σχεδόν με βεβαιότητα σε μια εθνική αρρώστια. Πάνω από 20% των περιστατικών, των εφημερευόντων νοσοκομείων έχουν στην βάση τους ένα επεισόδιο πανικού, που εκδηλώνεται με διάφορες μορφές.
Συνήθως «λεοντή» είναι ο φόβος καρδιακού εμφράγματος, εγκεφαλικού, στομαχικών διαταραχών, αυξημένη ανησυχία με εφίδρωση, αδικαιολόγητη ανησυχία με σύγχυση και κυρίως ακραίος τρόμος απέναντι στο καθετί.
Βέβαια η κλινική αυτή εικόνα στην βάση της έχει, κάποια κατάθλιψη ή οργανική διαταραχή, κυρίως εγκεφαλική δυσλειτουργία, που εκδηλώνεται με σωματικές διαταραχές.
Ο εγκέφαλος ξεθάβει από τις μνήμες του καταστάσεις που τις προσαρμόζει με πρόσφατες εικόνες και βιώματα.
Οι εντυπώσεις του παρόντος ερμηνεύονται «στραβά» από τις μνήμες του παρελθόντος.
Τα βιολογικά αποτυπώματα και οι μήτρες από τα παιδικά χρόνια, οδηγούν τις βιοχημικές εγκεφαλικές αντιδράσεις σε λάθος δρόμο και συγκρουσιακές υπερβάσεις που ταράζουν την λειτουργία της σκέψης και του λογικού.
Το αποτέλεσμα είναι η διάγνωση της ομαλής λειτουργίας δύο εγκεφαλικών σχηματισμών, της αμυγδαλής και του ιππόκαμπου.
Η διακοπή της ομαλής αυτής λειτουργίας έχει σαν αποτέλεσμα μια εγκεφαλική αναστάτωση που τελικό προϊόν είναι η επίθεση του πανικού.
Εξωτερικοί στρεσογόνοι παράγοντες όπως κυκλοφοριακό χάος, οικονομικές πιέσεις, θόρυβος κ.λ.π., εντείνουν τις καταστάσεις αυτές.
Υπολογίζεται ότι κάθε 10ος Έλληνας μια φορά στην ζωή του περνάει μια διαταραχή πανικού.
Παρότι δε η θεραπεία του πανικού είναι εύκολη και σύντομη συμβαίνουν κωλυσιεργίες που παρατείνουν την κατάσταση και διαιωνίζουν το πρόβλημα.


Η ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΦΕΡΝΕΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ, ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΑΝΙΚΟΎστερα από το δόγμα που έφερε η παγκοσμιοποίηση περισσότερα λεφτά και δουλειά με λιγότερα άτομα, αυξήθηκε η ανεργία. Μια ανεργία που χτυπά πλέον και τους προνομιούχους γιατί πλέον όλοι γινόμαστε φτωχότεροι. Πλέον εκατομμύρια άνθρωποι στην γη χάνουν προνόμια και έσοδα που έκαναν μέχρι τώρα την ζωή τους εύκολη και ευχάριστη και έπαιρναν την πόρτα της ανεργίας και στέρησης.
Παράλληλα δεν είναι πλέον ανταγωνιστικοί για το νέο σύστημα.Το αυξημένο άγχος προκαλεί έντονες εγκεφαλικές δυσλειτουργίες με κύριο σύμπτωμα την κατάθλιψη.

ΤΗΝ ΓΗ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΑΕΙ Ο ΤΖΟΓΟΣ


ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΑ Ο ΤΖΟΓΟΣ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΔΟΜΗΣΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣΤο αποτέλεσμα είναι ότι εμπιστευόμαστε τυφλά και αφήνουμε να διαχειριστούν την ζωή μας μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα όπως π.χ. η Lehman Brothers έχοντας την πεποίθηση ότι είναι αλάνθαστα.
Βέβαια όπως αποδείχθηκε μετά από την πτώση του υπήρχε πλήρης αμάθεια και υψηλή ένταση καζίνου στις ενέργειες τους και αυτό έφερε την οικονομική καταστροφή από την δίνη της οποίας θα χρειαστεί τουλάχιστον 50 χρόνια για να βγούμε και να επανέλθουμε στο επίπεδο που ήμασταν. Βέβαια σε αυτό το χρονικό διάστημα πρέπει να αντέξουμε την κατάθλιψη των γεγονότων και να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις μετάλλαξης του τζόγου.


ΒΡΕΘΗΚΕ ΘΕΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΩΝ ΦΑΡΜΑΚΩΝ ΓΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΚΑΡΚΙΝΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΟΝΑ.Ανακοίνωση που έγινε στο περιοδικό International Journal of Cancer πιστοποιεί την παλιά πληροφορία ότι πιμοζίδη σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα και με την φλουοξετίνη μπαίνει στον μεταβολισμό και αναστέλλει την καρκινογόνο δράση.
Πιθανόν η δράση των φαρμάκων έγκειται ότι αναστέλλουν την αναπαραγωγή του καρκινογόνου γονιδιώματος των νεοπλαστικών κυττάρων.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΠΕΣΜΕΝΟ ΒΛΕΦΑΡΟ


ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΑΝΕΥΡΥΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΗΣ ΟΠΙΣΘΙΑΣ ΑΝΑΣΤΟΜΩΤΙΚΗΣ ΑΡΤΗΡΙΑΣ.Το διογκωμένο ανεύρυσμα της οπίσθιας αναστομωτικής αρτηρίας που βρίσκεται πίσω από το μέτωπο λίγο πιο πάνω από το μάτι, όταν «φουσκώνει» πολύ πιέζει πυρήνα ή το τρίτο εγκεφαλικό νεύρο, που σηκώνει το βλέφαρο.
Το αποτέλεσμα είναι από την πίεση να πέφτει το βλέφαρο και να πονάει.
Όταν συμβεί αυτό απαιτείται η άμεση «δράση» διότι είναι ένα σύμπτωμα ακραίου κινδύνου («σπάσιμο» ανευρύσματος).

ΑΙΤΙΕΣ ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΩΝ


ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΟΣΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΚΑΙ ΑΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΩΣΤΗ ΚΑΤΑΝΟΜΗ ΤΩΝ ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΩΝ.Πονοκέφαλοι (κεφαλαλγίες) είναι μια από τις συχνότερες ενοχλήσεις που καθημερινά ταλαιπωρούν ασθενείς και γιατρούς. Υπάρχουν πάνω από 165 διαφορετικά είδη πονοκεφάλων. Βέβαια κατά κύριο λόγο μιλάμε για ανώδυνους και τελικά ασήμαντους πονοκεφάλους στην πλειονότητα οι οποίοι συνοδεύουν άλλες ασθένειες και χαρακτηρίζονται ως εκ τούτου συμπτωματικοί πονοκέφαλοι. Έτσι σαν αθώοι πονοκέφαλοι μπορούν να εμφανίζονται σαν συνοδεία μιας λοίμωξης, ενός κρυώματος. Μπορούν επίσης να εμφανιστούν όταν έχουμε υπερτονικές κρίσεις ή εκφυλιστικές διαταραχές στην αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης. Σπάνια όμως μπορεί να βρίσκονται και σοβαρές αιτίες όπως π.χ. η αρχή ενός εγκεφαλικού επεισοδίου ή κάποιου εγκεφαλικού όγκου πίσω από τους πονοκεφάλους. Υπάρχουνε και πρωτογενής πονοκέφαλοι όπως π.χ. οι ημικρανίες, ή οι πονοκέφαλοι πίεσης, ή οι πονοκέφαλοι μετά από νευρική ώση.
Επίσης πρέπει να αναφερθούν και οι κληρονομικές περιπτώσεις κεφαλαλγίας.

ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΣ ΠΙΕΣΗΣ


ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΚΤΙΚΟΤΕΡΟ ΕΙΔΟΣ ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΥ ΚΑΙ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΑΝ ΜΙΑ ΣΤΕΦΑΝΗ ΠΟΥ ΠΕΡΙΣΦΙΓΓΕΙ ΤΟ ΚΡΑΝΙΟ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ.Η μεγαλύτερη έκφραση του πόνου βρίσκεται στους κροτάφους και στο πίσω μέρος του κεφαλιού αλλά σιγά-σιγά εκτείνεται και καταλαμβάνει όλο το κεφάλι.
Τάσεις για εμετό και ένα φόβος για έντονο φως και θόρυβο όπως στις ημικρανίες συνοδεύουν τους πονοκεφάλους πίεσης πολύ τακτικά.
Οι ασθενείς με πονοκεφάλους πίεσης είναι ευερέθιστοι, υποτονικοί, αγχωμένοι, κυρίως υποχονδριακοί με την δουλειά τους και με τον τρόπο ζωής τους. Έχουνε κακές ώρες ύπνου και άστατο πρόγραμμα ζωής.

ALZHEIMER ΚΑΙ ΠΡΟΛΗΨΗ


ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝΕ ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΤΟΣΟ ΒΕΛΤΙΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ.Στις άνοιες και γενικά στο Alzheimer μια τελεσίδικη διάγνωση από την αρχή της νόσου είναι πάρα πολύ δύσκολο.
Έτσι λοιπόν δεν υπάρχουνε και συγκεκριμένα μέτρα προφύλαξης. Γενικά ένα δραστηριοποιημένο στυλ ζωής και οι κοινωνικές επαφές επίσης μια διανοητική και σωματική δραστηριοποίηση μειώνουνε πάρα πολύ τους κινδύνους της αύξησης των συμπτωμάτων του Alzheimer.
Ένα καλά οργανωμένο πλάνο ζωής με σωστή διατροφή κίνηση, καθαρό νερό, αποφυγή ρυπογόνων παραγόντων όπως είναι η νικοτίνη και διάφορες ουσίες καθώς επίσης και αυξημένη κατανάλωση αλκοόλ πρέπει να αποφεύγονται. Γενικά η πρόληψη σε ότι αφορά τις περιπτώσεις του Alzheimer πρέπει να είναι συγκεκριμένη, σταθερή και εξατομικευμένη για τον κάθε ασθενή.
Πολλές φορές τα προληπτικά μέτρα είναι τα πιο ουσιώδη θεραπευτικά και αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής.


ΙΣΧΑΙΜΙΚΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΑΝΕΥΡΥΣΜΑΤΙΚΕΣ ΑΓΓΕΙΑΚΕΣ ΔΥΣΠΛΑΣΙΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΛΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ «ΕΚΔΗΛΩΝΟΝΤΑΙ».Τα λεγόμενα «σιωπηλά» κρυφά προβλήματα του εγκεφάλου είναι αυτά που δεν εκδηλώνουν κλινικά σημεία ή βρίσκονται σε δύσβατα για την διάγνωση σημεία που δεν αποκαλύπτονται από τις συνήθης ιατρικές μεθόδους ρουτίνας.
Πρέπει όμως σε διάχυτες ενοχλήσεις να το έχουμε πάντα υπόψη μας και να το ψάχνουμε.


ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΧΝΟΤΕΡΑ ΑΙΤΙΑ ΣΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΣΥΓΧΥΤΙΚΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΕΤΑΒΟΛΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ.Διαταραχές μεταβολικού τύπου, όπως είναι το σάκχαρο, δυσλειτουργία του θυρεοειδή, δυσλειτουργία του πάγκρεας κ.λ.π. φέρνει πολύ τακτικά αναστάτωση στον οργανισμό με αποτέλεσμα να εμφανίζονται έντονες συγχυτικές καταστάσεις στις οποίες πολλές φορές είναι και πολύ δύσκολο να προσδιοριστεί η αφετηρία τους. Στις συγχυτικές καταστάσεις λόγω μεταβολικών διαταραχών επειδή η κλινική εικόνα είναι ουσιαστικά πολύ «μπερδεμένη» πρέπει να ακολουθηθεί άμεσα και γρήγορα μια διαγνωστική διαδικασία που θα φέρει στο φως την διαταραχή αυτή.
Η διαγνωστική αυτή διαδικασία είναι πρώτα η εξασφάλιση ενός εκτεταμένου ιστορικού από τους γνωστούς συγγενείς ή και τον ίδιο τον ασθενή εφόσον μπορεί και είναι σε θέση να δώσει κάποιες πληροφορίες. Αμέσως μετά θα πρέπει να γίνουν συγκεκριμένες εξετάσεις ούρα και αίματος για προσδιορισμό ηλεκτρολυτών, γλυκόζης, αέριων αίματος – PH δοκιμασίες ηπατικής λειτουργίας, προσδιορισμός ασβεστίου και φωσφόρου, μαγνησίου, αμυλάσης και πορφυρίνες.Βέβαια όλα αυτά φαίνονται κάπως περίπλοκα, όμως στην ουσία πρόκειται για μια αιμοληψία ουσιαστικά και ένα συγκεκριμένο πακέτο εξετάσεων.
Στις περιπτώσεις που έχουμε συγχυτικά επεισόδια τα περισσότερα από αυτά είναι στην βάση μεταβολικών διαταραχών σε ένα ποσοστό 25-30%. Επομένως εδώ ισχύει το ρητό «καλύτερα 10 φορές παραπάνω παρά μια φορά λιγότερο».Είναι πολύ προτιμότερο να κάνουμε μια δαπάνη εργαστηριακή παρά να αφήσουμε να εξελιχθεί η συγχυτική κατάσταση γιατί δυστυχώς στην περίπτωση των μεταβολικών διαταραχών η αύξηση της σύγχυσης αναπτύσσεται γεωμετρικά.


ΣΤΙΣ ΕΠΙΣΗΜΕΣ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΟΥ 10% ΤΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΕΧΟΥΝΕ ΕΝΑΝ ΣΥΓΓΕΝΗ ΜΕ ΜΙΑ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ.Υπολογίζεται ότι περίπου στο 1% όλων των ανθρώπων κατά την διάρκεια της ζωής τους εμφανίζουν μια ψυχωσική σχιζοφρενική αντίδραση. Θεωρητικά κάθε άνθρωπος μπορεί να παρουσιάσει αρκετές φορές στην ζωή του μια σχιζοφρενική διαταραχή. Βέβαια για ιατρικούς και ιδεοντολογικούς λόγους και για λόγους ιατρικής ευκαιρίας?? χωρίζουν τα περιστατικά σε δύο μεγάλες ομάδες. Σε αυτή των ενδογενών και εξωγενών αιτιών της ψύχωσης.
Για ενδογενή πρόκειται για τα περιστατικά που εμφανίζονται καθαρά από παράγοντες εσωτερικούς χωρίς καμία περαιτέρω εξήγηση και χωρίς ακόμη να γνωρίζουν και την αιτία.
Αντίθετα οι εξωγενείς σχιζοφρενικές ψυχώσεις έχουνε την αιτία σε οργανικά περιστατικά όπως π.χ. σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό λόγω λήψεως ναρκωτικών (ηρωίνη, αμφεταμίνες, LSD) ή σωματικές αρρώστιες όπως υψηλό πυρετό, εγκεφαλικά τραύματα, εγκεφαλίτιδες κ.τ.λ.
Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε ότι οι ψυχώσεις σε ποσοστό είναι ανάλογες χωρίς να διαφέρουν στις πληθυσμιακές ομάδες με αυτές του διαβήτη.
Τα τελευταία χρόνια λόγο στρεσογόνων παραγόντων της καθημερινότητας η συχνότητα εμφάνισής τους παγκόσμια είναι πολύ περισσότερη. Βέβαια εδώ παίζει και η ρύπανση του περιβάλλοντος ένα ρόλο. Ο αριθμός γενικά των ασθενών με σχιζοφρενικά επεισόδια είναι πάρα πολύ μεγάλος και είναι αρκετά δύσκολο να γίνει μια συγκεκριμένη στατιστική ώστε να αποδοθούν σταθερές δομές στην εμφάνιση της νόσου.
Το γεγονός αυτό οφείλεται ότι και πολλοί πάσχοντες ίσως οι περισσότεροι δεν παρουσιάζονται για ιατρική περίθαλψη και έτσι λοιπόν διαφεύγουν της καταγραφής των περιστατικών.
Αυτός είναι και ο λόγος που πολλές φορές οι γιατροί εκπλήσσονται από την εμφάνιση και κυρίως ενδοοικογενειακούς ή κοινωνικούς ομόκεντρους κύκλους της εμφάνισης των ψυχωτικών καταστάσεων.

ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ


Η ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΩΝ ΜΙΚΡΥΝΕ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗΣήμερα είναι δυνατόν να αποθηκεύσουμε και να αναλύσουμε την εγκεφαλική δραστηριότητα με μεγάλη λεπτομέρεια.
Μάλιστα υπάρχει η δυνατότητα να καταγράψει κάποιος ολόκληρες δραστηριότητες νευρονικών και αισθητήριων τόξων π.χ. της όρασης και κατ’ επέκταση της οπτικής αντίληψης.
Έτσι λοιπόν καταγράφοντας την εγκεφαλική δραστηριότητα μετά την οπτική αντίληψη μιας εικόνας η γεγονότος είναι δυνατόν αντίστροφα μελετώντας και αναλύοντας την ανάλυση εγκεφαλική δραστηριότητα να φθάνουμε στην εικόνα ή το γεγονός. Χρησιμοποιώντας αλγόριθμους και επεξεργάζοντας τις καταγραφόμενες εμπειρίες είναι δυνατή αυτή η αμφίδρομη σχέση.


Η ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΓΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗΠερίπου το 20% των ασθενών μετά το πέρας του πρώτου ψυχωτικού επεισοδίου δεν ξαναεμφανίζουν παθολογική συμπτωματολογία.
Ένα 50-60% μετά την εντατική αγωγή μπορεί να επανέλθει στην φυσιολογική ζωή και εργασία.
Στο υπόλοιπο ποσοστό υπάρχει συχνά «τυραννία» σε παρακολούθηση της πορείας για κοινωνικούς και περιβαλλοντολογικούς λόγους έτσι που δεν μπορεί να γίνει καμία πρόγνωση.
Πάντως γενικά η σχιζοφρένεια δεν φέρνει διανοητική παρακμή.

Η ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΗ


Η ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΗΘΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣΜια ομάδα ισχυρών ανθρώπων (βουλευτές και παράγοντες) στην Αγγλία έδειξαν ότι τα ευτελή καταναλωτικά του ένστικτα είναι αξεπέραστα και σαφώς πάνω από την πολιτική ηθική τους.
Στην ισχυρότερη δημοκρατία της Ευρώπης είδαμε πως για λίγα ευρώ ή για την κατάκτηση αχρήστων αντικειμένων βουλευτές και παράγοντες ρισκάρισαν και έχασαν την πολιτική τους αξιοπρέπεια και καριέρα.
Πράγματι το ένστικτο και επιθυμία του «κατέχω» κυριαρχούν τον εγκέφαλο ακόμη και αυτών που κυβερνούν σε σημείο να τους μεταβάλλουν σε άβουλα μικρά παιδιά.
Ο εγκέφαλος του είχε «αφιονισθεί» τόσο από την κατανάλωση ώστε υπήρχε μόνο για αυτή.


ΕΡΕΥΝΕΣ ΔΕΙΞΑΝΕ ΟΤΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΩΡΑΣ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΚΑΙ ΑΝΟΙΞΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΣΤΟΥΣ ΒΙΟΡΥΘΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥΗ πανεπιστημιακή κλινική του Μονάχου στο βιολογικό τμήμα σε μια ανάλυση που έκανε σε 55.000 ανθρώπους βρήκε ότι η αλλαγή της ώρας που γίνεται φθινόπωρο και άνοιξη φέρνει μεγάλη αναταραχή στο βιορυθμό του ατόμου.
Ως γνωστό ο βιορυθμός του ατόμου προσαρμόζεται με το φως της ημέρας επί 24ωρου βάσεως και ρυθμίζει την εγρήγορση και τον ύπνο. Όταν αυτό αλλάζει έστω και κατά μία ώρα δημιουργεί ουσιαστικά προβλήματα ψυχής και υγείας στον πληθυσμό. Υπολογίσανε οι Γερμανοί ερευνητές ότι η μετατροπή προκειμένου να έχει ένα αντίκτυπο πάνω στον πληθυσμό σαν γίνεται η μεταφορά του πληθυσμού στο Μαρόκο και να γυρίζουνε πίσω.
Ακριβώς αυτή η αλλαγή φέρνει μια διαταραχή εγκεφαλικής ισορροπίας σε ότι αφορά τον ρυθμό πάνω στον οποίο λειτουργούν όλα τα βασικά όργανα και ιδιαίτερα ο εγκέφαλος.
Σαν μια μικρή βοήθεια προτείνουν αρκετές μέρες πριν γίνει η αλλαγή σιγά-σιγά να προετοιμάζουμε τον εαυτό μας με ανάλογο ωράριο ύπνου για αυτήν.

ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ


ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΞΑΜΕΝΗ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΩΝ ΠΑΘΗΣΕΩΝ ΠΡΟΚΑΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ. ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΕΔΩ ΟΙ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΟΙΩΝΕΣ Στις μέρες ανόδου και ανάπτυξης υπάρχει αύξηση της προσφοράς εργατικών θέσεων και σε «υποτονικούς» οικονομικά τομείς. Ακριβώς οι τομείς αυτοί είναι πιο ευάλωτοι στην ανεργία σε περίοδο οικονομικής ύφεσης και κρίσης.
Παράλληλα παίζουν τον ρόλο του «Ντόμινο» για τις υπόλοιπες θέσεις εργασίας.
Αποτελούν δε μια σταθερή για τον υπολογισμό του μεγέθους της κρίσης και του προσδιορισμού προοπτικής ανόδου που αναμένεται τέτοιου είδους τομείς.
Οι μετρήσεις και όχι οι υποθέσεις δείχνουν αύξηση ανεργίας, μεγέθυνση της κρίσης και προοπτική βελτίωσης.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ


ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ ΝΟΙΩΘΟΥΜΕ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ
Υπάρχει μια επιλογή σε πράγματα που καταναλώνουμε και σε αυτά που δεν καταναλώνουμε. Στα δεύτερα ανήκουν αυτά που δεν μπορούμε να καταναλώσουμε και αυτά που δεν θέλουμε να καταναλώσουμε.
Σε όλες τις περιπτώσεις ανάλογα με την συμπεριφορά μας οριοθετούμε την «ταυτότητα» που έχουμε έναντι των άλλων.Η ισορροπία αυτή έναντι των άλλων και της ταυτότητας μας, μας δίνει μια «κοινωνική» θέση ακραία ρυθμιστική για την ύπαρξη μας.
Έτσι λοιπόν καταναλωτικά τα καταναλωτικά αγαθά γίνονταν οι «πινακίδες» αναγνώρισης και αυτοαναγνώρισης.
Η «ισορροπία» αυτή είναι τόσο ισχυρή που όταν διαταράσσεται «ξεσπούν»άμεσα ψυχιατρικές ασθένειες.

ΠΟΡΦΥΡΙΑ ΚΑΙ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑ


ΕΔΩ ΚΑΙ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥΛΑ ΣΤΑ ΚΑΡΠΑΘΙΑ ΟΡΗ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΔΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΣΑΝ ΛΑΪΚΗ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΣΑΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΘΡΥΛΟΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑΗ λέξη Δράκουλας σημαίνει ουσιαστικά γιος του Drago κα αφορά μια οικογένεια γενών στα όρη των Καρπαθίων με το ανάλογο κάστρο που έγινε θρύλος στην Ρουμανία. Οι άνθρωποι αυτοί έπασχαν από την ασθένεια της πορφυρίας που είναι μια χαρακτηριστική τουλάχιστον για εκείνες τις εποχές «γαλαζοαίματη ασθένεια» η οποία έχει χαρακτηριστική συμπτωματολογία. Την συμπτωματολογία αυτή την έχει πάρει ο θρύλος και την έκανε δεισιδαιμονία φυσικά με όλες τις επεκτάσεις και προεκτάσεις που επιβάλει στις περιπτώσεις αυτές η λαϊκή φαντασία.
Κλινικά αυτό που χαρακτηρίζει την πορφυρία είναι μια έλλειψη στοιχείων των ερυθρών αιμοσφαιρίων έτσι που φέρνει την πρόοδο της αρρώστιας.
Βέβαια στην σύγχρονη εποχή αυτό αντιμετωπίζεται με τις μεταγγίσεις και κατά κύριο λόγο λύνει πολλές φορές το πρόβλημα των ασθενών.
Την εποχή εκείνη η λαϊκή παράδοση ήθελε αντί για μεταγγίσεις (που ήταν άγνωστες) να γινότανε η αφαιμάξεις των πασχόντων από υγιές αίμα.
Ως γνωστό η πορφυρία πέραν της απώλειας των ερυθρών αιμοσφαιρίων συνοδεύεται τακτικά και από μια υπερευαίσθητη αλλεργία στο φως του ηλίου.
Μαζί με αυτή υπάρχει και μια διαταραχή της ανάπτυξης των τριχών στο σώμα και μια παραμόρφωση μύτης και δάχτυλων. Αυτό ίσως ενίσχυσε την παράδοση της δεισιδαιμονίας ότι οι βρυκόλακες – δράκουλες είναι αρπακτικά που έχουνε αιχμηρά άκρα και αποφεύγουνε το φως, Αποφεύγουνε δε και το σκόρδο όπως οι ασθενείς της πορφυρίας διότι η κατανάλωσή του δημιουργεί άμεσα μια αλλεργική κρίση που επιδεινώνεται με συσπάσεις του προσώπου και εμφάνιση λόγω φθοράς των μυών όλης της οδοντοστοιχίας εξού και η λαϊκή φαντασία που έβλεπε τους όδοντες σαν «δόντια δράκουλα».
Η πορφυρία προσβάλει σχεδόν πάντα, το κεντρικό νευρικό σύστημα δημιουργώντας κρίσεις, παραλύσεις νεύρων ή και το περιφερικό δημιουργώντας πολυνευροπάθειες.
Μεταμορφώνει σε τέτοιο σημείο τον ασθενή που αποφεύγει η ταράζεται κάθε φορά που συνειδητά βιώνει την εικόνα του στον καθρέφτη.
Ίσως αυτό ήτανε και το γεγονός που θέλει η Ρουμανική λαϊκή παράδοση τον δράκουλα να φοβάται τον καθρέφτη.
Βέβαια για τον μέσο άνθρωπο είναι λίγο δύσκολο να φανταστεί όλες αυτές τις ομοιότητες που η μία επικαλύπτει την άλλη και τα συμπτώματα της πορφυρίας σε σχέση με την λαϊκή παράδοση. Όποιος όμως έχει δει αρκετούς ασθενείς με πορφυρία καταλαβαίνει πάρα πολύ καλά τις ομοιότητες γιατί είναι από τις περιπτώσεις που δύσκολα ξεχνιούνται.
Οι ομοιότητες αυτές καταρρίπτουν και τον μύθο βέβαια. Αξίζει όμως κανείς να τις παρακολουθεί γιατί βλέπει πως η σύγχρονη ιατρική στο βάθος της και στις εξηγήσεις της και στην ανάλυσή της προσφέρει τις λύσεις για όλους τους μύθους και τις δεισιδαιμονίες που υπάρχουν.


Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΚΗΣ ΨΥΧΩΣΗΣ ΔΕΧΕΤΑΙ «ΕΚ ΤΩΝ ΕΝ ΔΩ» ΜΙΑ ΑΝΕΞΗΓΗΤΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ.Όπως είδαμε μια υπερέκκριση της ντοπαμίνης στην λεγόμενη «αίθουσα της διάθεσης» που πρόκειται για τον δικτυωτό σχηματισμό στο στέλεχος του εγκεφάλου φέρνει στον ασθενή μια τρομερή αναστάτωση την οποία λόγω της υπέρμετρης δοσολογίας της ντοπαμίνης δεν μπορεί να την «κοντρολάρει».
Αδρανοποιείται, αισθάνεται κομμένος από το γύρω περιβάλλον, αδυνατεί να έρθει σε επικοινωνία και κυριότερο να εκφραστεί λογικά. Σε αυτή την κατάσταση πάρα πολλοί ασθενείς προσπαθούν σαν αυτοπροστασία να κλειστούν στον εαυτό τους να τραβηχτούν και να αποφύγουνε οποιαδήποτε επαφή ‘η ακόμη και έκθεση σε ερεθισμό που μπορεί να αυξήσει αυτήν την κατάσταση. Και είναι λογικό διότι κάθε καινούρια επαφή σημαίνει νέο κύμα υπερδοσολογίας ντοπαμίνης στο δικτυωτό σχηματισμό του εγκεφάλου πράγμα που σημαίνει έναν επιπλέον ακόμη ερεθισμό κυρίως «ακοντρολάριστο» τον οποίο ο ασθενής δεν μπορεί να διαχειριστεί. Ακριβώς αυτή η αδυναμία του διαχειρισμού γεννά ένα τεράστιο φόβο για το μέλλον και για οποιαδήποτε εξωτερική επαφή. Ο φόβος μεταβάλλεται σε πανικό και ο πανικός σε φυγή. Στην κατάσταση αυτή κλιμακώνεται η συμπτωματολογία της ψύχωσης μέχρι σε σημεία που πιθανόν να είναι πλέον αδιευκρίνιστα και «μη διαχειριζόμενα».


ΣΕ ΟΓΚΟΥΣ ΤΟΥ ΣΤΗΘΟΥΣ ΚΑΙ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΟΓΚΟΥΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΚΑΙ Η ΥΠΑΡΞΗ ΚΑΡΚΙΝΙΚΩΝ ΝΕΥΡΟΚΥΤΤΑΡΩΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΑΝΘΕΚΤΙΚΩΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΘΕΡΑΠΕΙΑ.Βλαστοκύτταρα είναι τα αστέρια της σύγχρονης βιοιατρικής. Έχουν ανοίξει τον δρόμο για μια νέα ιατρική. Είναι τα κύτταρα αυτά που μπορούν να πραγματοποιήσουν όνειρα των γιατρών που μέχρι τώρα ήταν ακατόρθωτα δηλαδή να δημιουργήσουν ιστούς, νεύρα, αίμα, οτιδήποτε προκειμένου να δώσουν παράταση στην ζωή του ανθρώπου. Υπάρχει όμως και μια σκοτεινή πλευρά σε ότι αφορά τα κύτταρα αυτά.
Συγκεκριμένα πίσω από κάθε όγκο κρύβεται μια ομάδα βλαστοκυττάρων η οποία έχει μια τελείως άλλη συμπεριφορά από τα απλά καρκινικά κύτταρα. Δηλαδή δεν πολλαπλασιάζετε (μήπως) τόσο γρήγορα ούτε ανακαλύπτεται εύκολα και το χειρότερο από όλα ακριβώς επειδή έχουνε αυτά τα καρκινικά βλαστοκύτταρα μια αργή πορεία δεν δέχονται και την θεραπευτική δραστηριότητα ούτε και τις θεραπείες, ούτε τις ακτινοβολίες π.χ. για τον καρκίνο του μαστού μπορούν να περιμένουν αν είναι αργά μέχρι και 10 χρόνια και μετά πάλι να ξαναρχίσουν από την αρχή την δημιουργία του όγκου. Αυτό είναι και που εξηγεί γιατί τόσες πολλές φορές έχουμε μια περίπου στο 25% επανεμφάνιση του όγκου παρά την ισχυρή αντικαρκινική αγωγή. Αυτά τα καρκινογόνα βλαστοκύτταρα αποτελούν το σκοτεινό κεφάλαιο της σύγχρονης βιοιατρικής που έχει ανάγκη πλήρους διερεύνησης και εξήγησης. Πέρα από αυτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο να κάνουμε οποιαδήποτε θεραπεία με βλαστοκύτταρα αγνοώντας τον παράγοντα αυτό. Διότι και τα εξωγενής διδόμενα βλαστοκύτταρα είναι δυνατόν να επηρεάσουν σε μια καρκινογένεση.


ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ ΜΕ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΠΟΛΛΩΝ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ ΕΧΕΙ ΚΑΤΟΡΘΩΘΕΙ ΚΑΤΑ ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΕΝΤΟΠΙΣΤΕΙ Η ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΟΔΙΑΘΕΣΗΣ Η ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΨΥΧΩΣΕΙΣΉδη όπως έχουμε αναφέρει και αλλού πάνω από το 1% όλων των ανθρώπων κάποια φορά έχει μια ψυχωτική σχιζοφρενικού τύπου διαταραχή. Σε αυτήν την συχνότητα υπάρχουν βέβαια και κάποιες οικογένειες που το εμφανίζουν πιο τακτικά από ότι ο υπόλοιπος πληθυσμός δηλαδή σαν 10% περισσότερο.
Στις περιπτώσεις αυτές όταν ένας εκ των δύο γονιών έχει αποδεδειγμένα μια σχιζοφρενική ψύχωση η επιβάρυνση για τα παιδιά ανέρχεται σε 10-15%. ‘Όταν δε αρρωσταίνουν και οι δύο γονείς και υπάρχει ανάλογο αναμνηστικό στην πορεία τους τότε ο κίνδυνος για τα παιδιά ανέρχεται πλέον από 30-50%.
Νέα χαρακτηριστική παράμετρος είναι και η εμφάνιση σχιζοφρενικών ψυχώσεων σε διδύμους η οποία δίνει και ένα μέτρο για την γονιδιακή επιβάρυνση που υπάρχει στην σχιζοφρένεια. Όταν έχουμε μονοζυγότες διδύμους τότε το ποσοστό ανέρχεται από 20-50% ενώ όταν έχουμε ετεροζυγώτες είναι 10-15% δηλαδή περίπου όσο είναι και στα φυσιολογικά αδέλφια.
Στα αδέλφια της ίδιας οικογένειες ανέρχεται το ρίσκο από 6-10%. Το ότι οι μονοζυγότες δίδυμοι ασθενείς πολύ τακτικότερα από όλα τα άλλα είδη συγγένειας επιτρέπει την υπόθεση ότι υπάρχει και ένας κληρονομικός παράγοντας υψηλού κινδύνου σε αυτή την περίπτωση. Αυτός ο κληρονομικός παράγων εντοπίζεται σε συγγενείς 2ου βαθμού (θείους, θείες, ανίψια, ξαδέλφια κ.λ.π.) που φτάνει σε μια συχνότητα 3-4%. Βέβαια όλα τα παραπάνω δεν είναι ποτέ στο 100% σίγουρα και όλο ανανεώνονται τα στατιστικά προκύπτοντας περίπου ίδιοι αριθμοί αλλά πάντως χρειάζεται να λαμβάνονται υπόψη όταν έχουμε το οικογενειακό αναμνηστικό επιβαρυμένο.

ΝΟΣΟΣ ΤΟΥ ALZHEIMER ΚΑΙ ΔΙΑΓΝΩΣΗ


Η ΕΓΚΑΙΡΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ALZHEIMER ΕΙΝΑΙ ΟΥΣΙΩΔΕΣ ΓΙΑ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑΓια την διάγνωση του Alzheimer προσέχουμε δύο βασικά συμπτώματα τα οποία αποτελούν και την εκδήλωση της όλης ψυχοπαθολογικής πλευράς τους.
Τα δύο συμπτώματα αυτά προκύπτουνε πρώτα από όλα από το ιστορικό το δικό του όσο και των συγγενών του καθώς επίσης και μια συστηματική νευρολογική και σωματική εξέταση. Η τελευταία μπορεί να ολοκληρωθεί και με τα συμπτώματα που θα δώσουνε κάποιες διαγνωστικές μέθοδοι ιδιαίτερης αξίας για την πιστοποίηση της νόσου του Alzheimer.
Πρώτη από αυτή είναι η εξέταση της αξονικής τομογραφίας ή αυτή της μαγνητικής τομογραφίας του εγκεφάλου.
Όπου μπορούμε ακόμη και σε τρισδιάστατη μορφή να δούμε τις ανατομικές βλάβες που προκαλεί η νόσος του Alzheimer στον εγκέφαλο. Όπως είπαμε σε αυτές ιδιαίτερα ενδιαφέρει ο όγκος και κατά συνέπεια η συρρίκνωση του εγκεφάλου καθώς επίσης η πιστοποίηση από αμυλοειδής πλάκες στον εγκέφαλο.
Μια ιδιαίτερα αξιόλογη διαγνωστική μέθοδος κυρίως για τις λειτουργικές εκπτώσεις της νόσου του Alzheimer είναι η καταγραφή του 24ωρου ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος . Στην προκειμένη περίπτωση καταγράφοντας τις συχνότητες από όλο τον εγκέφαλο και αναλύοντας τες έχουμε μια «χαρτογράφηση» του εγκεφάλου η οποία μας δίνει και την ακριβή λειτουργική εικόνα της στιγμής της καταγραφής.
Πέραν τούτου χρειάζονται πολλές φορές και αρκετές βιοχημικές και αιματολογικές εξετάσεις ή ακόμη και μια εξέταση του εγκεφαλονωτιαίου υγρού.
Όλα αυτά χρησιμοποιούνται κατά κύριο λόγο και για διαφοροδιαγνωστικά στοιχεία δηλαδή να αποκλείσουμε την ύπαρξη μιας άλλης νόσου.


Μια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου ο ιππόκαμπος (λέγεται έτσι λόγω του σχήματος του) είναι εξειδικευμένος σε μνήμη, συναισθήματα και ρύθμιση της μάθησης.Η περιοχή αυτή λοιπόν είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη στο στρες. Η ευαισθησία αυτή εκδηλώνεται με δύο τρόπους.
Όταν υπάρχει έντονο στρες, ελαττώνεται ο ρυθμός αναπαραγωγής των κυττάρων του ιπποκάμπου ή ελαττώνονται τα ήδη υπάρχοντα κύτταρα. Το περίεργο είναι μάλιστα ότι η μη αναπαραγωγή ή ο θάνατος αυτών των κυττάρων συμβαίνει με διαφορετικό χρονικό τέμπο μετά από το στρεσογόνο γεγονός.
Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι ότι σταδιακά καταστρέφεται η μνήμη και ιδιαίτερα η πρόσφατη.


Η σοβαρή παιδική μυοκλονική επιληψία ανήκει στις εμπύρετες επιληπτικές καταστάσεις και εμφανίζεται εξελισσόμενη από το πρώτο έτος της ζωής του βρέφους. Αν δεν γίνει έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία εξελίσσεται σε επιληπτική εγκεφαλοπάθεια με ιδιαίτερες επιπλοκές. Οι χαρακτηριστικές μυοκλονίες μπορούν να εντοπισθούν και σε μια πλευρά του σώματος ή ακόμη και σε ένα άκρο.
Στο σύνδρομο Dravet εφόσον γίνει έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία με βάση την παρακολούθηση της πορείας με το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα έχουμε μια σχετικά καλή πρόγνωση.

ΤΟ ΜΙΜΙΔΙΟ ΤΗΣ ΠΛΟΥΣΙΑΣ ΖΩΗΣ


ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ RICH ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΑΦΕΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΜΙΜΙΔΙΟΥ ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΟΥΣΙΑ ΖΩΗΤα μεγάλα ξενοδοχεία και γενικά τα ακριβά μαγαζιά και τόποι παραμονής δημιουργούν με τον καιρό ένα μύθο ο οποίος μύθος επιβάλει στον νεόπλουτο ή σε αυτόν που προσπαθεί να βρει τρόπο να μπορέσει να πάει εκεί την ανάγκη να ζήσει αυτή την ζωή. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι «riches», από το ξενοδοχείο Rich στο Παρίσι το οποίο είναι εδώ και 200 χρόνια το προπύργιο των νεόπλουτων. Βέβαια υπάρχει και η ιστορία που λέει εκεί μεγάλα ονόματα όπως η Coco Channel, ο Charlie Chaplin, ο Marcel Proust η Greta Garbo, Ernest Hemingway, η Audrey Hepburn έχουνε βρει κατά καιρούς και αυτοί παρηγοριά για το ένστικτο της επιβεβαίωσής τους.Με την παραδοχή ότι το εμπόριο δεν πεθαίνει ποτέ, άρα συνεπώς όσο βαθειά και να είναι μια κρίση κάποιοι θα έχουνε λεφτά για πέταμα ή για ξόδεμα είτε θα προέρχονται από τους μαχαραγιάδες της Ινδίας, είτε από τους πλούσιους Σείχηδες, είτε από τους νεόπλουτους Ρώσους, πάντα υπάρχει κάτι που να τους τραβάει να δίνουν εκεί τα λεφτά τους πληρώνοντας έναν καφέ τουλάχιστον 20€ και ένα πρωινό πάνω από 100€.
Με πόση επιβεβαίωση ξυπνά κάποιος όταν έχει κοιμηθεί στην σουίτα της Coco Channel ή πέρασε το βράδυ του στο τραπέζι του Marcel Proust άσχετα αν αυτό θα του κοστίσει και για 24 ώρες 10.000€ περίπου. Το χρήμα δεν παίζει κανένα ρόλο όταν ο ψυχαναγκασμός για να δώσει ικανοποίηση στο κέντρο του εγκεφάλου απαιτεί τέτοια έξοδα.Συνεχίζοντας την έξυπνη διαδικασία του ψυχαναγκασμού της επιβεβαίωσης το Rich κανονίζει οι πελάτες του να έχουν επόμενο σταθμό ανάλογο ξενοδοχείο (Colchester) στο Λονδίνο, ή το Pajatso Hotel στη Βενετία ή το Hustler στην Ρώμη στην πλατεία της Ισπανίας ή ακόμη στην Βιέννη το Imperial η στο Βερολίνο το Adlon.
Μια επιπλέον πινελιά στον άρρωστο εγωισμό και στον ψυχαναγκασμό της επιβεβαίωσης είναι και η υποδοχή που γίνεται στο πελάτη προσωπικά από μια Hostess του ξενοδοχείου σε ανάλογη ενδυμασία που τον συνοδεύει μέχρι την πόρτα του Rich.

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ

ΟΙ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΚΡΩΣ ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΟ ΣΥΜΠΤΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΣΘΕΝΗ ΣΤΗΝ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ. Ο ΙΔΙΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΑΛΗΘΕΙΕΣ
Ας φανταστούμε ότι δεχόμαστε ένα τηλέφωνο και ακούμε μια γυναικεία άγνωστη φωνή που μπορεί να είναι η γραμματέας από το διπλανό δωμάτιο ή μια κυρία στον απέναντι τηλεφωνικό θάλαμο που βλέπουμε.
Επειδή αυτό δεν ενδιαφέρει δεν κάνουμε και ιδιαίτερη προσπάθεια να εντοπίσουμε ή να φανταστούμε που είναι αυτή η οποία μας τηλεφωνεί.
Σε έναν ασθενή με σχιζοφρένεια μπορούμε να παρουσιάσουμε την ψευδαίσθηση με παρόμοιο τρόπο. Αυτή η μία φωνή δεν μπορεί να καταλάβει εάν η φωνή προέρχεται από το εσωτερικό το δικό του, προκειμένου από τον εγκέφαλο του στην περίπτωση του παραδείγματος δηλαδή από την γραμματέα ή αν προέρχεται από έξω από κάποιο τρίτο πρόσωπο όπως η κυρία στον τηλεφωνικό θάλαμο.
Η περιγραφή είναι λίγο απλοϊκή αλλά είναι ακριβώς έτσι, κάνει σαφή την διαχωριστική γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και αλήθειας την οποία ο σχιζοφρενής δεν μπορεί να ξεχωρίσει με αποτέλεσμα να δέχεται η ότι ακούει δύο φωνές ή ότι είναι μέσα από το κεφάλι του η φωνή ή ακόμη υφίσταται και η δυνατότητα να την έχει φανταστεί.
Συνεπώς και μόνο η σκέψη του διαχωρισμού και μόνο η μη παραδοχή της ψευδαίσθησης σαν αλήθεια είναι για αυτόν βασανιστικό και διευρύνει την ψύχωση του.

Η ΑΠΑΡΧΗ ΚΑΘΕ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ «ΔΙΑΘΕΣΗΣ» ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΔΙΚΤΥΩΤΟ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΤΟ ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ.
Το στέλεχος του εγκεφάλου είναι το κομμάτι εκείνο που ενώνει τον νωτιαίο μυελό με τον εγκέφαλο και περιέχει τον δικτυωτό σχηματισμό. Ο δικτυωτός σχηματισμός είναι ο κόμβος όπου λειτουργεί σαν «μοτέρ» των αισθημάτων.
Είναι η θέση όπου με τον νευροδιαβιβαστή ντοπαμίνη ρυθμίζει σαν βαρόμετρο την αντίληψη για θορύβους, φωνές, εντυπώσεις, οσμές, επαφές, ταυτόχρονα και για άλλους πολλούς ερεθισμούς. Όπου όταν υπάρχει μια ρυθμισμένη ισορροπία στο σημείο αυτό μεταξύ του διεγέρτη και της ουσίας που μεταδίδει τον ερεθισμό ντοπαμίνη έχουμε τότε την ουσιώδη σωστή αντίληψη έτσι όπως είναι «κατασκευασμένη» για εμάς.
Πρόκειται για την λεγόμενη λειτουργία της λανθάνουσας αναστολής.
Στην ουσία η λειτουργία αυτή είναι η ακριβής ρύθμιση της ντοπαμίνης για το κάθε ερέθισμα. Με την λειτουργία αυτή διακρίνει ο οργανισμός το ουσιώδες για το επουσιώδες για ότι αφορά τον ίδιο. Έτσι λοιπόν ένας θόρυβος από ρολόι, ο ήχος από ένα αυτοκίνητο, το βάδισμα του περαστικού, το βλέμμα του ομιλητή, ο ήχος της φωνής του λαμβάνονται ρυθμισμένα με ανάλογη δόση ντοπαμίνης σε ότι αφορά την αντίληψή τους. Όταν ξαφνικά έχουμε μια υπερδόση της ντοπαμίνης αυτής η λανθάνουσα αναστολή μεγαλώνει και λαμβάνει υπόψη όλους αυτούς τους ερεθισμούς χωρίς να «φιλτράρει» αυτά που δεν χρειάζεται.
Έτσι λοιπόν δίχως το «φίλτρο» φτάνουν στον εγκέφαλο ταυτόχρονα και λαμβάνουν υπόψη χωρίς να αποκλίνονται «χιλιάδες πράγματα» και ο εγκέφαλος δεν μπορεί να τα επεξεργαστεί. Και αποτέλεσμα είναι η σύγχυση η ψύχωση, οι ψευδαισθήσεις και η διαταραχή.
Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε στα όσα παραπάνω αναφέραμε τον σπουδαίο ρόλο που παίζει ο δικτυωτός σχηματισμός στο στέλεχος εγκεφάλου στην όλη γένεση των ψυχώσεων και ιδιαίτερα της σχιζοφρένειας.

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΥΠΟΒΟΛΗΣ

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΟΥ ΜΙΛΓΚΡΑΜ
Η ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ ΥΠΑΚΟΗ
Ο άνθρωπος είναι απάνθρωπος «Μπρέχτ»
Στις αρχές του 60 στις Ηνωμένες Πολιτείες κυριαρχούσε ένα τεράστιο ενδιαφέρον για τις ψυχοδυναμικές ισορροπίες του ανθρώπου. Στον τομέα αυτό ένας φωτισμένος νεαρός ψυχολόγος ο Στάνλευ Μίλγκραμ στο πλαίσιο του διδακτορικού του έψαχνε να βρει τα όρια του ανθρώπου όσον αφορά την υπακοή σε μια καθεστωτική ιεραρχία.
Η για να το πούμε πιο απλά, αν μπορούν εύκολα φυσιολογικοί άνθρωποι να εξελιχθούν σε βασανιστές.
Την εποχή εκείνη με φρέσκα ακόμη τα τραύματα από τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο και «άγρια» αποτυπώματα μιας ανελέητης ναζιστικής βίας, ήτανε για τους διανοούμενους της εποχής και ιδιαίτερα για αυτούς που ασχολούνταν με τα της «ψυχής» ποια είναι τα όρια που πηγάζουν από τα βάρβαρα ένστικτα του ανθρώπου.
Πως τα διαχειρίζεται αυτά ή ανθρώπινη προσωπικότητα, σε ποιο βαθμό εξελίσσονται και πόσο εύκολα μπορούν να χρησιμοποιηθούν.
Για τον Μίλγκραμ αποτελούσαν όλα αυτά ερωτήματα που έχρηζαν άμεσης απάντησης και ασφαλώς όπως σε κάθε επιστήμη χρειαζόταν και μια απόδειξη για να επιβεβαιωθούν. Το ανθρώπινο «υλικό» ήταν άφθονο και δεν αποτελούσε κανένα πρόβλημα η εξεύρεσή του.
Το δύσκολο του πειράματος και αυτό που το κάνει ιδιαίτερο ήταν η μέθοδος.
Σε κάθε επιστημονικό πείραμα η μέθοδος πρέπει να είναι απλή και στανταρισμένη ή να αναπαράγεται εύκολα και από διαφορετικούς ανθρώπους.
Αυτό ο Μίλγκραμ στο πείραμα το κατάφερε.
Το πείραμα ήταν πάρα πολύ απλό, εξελίσσετο σε 2 δωμάτια. Στο ένα βρισκόταν ο εξεταστής και στο δεύτερο ο εξεταζόμενος. Ο εξεταζόμενος ήταν ένας ηθοποιός που έπαιζε έναν συγκεκριμένο ρόλο τον οποίο δεν γνώριζε ο εξεταστής. Στον εξεταστή-πειραματόζωο εδίνετο εντολή να δίνει ηλεκτρικά σοκ μέσω ενός μηχανήματος στον εξεταζόμενο αν δεν απαντούσε σωστά στις ερωτήσεις τους. Τα ηλεκτροσόκ κλιμακωτά πηγαίνανε μέχρι 120V όπου ο ηθοποιός εξεταζόμενος προσποιούταν τρομερούς πόνους.
Στα 150V δήλωνε ότι δεν ήθελε να συνεχίσει το πείραμα. Στα 200V ούρλιαζε από τους πόνους και στα 330V έπεφτε αναίσθητος.
Οι υποδείξεις προς τους εξεταστές-πειραματόζωα από τον διευθυντή του πειράματος ήτανε να συνεχίσουν την εξέταση. Πράγμα που έκαναν όλοι άσχετα με την αντίληψη που είχανε για τον εξεταζόμενο-θύμα σε ποσοστό 65%.
Μόνο 35% αρνήθηκε να συνεχίσει και από αυτούς τα 2/3 λίγο πριν λιποθυμήσει ο δήθεν εξεταζόμενος. Το πείραμα δεν έδειξε διαφορές σε γέρους-νέους, άνδρες – γυναίκες, καλλιεργημένους ή απλούς ανθρώπους, πλούσιους ή φτωχούς κ.λ.π.
Όπως ακριβώς είπε ο πριν 30 χρόνια πλέον πεθαμένος Μίλγκραμ ήθελα να εξετάσω : Αν στις μέρες μας μια ναζιστική κυβέρνηση θα μπορούσε να συγκεντρώσει βασανιστές για τα στρατόπεδα της από όλη την Αμερική.
Μετά το πείραμα μου διαπιστώνω σοκαρισμένος ότι θα έβρισκε υπεραρκετούς «συνεργάτες» και σε μια μικρή μόνο αμερικάνικη πόλη.
Το πείραμα Μίλγκραμ απασχολεί ακόμη και σήμερα την ψυχιατρική και ψυχολογική ικανότητα έτσι που κάποιος ψυχολόγος του Πανεπιστημίου της Σάντα –Κλάρα στην Καλλιφόρνια θέλησε να επαναλάβει το πείραμα με τους ίδιους όρους.
Αυτή την φορά το σοκ ήταν ακόμη μεγαλύτερο. Οι πρόθυμοι να υπακούσουν στην καθεστωτική ιεραρχία με απάνθρωπη συμπεριφορά πλησίαζαν περίπου το 80% των εξεταζόμενων. Σε μια εποχή 60 χρόνια αργότερα από το πρώτο πείραμα και με τους ανθρώπους να έχουν κάνει τρομερές κατακτήσεις σε δημοκρατική συμπεριφορά, ανθρώπινα δικαιώματα, προστασία του παιδιού, πολιτικό άσυλο, χειραφέτηση γυναίκας κ.λ.π. πιστοποιείται ότι 4 στους 5 τα «καίνε» όλα αυτά.
Φτάνει οι εντολές να δίνονται «άνωθεν» από μια θεωρούμενη αξιοκρατική ή επιβαλλόμενη ιεραρχία. Τα νέα αποτελέσματα του σύγχρονου πειράματος Μίλγκραμ επιβεβαιώνουν τον Μπρέχτ, ότι ο άνθρωπος είναι κακός και δείχνουν ότι ο εγκέφαλος μας μπορεί να μας οδηγήσει τουλάχιστον το 70% με 80% από εμάς στην εκτέλεση κάθε είδους βαρβαρότητας.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ. ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ
Η συμπεριφορά σε σχέση με λογική, ηθική και συναίσθημα είναι αποτέλεσμα μιας σειράς βιοηλεκτρικών σημάτων στον εγκέφαλο όπως φαίνεται στην εικόνα.
Βλέπουμε εκεί το μετωπιαίο λοβό του εγκεφάλου που είναι και η έδρα της λογικής να λειτουργεί σαν «διακόπτης» ισορροπίας μεταξύ λογικής αισθημάτων και δράσης. Κάθε διαταραχή της ισορροπίας αυτής εκδηλώνεται και με μια παθολογική κατάσταση π.χ. όπως οι εκρήξεις βίας.
Τέτοιου είδους εκδηλώσεις βίας έχουμε π.χ. σε περιπτώσεις κρανιοεγκεφαλικής κάκωσης με βλάβη του προμετωπιαίου λοβού.



ΟΙ ΔΙΑΙΤΕΣ ΚΑΘΕ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΕΣ ΑΠΟ ΓΙΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ ΜΙΑ ΜΟΔΑ.
Μέσα στις παρενέργειές τους είναι οι διαταραχές του μεταβολισμού και η πρόκληση συγχυτικών καταστάσεων.
Σε μια κοινωνία που αποτελείται κυρίως από υπέρβαρα άτομα τα οποία ρυθμίζουν την διατροφή τους και εν γένει την υπόσταση τους χωρίς ιατρική συμβουλή πάρα πολύ τακτικά για λόγους κοινωνικούς καταφεύγουνε σε «άγριες» μη μελετημένες και ιατρικά όχι κοντρολαρισμένες δίαιτες οι οποίες έχουνε πάρα πολύ τραγικές συνέπειες.
Κυρίως το επίπεδο των βιταμινών, η επιλογή των τροφών γίνεται με τέτοιο τρόπο ο οποίος δεν μπορεί να υποστηρίξει τον οργανισμό στην καθημερινή του ύπαρξη.
Ακριβώς αυτή η ανισορροπία βιταμινών και ηλεκτρολύτων φέρνει πάρα πολλές φορές δυσκολίες κυκλοφοριακές στο υπέρβαρο άτομο με αποτέλεσμα να παρουσιάζονται συμπτώματα συγχυτικά τα οποία βέβαια αδυνατεί το ίδιο να τα αποδώσει στην αιτία που είναι η διαιτητική διαταραχή.
Πολλές περιπτώσεις επίσης εμφανίζονται και ύστερα από γαστρικό by Pass ή επίθεση δακτυλίου που είναι μια πάρα πολύ συνηθισμένη επέμβαση τον τελευταίο καιρό.
Συνήθως όλες αυτές οι δίαιτες και οι μικρές ή μεγάλες επεμβάσεις γίνονται με μεγάλη προχειρότητα χωρίς έλεγχο της εν γένει μεταβολικής και εγκεφαλικής καταστάσεως τόσο πριν όσο και μετά από την επέμβασή τους.
Το αποτέλεσμα είναι έντονα συγχυτικά επεισόδια. Όταν λοιπόν έχουμε ένα τέτοιο ιστορικό θα πρέπει να ελεγχθεί η κατάσταση των βιταμινών στο αίμα η θειαμίνη κυρίως και οι ηλεκτρολύτες.


ΟΙ ΔΙΑΙΤΕΣ ΚΑΘΕ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΕΣ ΑΠΟ ΓΙΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ ΜΙΑ ΜΟΔΑ.
Μέσα στις παρενέργειές τους είναι οι διαταραχές του μεταβολισμού και η πρόκληση συγχυτικών καταστάσεων.
Σε μια κοινωνία που αποτελείται κυρίως από υπέρβαρα άτομα τα οποία ρυθμίζουν την διατροφή τους και εν γένει την υπόσταση τους χωρίς ιατρική συμβουλή πάρα πολύ τακτικά για λόγους κοινωνικούς καταφεύγουνε σε «άγριες» μη μελετημένες και ιατρικά όχι κοντρολαρισμένες δίαιτες οι οποίες έχουνε πάρα πολύ τραγικές συνέπειες.
Κυρίως το επίπεδο των βιταμινών, η επιλογή των τροφών γίνεται με τέτοιο τρόπο ο οποίος δεν μπορεί να υποστηρίξει τον οργανισμό στην καθημερινή του ύπαρξη.
Ακριβώς αυτή η ανισορροπία βιταμινών και ηλεκτρολύτων φέρνει πάρα πολλές φορές δυσκολίες κυκλοφοριακές στο υπέρβαρο άτομο με αποτέλεσμα να παρουσιάζονται συμπτώματα συγχυτικά τα οποία βέβαια αδυνατεί το ίδιο να τα αποδώσει στην αιτία που είναι η διαιτητική διαταραχή.
Πολλές περιπτώσεις επίσης εμφανίζονται και ύστερα από γαστρικό by Pass ή επίθεση δακτυλίου που είναι μια πάρα πολύ συνηθισμένη επέμβαση τον τελευταίο καιρό.
Συνήθως όλες αυτές οι δίαιτες και οι μικρές ή μεγάλες επεμβάσεις γίνονται με μεγάλη προχειρότητα χωρίς έλεγχο της εν γένει μεταβολικής και εγκεφαλικής καταστάσεως τόσο πριν όσο και μετά από την επέμβασή τους.
Το αποτέλεσμα είναι έντονα συγχυτικά επεισόδια. Όταν λοιπόν έχουμε ένα τέτοιο ιστορικό θα πρέπει να ελεγχθεί η κατάσταση των βιταμινών στο αίμα η θειαμίνη κυρίως και οι ηλεκτρολύτες.

Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗΣ
Ο Dr House (φωτο) είναι γιατρός διαγνώστης. Καθηλώνει παγκόσμια μια φορά την εβδομάδα εκατομμύρια θεατές, που παρακολουθούν με κομμένη την προσπάθεια του δαιδαλώδους μυαλού του να δίνει λύσεις σε δύσκολες ασθένειες. Το αξιόλογο της σειράς αυτής είναι ότι καταγράφονται με ιδιαίτερη πειστικότητα οι αντιδράσεις και η συμπεριφορά των ασθενών των οποίων η μελέτη οδηγεί τις περισσότερες φορές τον Dr House στην διάγνωση και λύτρωση.

ΕΝΑΣ ΑΣΘΕΝΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΕΑΝ Η ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΗ ΠΟΥ ΖΕΙ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ Η ΟΧΙ. Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΠΟΥ ΖΕΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΗ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΜΙΑΣ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΚΗΣ ΨΥΧΩΣΗΣ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΤΟΙΚΟ ΤΗΣ ΓΗΣ Η ΟΠΟΙΑ ΓΥΡΙΖΕΙ ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ
Δεν έχει δηλαδή την ανάλογη απόσταση από την αφετηρία ώστε να καταλάβει ότι περιστρέφεται κάτι γύρω του.
Ο ασθενής που υφίσταται την ψύχωση αδυνατεί ο εγκέφαλος του να καταλογίσει στο σωστό κανάλι την αλήθεια. Ο λόγος που αυτό είναι ότι στην υφιστάμενη υπερδόση ντοπαμίνης προκαλούνται «αναφλέξεις κάποιων νευρικών κυττάρων εντός του κεντρικού νευρικού συστήματος οι οποίες οδηγούνε τον εγκέφαλο να εκλαμβάνει σαν γεγονότα όχι αληθινά περιστατικά. Δηλαδή ο ίδιος ο εγκέφαλος με την δραστηριότητά του προκαλεί κάποιες καταστάσεις που αναγκάζει τον εαυτό του να τις εκλάβει ως αληθινές.
Δεν μπορεί να δώσει την εξήγηση πως αυτές οι «εκρήξεις» της ντοπαμίνης προήλθαν και από πού.
Για να το πούμε ακόμη πιο απλά ο σχιζοφρενής που περιγράφει τις ψευδαισθήσεις του και τις ζει και τις πιστεύει.
Άρα σαν κάποιος που είναι σε απόσταση από αυτόν και τον εξετάζει ή θέλει να γνωρίζει την κατάστασή του πρέπει πάντα να ξεκινάει από το γεγονός ότι ο ασθενής πιστεύει αυτά που λέει.

ΝΕΑ ΣΕΙΡΑ ΦΑΡΜΑΚΩΝ ΒΟΗΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ALZHEIMER. ΜΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ ΕΙΔΗΣΗ ΓΙΑ 200.000 ΠΕΡΙΠΟΥ ΈΛΛΗΝΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ. Πρόκειται για ένα τεράστιο νούμερο το οποίο προβλέπεται τουλάχιστον να πολλαπλασιαστεί την επόμενη 15ετία.
Δεν μιλάμε πλέον για μια κοινωνία γερόντων αλλά για μια κοινωνία άρρωστων ανθρώπων 3ης ηλικίας. Πρόκειται για ένα πρόβλημα που ζητά απεγνωσμένα λύση. Είναι αναμενόμενο πως η δυσκολία είναι ανυπέρβλητη αν κανείς φανταστεί ότι οι ασθενείς αυτοί πέρα της φαρμακευτικής νοσηλείας χρειάζονται 24ωρη φροντίδα και παρατήρηση. Οι απαιτήσεις αυτές δεν είναι για μερικές εβδομάδες ή μήνες.
Μιλάμε για χρονικά διαστήματα ετών τα οποία συγχρόνως αποδυναμώνουν οικογενειακό και κοινωνικό ιστό.
Νοσοκομειακή περίθαλψη πέραν του γεγονότος ότι δεν υπάρχει δυνατότητα λόγω θέσεων-κρεβατιών είναι και αδύνατη λόγω της σημειολογίας της νόσου.
Η μόνη θεωρητικά λύση για αυτούς τους ασθενείς είναι τα ήδη υπάρχοντα «ινστιτούτα» ή «οίκοι ευγηρίας» τα οποία όμως χωρίς την ανάλογη περίθαλψη μετατρέπονται απλά σε αποθήκες γερόντων.
Πρέπει λοιπόν να βρεθεί κάποια λύση φαρμακευτική, κοινωνική και πολιτική.
Μετά την ανακάλυψη – αποκάλυψη «βόμβα» της εύρεσης γονιδίων υπευθύνων της νόσου του Alzheimer μια πιστοποίηση μιας παλιάς θεωρίας ανοίγει νέους δρόμους για καινούριες πιο ελπιδοφόρες θεραπευτικές προσεγγίσεις.
Έτσι λοιπόν Αμερικάνοι ερευνητές πιστοποίησαν ότι ορισμένα χημειοθεραπευτικά φάρμακα (HDAC) σε κατάλληλους συνδυασμούς βοηθούν την αποκατάσταση της μνήμης στο Alzheimer. Το Alzheimer που ως γνωστό αρχίζει την εγκατάσταση στον εγκέφαλο ύπουλα βάζοντας τον ασθενή να ξεχνάει μικροπράγματα της καθημερινότητας μέχρι που φθάνει να «ανατινάξει» πλήρως την μνήμη του.
Είναι εδώ και χρόνια γνωστό ότι η δημιουργία κάποιων πρωτεϊνών είναι η βάση λειτουργίας μνήμης. Η δημιουργία αυτών των πρωτεϊνών σε μοριακό επίπεδο χρειάζεται κάποια γονίδια που θα «αποκωδικοποιήσουν» την διαδικασία της μεθυλίωσης που χρειάζεται για την παραγωγή αυτή.
Στην περίπτωση αυτή στο Alzheimer η διαδικασία επιτυγχάνεται κατά το ήμιση με αποτέλεσμα η «άχρηστη» παραγωγή πρωτεϊνών (αμυλοειδές) να μαζεύεται μεταξύ των κυττάρων και να προκαλεί το Alzheimer.
Υποπτεύονταν την γονιδιακή – αυτοάνοση προέλευση της αρρώστιας οι γιατροί εδώ και πολλά χρόνια, για αυτό σποραδικά δοκίμαζαν χημειοθεραπευτικές αγωγές οι οποίες όμως δεν συνεχιζόταν ακόμη και αν είχαν επιτυχία γιατί κατά την «ιατρική» λογική δεν ήταν επαρκώς τεκμηριωμένες.
Το γεγονός αυτό καλύφθηκε πλέον από τεκμηριωμένες έρευνες του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης. Οι ερευνητές του εν λόγω Πανεπιστημίου μετά από μακροχρόνιες έρευνες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι μια χημειοθεραπευτική αγωγή με έναν αναστολέα ένζυμο με το όνομα HDAC προκαλεί επιτάχυνση της γονιδιακής διαδικασίας της μεθυλίωσης και παραγωγής των πρωτεϊνών εκείνων που εμποδίζουν την παραγωγή αμυλοειδούς.
Δηλαδή βάζουν ένα στοπ στην εξέλιξη της νόσου του Alzheimer.
Το ευχάριστο στην περίπτωση αυτή είναι ότι υπάρχουν πρότυπα τέτοιας θεραπείας χωρίς να υπάρχει η αγωνία της αναμονής της πιστοποίησης το HDAC σαν κοινό φάρμακο.
Τα ευχάριστα νέα δεν είναι μόνο για να ακούγονται ή να διαβάζονται, πρέπει να τυχαίνουν και άμεσης εφαρμογής.
Στην καινούρια είδηση που ήρθε από την πιστοποίηση συγκεκριμένης θεραπείας πρέπει να την εκμεταλλευτούμε άμεσα και να την διαδώσουμε σε ευρεία βάση προκειμένου να μειωθούν οι τραγικά εξελισσόμενες στατιστικές ασθενών.
Ακόμα και αν χρειάζονται κάποιοι άλλοι φαρμακευτικοί συνδυασμοί πρέπει να δοκιμαστούν και αυτοί μαζί έτσι που να ανακοπεί ο καλπασμός της ασθένειας του Alzheimer «πάση θυσία». Δεν πρόκειται για ρητορικό σχήμα παρά για μια οξεία δυσάρεστη πραγματικότητα. Η ασθένεια αυτή του Alzheimer άρχισε πλέον να χτυπά δυναμικά και την ηλικία των 50ρηδων με στατιστικές υποδείξεις ότι ενδέχεται ηλικιακά να κατέβει ακόμα πιο κάτω.
Με σιγουριά αποτελεί ένα μέγιστο ιατροκοινωνικό πρόβλημα του 21ου αιώνα.
Και όπως δείχνουνε οι έρευνες δεν έχουν αυτή την προσβολή της επιδημίας μόνο στις προηγμένες χώρες αλλά και σε όλο τον 3ο κόσμο συμβαίνει ακριβώς το ίδιο με τον ίδιο ρυθμό.
Έχουμε δηλαδή ένα άκρως ουσιαστικό πρόβλημα που αναζητεί μια άμεση λύση. Δεν πρέπει να αργούμε καθόλου.














ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΟΥΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΠΙΘΑΝΟΝ ΟΡΓΑΝΙΚΩΝ ΑΙΤΙΩΝ ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΚΗ ΨΥΧΩΣΗ.
Κυρίως στην περίπτωση αυτή πρόκειται για εγκεφαλικές διαταραχές και κυρίως αλλαγές στις εγκεφαλικές ουσίες που μπορούν να συμβούν είτε κατά την διάρκεια της γέννησης ή και μετά από αυτή σαν μια περιγεννητική βλάβη ή εγκεφαλίτιδα.
Την ανίχνευση κάποιου μικρόβιου μίας τέτοιας κατάστασης μπορούμε να την διαπιστώσουμε με τα σύγχρονα τεχνικά μέσα όπως είναι η αξονική, μαγνητική η υπολογιστική μαγνητική τομογραφία ή βιοχημικές εξετάσεις.
Κατά κύριο λόγο πρόκειται για μια διάταση των εγκεφαλικών κοιλίων δηλαδή των χώρων εκείνων που περιέχουν εγκεφαλονωτιαίο υγρό.
Οπωσδήποτε η παρουσία τέτοιων στοιχείων έχει μία αρνητική επίδραση στην πορεία της νόσου προς το χειρότερο.
Σε αυτές τις περιπτώσεις η θεραπεία κρατά περισσότερο και γίνεται μονότονη για τους ασθενείς και οπωσδήποτε διόλου ευχάριστη.
Η διαταραχή της αρχιτεκτονικής και της λειτουργίας του εγκεφάλου δημιουργεί μία τέτοια κατάσταση που γενικά επιδεινώνει το άτομο και το βάζει σε μια πιο ευάλωτη θέση.
Εξετάσεις που έχουν γίνει κατά καιρούς σε αυτόν τον πληθυσμό των ασθενών που έχουν αυτές τις προϋποθέσεις έδειξαν ότι σε περίπτωση που υπάρχει κληρονομική προδιάθεση για ψυχώσεις του είδους αυτού μια τυχαία γένεση, ή αλλαγή οικογενειακής κατάστασης έχει πάντοτε μια αρνητική επίδραση στην όλη εικόνα της ασθένειας.

Η ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ ΕΧΕΙ ΒΑΣΙΚΑ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ
PLUS ΚΑΙ MINUS. ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΤΟ «ΑΝΕΒΟΚΑΤΕΒΑΣΜΑ» ΤΩΝ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΗ ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑΣ.
Πίνακας 1.
Στο πρώτο πίνακα τα «Plus» θετικά συμπτώματα :
1. Υπερδιέγερση
2. Δυσκολία της σκέψης
3. Ακρόαση φωνών
4. Σωματική σύσπαση
5. Ιδέες καταδίωξης
6. Καχυποψία
7. Αναίτια νευρικότητα
8. Διαταραχές του ύπνου
9. Αόριστο άγχος
Τα «minus» αρνητικά συμπτώματα είναι :
1. Ανασφάλεια
2. Γενικευμένη αδιαφορία
3. Αδυναμία συγκέντρωσης
4. Άγχος ζωής
5. Ηττοπάθεια
6. Απώλεια ενεργητικότητας
7. Κατάθλιψη
8. Απογοήτευση
Ανάμεσα στα δύο υπάρχει η γραμμή της φυσιολογικής κατάστασης. Συνήθως τα συμπτώματα plus και minus είναι εξαρτώμενα από την πορεία και από τον τρόπο εξέλιξης της νόσου. Κατά κανόνα εμφανίζονται τα minus δηλαδή τα συμπτώματα «συν», πάνω της φυσιολογικής γραμμής που εύκολα μπορεί να τα διακρίνει κανένας. Ενώ τα minus κάτω της φυσιολογικής γραμμής είναι συνηθισμένα μεταξύ των ανθρώπων και σπάνια φαίνονται έντονα έτσι ώστε να χαρακτηριστούν παθολογικά αν κανένας προηγουμένως δεν ξέρει τα minus.
Χαρακτηριστικό των συμπτωμάτων είναι λοιπόν πρώτα τα plus και μετά τα minus.
Αλλά πολλές φορές υπάρχει η συνεμφάνιση των δύο κατηγοριών των συμπτωμάτων που κάνουν την διάγνωση δύσκολη. Εκεί πρέπει ο ειδικευμένος θεραπευτής να έχει την γνώση και την ευφυΐα να συνδυάσει και την φαρμακευτική αγωγή καθώς επίσης και να ρυθμίσει το κοινωνικό περιβάλλον με τρόπο τέτοιο ώστε να υπάρχει μια ισορροπία στον ασθενή ώστε να του δώσει την δύναμη και το κουράγιο να συνεχίσει την παραπέρα θεραπεία για την βελτίωσή του.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

 

© 2006 | Blogger Templates by GeckoandFly modified and converted to Blogger by Blogcrowds.