Σε μια έρευνα στις αρχές του 21ου αιώνα πιστοποιήθηκε ότι «κατατρεγμένοι» πίθηκοι εθίζονται πολύ πιο εύκολα στην κοκαΐνη από ότι οι αρχηγοί τους. Η εξήγηση είναι ότι η ναρκωτική αυτή ουσία ικανοποιεί ανάγκες του εγκεφάλου που οι ισχυροί τις έχουν λύσει. Το ίδιο συμβαίνει και στους ανθρώπους. Οι κοινωνικά δυνατοί και επαρκείς σπάνια κάνουν χρήση ναρκωτικών ουσιών, αντίθετα με δυσαρεστημένους και φτωχούς που δεν έχουν την ικανοποίηση της κοινωνικής επιβράβευσης.
Υπεύθυνο για αυτό είναι το μονοπάτι επιβράβευσης και ανταμοιβής (reward pathway) του εγκεφάλου.
Πρόκειται για έναν κεντρικό εγκεφαλικό σχηματισμό από διαφοροποιημένα εγκεφαλικά κύτταρα που επικοινωνούν με ειδικές ουσίες, τους νευροδιαβιβαστές. Η μια κεντρική για την ηδονή και επιβεβαίωση είναι η ντοπαμίνη, και η άλλη, η ανταγωνιστική της, το γ- αμινοβουτυρικό οξύ.
Αυτοί στους οποίους λείπει η επιβράβευση και η κατανόηση θέτουν σε ενέργεια το μονοπάτι της ηδονής στον εγκέφαλο με διάφορες εθιστικές ουσίες για να συμπληρώσουν το έλλειμμα τους. Οι ουσίες αυτές παρακάμπτουν όλες τις αισθήσεις και ενεργοποιούν το μηχανισμό επιβράβευσης κατευθείαν στον εγκέφαλο.
Το αποτέλεσμα είναι να αναστέλλονται όλες οι γνωστικές λειτουργίες και κυρίως, της κριτικής μάθησης. Σε κάθε νέα χρήση αντιδραστικά ο εγκέφαλος για να προστατευθεί ζητά όλο και μεγαλύτερες δόσεις, οι οποίες όσο χορηγούνται αναστέλλουν ακόμη περισσότερο τις φυσιολογικές του λειτουργίες και ολοκληρώνουν τον φαύλο κύκλο του εθισμού.


Ο εθισμός είναι πολυπαραγοντικός. Γενετική προδιάθεση, περιβάλλον, οικογενειακές καταστάσεις, ακραίες συμπεριφορές είναι μερικοί από τους παράγοντες. Ο λόγος της πολυπαραγοντικής δομής του εθισμού έχει να κάνει και με το γεγονός ότι η βάση του αποτελείται από σύνθετες εγκεφαλικές λειτουργίες που συμμετέχουν ομάδες γονιδίων.
Ένας ουσιαστικός παράγοντας, όμως, είναι και η ηλικία. Είναι γνωστό ότι οι νέοι είναι επιρρεπείς στον εθισμό, περισσότερο από τους μεσήλικες. Γενικά, στη νεαρή ηλικία και ενώ ο εγκέφαλος αναπτύσσεται, εάν υπάρχει προδιάθεση, με τις ουσίες αλλάζει η λειτουργία του και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τον εθισμό και την εξάρτηση της ενηλικίωσης. Το χασίς, το αλκοόλ, τα φάρμακα και η κοκαΐνη είναι οι πιο επικίνδυνες ουσίες για τον εθισμό στη νεαρή ηλικία.
Όπως δείχνουν στατιστικές στις αγγλοσαξονικές χώρες, το 44% των νέων καπνιστών μέχρι τα 18 χρόνια παραμένουν καπνιστές εφ’ όρου ζωής. Το 45% που καταναλώνουν αλκοόλ στα 13 χρόνια τους, παραμένουν αλκοολικοί. Το 60% που κάνουν χρήση κοκαΐνης μέχρι τα 15 έτη παραμένουν εθισμένοι.
οι αριθμοί είναι τρομακτικοί και δείχνουν μία τάση επιδημίας και κλιμάκωση σε μια κοινωνία εξαρτώμενων. Πρέπει η αντίδραση να είναι άμεση και αποτελεσματική. Ιατρική βοήθεια σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η μόνη ουσιώδης και επαρκής λύση. Για αυτό το λόγο, γονείς, κρατικοί και κοινωνικοί παράγοντες πρέπει να αντιδρούν άμεσα σε αυτές τις περιπτώσεις και να οδηγούν εθισμένους νέους σε ειδικές ιατρικές μονάδες για θεραπεία και συμβουλή.


Ο εθισμός έχει τη βάση του στη διαταραχή της βιοχημικής λειτουργίας του εγκεφάλου. Ο χρήστης λαμβάνοντας διάφορες εθιστικές ουσίες δημιουργεί περιοχές χαμηλής και υψηλής ενέργειας στον εγκέφαλο, που ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Ο εγκέφαλος είναι σε μια συνεχή προσπάθεια ισοζυγίου αυτού του δυναμικού.
Η χρόνια λήψη ναρκωτικών ουσιών δημιουργεί μια περιοχή υψηλής ενέργειας στην αμυγδαλή που συμμετέχει ουσιαστικά στο σύστημα ανταμοιβής του εγκεφάλου. Η υψηλής ενέργειας αμυγδαλή ζητά συνεχώς καινούριες ενισχύσεις νέων ουσιών ώστε να διατηρήσει την υψηλή της ενέργειας και να αυξήσει την ανταμοιβή – ηδονή. Παράλληλα, χρειάζεται την υψηλή ενέργεια προκειμένου να συνεχίζει να αδρανοποιεί την χαμηλής ενέργειας περιοχή του προμετωπιαίου λοβού, που είναι το κέντρο κριτικής και αναστολών έναντι των εθισμών. Μόλις αρχίζει η αποτοξίνωση – απεξάρτηση ατονεί και η αμυγδαλή και γίνεται περιοχή «υψηλής ενέργειας» ο προμετωπιαίος λοβός.
Βέβαια, όλα αυτά είναι προσωρινά. Γιατί μόλις ξαναγίνει χρήση ουσιών, η περιοχή της αμυγδαλής αποκτά την υψηλή ενέργεια αμέσως. Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά από τους ερευνητές του τομογράφου ποζιτρονίων, φωτίζεται σαν μια «καιόμενη βάτος». Το έντονο φως, μάλιστα, σε ευαισθητοποιημένα άτομα εμφανίζεται μερικές φορές και με την απλή σκέψη λήψης ναρκωτικών ουσιών.
Αρκεί, λοιπόν, και η σκέψη για να αυξηθεί η εξάρτηση.


Έρευνες που έγιναν σε καπνιστές έδειξαν ότι ο άνθρωπος έχει γνώση των μονομανικών παρορμήσεών του. δηλαδή, γνωρίζει συνειδητά τι και γιατί το κάνει, απλώς ακολουθεί αυτή την παρόρμηση, όπως π.χ. του καπνίσματος, για να μπει στο μονοπάτι της ανταμοιβής και ευχαρίστησης. Βέβαια, ενώ είναι συνειδητή πέρα για πέρα η παρόρμηση αυτή, δεν είναι αυτόματος και ο αυτοέλεγχός της σε σημείο ικανοποιητικό.
Η ρύθμιση της όλης κατάστασης γίνεται από μια ανατομική περιοχή του εγκεφάλου με το όνομα «η νήσος του Ράιλ» βέβαια, το νησί αυτό των παρορμήσεων δεν είναι παντοδύναμο. Σε κλινικές μελέτες τραυματισμένων εγκεφάλων φάνηκε ότι σε αναστολή του έχουμε διακοπή των παρορμήσεων. Δυστυχώς, όμως, έχουμε διαταραχή άλλων νευρωνικών συστημάτων.
Μια λύση ουσιαστικού χαρακτήρα φαίνεται να είναι ο μαγνητικός ερεθισμός της νήσου του Ράιλ. Σε καπνιστές που εφαρμόσθηκε έφερε ικανοποιητικά αποτελέσματα χωρίς άλλες παρενέργειες.

ΕΘΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΑΘΗΣΗ


Η μάθηση είναι μια εγκεφαλική λειτουργία που έχει άμεση σχέση με τον εθισμό και την εξάρτηση. Η σπουδαιότητα της λειτουργίας αυτής έγκειται στο γεγονός ότι την χρειάζεται ο εγκέφαλος οπωσδήποτε για να ξεπεράσει τον εθισμό και να απεξαρτηθεί για να επαναλειτουργήσει φυσιολογικά. Μια άλλη κλινική παράμετρος είναι, όμως, ότι η μάθηση είναι από τις λειτουργικές ικανότητες που μειώνονται άμεσα εξαιτίας του εθισμού.
Χρησιμοποιώντας το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα και τον τομογράφο ποζιτρονίων μελετήθηκε ο βιοηλεκτρικός βασικός ρυθμός του εγκεφάλου, η ροή του αίματος, τα επίπεδα ντοπαμίνης και ο μεταβολισμός της γλυκόζης προκειμένου να διαπιστωθεί πού και πόση ενέργεια χάνεται σε διάφορα μέρη του εγκεφάλου στους αλκοολικούς και στους ναρκομανείς.
Έτσι, διαπιστώθηκε ότι από τον εθισμό σε αλκοόλ και ουσίες επηρεάζονται πολλαπλά συστήματα του εγκεφάλου, ιδιαίτερα δε αυτό της λειτουργίας της μάθησης.
Έχει υπολογισθεί ότι η μάθηση στους εξαρτώμενους από αλκοόλ και ναρκωτικά δυσλειτουργεί περίπου 6-24 μήνες μετά την αποτοξίνωση. Αυτός είναι και ο λόγος που γνωστικές ψυχοθεραπευτικές αγωγές είναι αναποτελεσματικές τους πρώτους 3-4 μήνες της απεξάρτησης.
Για αυτό το λόγο είναι απαραίτητη η φαρμακοθεραπευτική αγωγή της απεξάρτησης πριν από κάθε άλλη προσπάθεια. Θα πρέπει πρώτα να αποκατασταθεί η λειτουργία της μάθησης στον εξαρτημένο εγκέφαλο για να μπορέσει αυτός μέσα από «γνωστική – μαθησιακή» γυμναστική να αντιμετωπίσει τον εθισμό.


Το φαινόμενο placebo είναι το αποτέλεσμα της χορήγησης εικονικών φαρμάκων σε ασθενείς. Δηλαδή, πρόκειται ουσιαστικά για ένα φαινόμενο αυθυποβολής και φαντασίας.
Είναι ένα φαινόμενο που πάντοτε συγκρίνονται τα αποτελέσματά του με αυτά της έρευνας πραγματικών φαρμάκων προκειμένου να χρησιμοποιήσει σαν σημείο αναφοράς για την αξιοπιστία τους.
Το φαινόμενο placebo το χρησιμοποιούν και οι σύγχρονοι νευροεπιστήμονες στο neuromarketing. Πρόκειται για μέτρηση του εθισμού σε πολυτελή φάρμακα και την ανάγκη χρησιμοποίησης τους. Ένας νευροεπιστήμονας από την Καλιφόρνια τον τελευταίο καιρό πιστοποίησε για μια ακόμη φορά την τρομακτική δύναμη που έχει πάνω στον άνθρωπο το placebo. Η δύναμη αυτή είναι τόσο ισχυρή ώστε τον βάζει και αγοράζει πράγματα που δεν χρειάζεται προκειμένου να ικανοποιήσει τον εθισμό του για αυτοεπιβεβαίωση.
Ο Ράνγκελ έκανε το κλασσικό πλέον για είδη πολυτελείας πείραμα και έβαλε το ίδιο κρασί σε δύο διαφορετικών ειδών μπουκάλια. Το ένα με ακριβές ετικέτες και το άλλο φθηνές. Το 80% των δοκιμαστών με σιγουριά βρήκε πολύ καλύτερο το κρασί με την ακριβότερη ετικέτα το οποίο βέβαια και αγόρασε. Το 10% των δοκιμαστών δήλωσε ότι ένοιωσε μεγάλη απογοήτευση όταν μάθανε μετά την αλήθεια και παραπονέθηκαν έντονα που τους χάλασαν «το όνειρο».


Δεν πρόκειται για κάτι καινούριο. Είναι μια παρατήρηση που είχε γίνει από έναν Αμερικανό οικονομολόγο στις αρχές του προπερασμένου αιώνα. Πρόκειται για την επιδεικτική κατανάλωση των φτωχών σε εισοδήματα ανθρώπων στην προσπάθειά τους να τονώσουν την έλλειψη ή την αδυναμία του κοινωνικού προφίλ που τους κατέχει.
Ξοδεύουν μεγάλα ποσά σε ευτελή πράγματα με ονομαστές ετικέτες ή αγοράζουν ακριβά είδη τα οποία δεν χρειάζονται. Σύγχρονες έρευνες που άρχισαν το 2007 και ολοκληρώθηκαν φέτος κατέληξαν στο ότι πρόκειται για μια εξάρτηση η οποία οδηγεί σε έναν εθισμό που χτυπάει τα χαμηλού εισοδήματος πρόσωπα. Έρευνες που έγιναν με τον τομογράφο ποζιτρονίων σε αυτές τις περιπτώσεις έδειξαν έντονη δραστηριοποίηση των εγκεφαλικών σχηματισμών της επιβράβευσης στην αγορά ή και στην σκέψη της αγοράς ενός ακριβού αντικειμένου από χαμηλό εισοδηματία. Αντίθετα σε υψηλού εισοδήματος άτομα δεν παρατηρήθηκε αυτή η εγκεφαλική αντίδραση.
Βέβαια, οι έρευνες δεν παρέμειναν μόνο στην αμιγώς εγκεφαλική ή νευροφυσιολογική λειτουργία αλλά, επεκτάθηκαν και στο ψυχιατρικό προφίλ των ανθρώπων αυτών.
Ακόμη και στον τομέα αυτό διαπιστώθηκε μια εθιστική συμπεριφορά εξάρτησης σαν ενισχυτικό της προσωπικότητας των ανθρώπων των φτωχών εισοδημάτων. Πρόκειται για την κλασσική περίπτωση τόνωσης του κοινωνικού προφίλ με την ψευδαίσθηση της αγοραστικής δύναμης. Δεν είναι μόνον μια απλή ενέργεια εκτόνωσης π.χ. Shopping therapy, αλλά για ένα έντονα νοσογόνο ψυχικό μηχανισμό έντονων κοινωνικών προεκτάσεων και χρήζοντα ιατρικής θεραπείας.

ΟΡΜΟΝΕΣ ΚΑΙ ΕΘΙΣΜΟΣ


Τα τελευταία χρόνια στις χώρες της κεντρικής Ευρώπης αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των αλκοολικών. Μιλάμε πλέον για διαστάσεις επιδημίας, ενώ οι χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης ψηφίζουν πλέον ειδικά προγράμματα αντιμετώπισης.
Στο πλαίσιο των ερευνών αυτών έγινε και μια επιστημονική παρατήρηση που οδήγησε τις έρευνες σε ένα πολύ αξιόλογο σημείο. Η παρατήρηση είναι ότι νεαρές μαθήτριες και φοιτήτριες εθίζονται πολύ περισσότερο από ότι τα αγόρια.
Οι έρευνες έδειξαν ότι οι γυναίκες είναι πιο ευαίσθητες στη ροπή προς το αλκοόλ, ιδιαίτερα κατά το τέλος του εμμήνου κύκλου που έχουμε την ρήξη του ωοθυλακίου και την απελευθέρωση μεγάλων ποσοτήτων ορμονών, όπως οιστρογόνα και προγεστερόνη.
Στην φάση αυτή μεταβάλλεται ουσιαστικά η χημεία του εγκεφάλου και κάνει την ηδονική κατανάλωση του αλκοόλ «ευπρόσδεκτη», ενώ ανοίγει την πόρτα στον εθισμό και εξάρτηση.
Βέβαια, εδώ συνηγορεί και ένα άλλο βιολογικό φαινόμενο. Πρόκειται για το μηχανισμό με τον οποίο οι γυναίκες μεταβολίζουν το αλκοόλ στον οργανισμό τους.
Είναι γνωστό από χρόνια ότι ο μεταβολισμός της αιθυλικής αλκοόλης στο στομάχι γίνεται με ένα ένζυμο που λέγεται αφυδρογονάση. Το ένζυμο αυτό σε συνεργασία με το νερό, μεταβολίζει την αλκοόλη και ρίχνει την δύναμή της. Στις γυναίκες υπάρχει το βιολογικό μειονέκτημα ότι και τα δύο στοιχεία νερό και αφυδρογονάση είναι σε μικρότερη αναλογία από ότι στους άνδρες. Στους μαθητικούς και φοιτητικούς κύκλους, όπου πλέον υπάρχει εξομοίωση των πάντων και ίδια κοινωνική επιρροή στα δύο φύλα, βρίσκονται οι γυναίκες να έχουν αριθμητική υπεροχή στην εξάρτηση από το αλκοόλ.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ


Άσχετα με σεξουαλικές προτιμήσεις, κοινωνικές αρχές, πολιτικές ιδέες κλπ υπάρχει η ιστορική αλήθεια. Η πρόοδος εκφράζεται με άνοδο του πολιτισμού και ο πολιτισμός εκφράζεται κυρίως με την πιστότητα της ιστορικής αλήθειας. Αυτό γράφεται εύκολα, ακούγεται ωραία, γίνεται, όμως, σπάνια.
Μια από τις σπάνιες φορές είναι και η ιστορική αποκατάσταση των καταδιωχθέντων από τους Ναζί ομοφυλόφιλων ή όσων τουλάχιστον αυτοί θεωρούσαν έτσι. Είναι ένα θέμα που είχε μείνει μέχρι τώρα ιστορικά «σιωπηλό» και ακόμη και για την ίδια τη Γερμανία, που τουλάχιστον προπαγανδίζει το συλλογικό αίσθημα ευθύνης για τη ναζιστική περίοδο, για αρκετό διάστημα ταμπού. Χαρακτηριστικό είναι ότι η καταδίκη όλων των χαρακτηριζομένων σαν «επίδικων» ομοφυλόφιλων γινόταν με βάση την παράγραφο 175 του ναζιστικού νόμου, η οποία παρέμεινε εν ισχύ μέχρι το 1969 και στα δύο τμήματα της τότε χωρισμένης Γερμανίας.
Μια απίστευτα ιστορικά ευγενική και ευαίσθητη χειρονομία ήρθε από την τοπική κυβέρνηση του Βερολίνου μέσω του Υπουργού Πολιτισμού Νόιμαν, πολιτικά εντασσόμενου στο χριστανοδημοκρατικό κόμμα. Πρόκειται για την ανέγερση ενός μνημείου για τους 50.000 περίπου καταδικασμένους ομοφυλόφιλους με την παράγραφο 175 στο δημόσιο πάρκο του Βερολίνου, ακριβώς απέναντι από το μνημείο των άλλων θυμάτων του ναζισμού. Πρόκειται για το μνημείο που φαίνεται στην εικόνα.
Το μνημείο, όπως φαίνεται, έχει μια πλάγια κλίση και ένα μικρό παράθυρο. Ο παρατηρητής βλέπει μέσα από το παράθυρο ένα βίντεο που δείχνει δύο νέους να φιλιούνται. Στον πίνακα του μνημείου υπάρχει η ρήση «ποτέ άλλοτε στην ιστορία δεν καταδιώχθηκαν παρόμοια ομοφυλόφιλοι όπως στη ναζιστική Γερμανία».
Η κίνηση της τοπικής κυβέρνησης δε δέχθηκε καμία επίκριση από πουθενά και επαινέθηκε από όλες τις μεριές. Το μνημείο αξίας 600.000 ευρώ θεωρήθηκε απαραίτητο για την απόδοση της ιστορικής αλήθειας. Μόνο μια καλοπροαίρετη παρατήρηση έγινε από ένα γυναικείο περιοδικό «οι γυναίκες για μια ακόμη φορά ξεχάστηκαν». Ο τοπικός υπουργός πολιτισμού υποσχέθηκε να αποκαταστήσει την παράλειψη.


Ο παλιός εκπρόσωπος του Υπουργείου Εσωτερικών, ο γνωστός συγγραφέας Ντέιβιντ Ρόθκοπφ, έγραψε ένα βιβλίο που παρουσιάστηκε αυτές τις ημέρες με τον τίτλο «Super-Klasse». Στο βιβλίο αυτό ισχυρίζεται ο καλός συγγραφέας ότι 6.000 άνθρωποι από όλη την γκάμα των επαγγελμάτων, όπως πολιτικοί, οικονομολόγοι, αλλά ακόμη, θρησκευτικοί ηγέτες, καλλιτέχνες, αποτελούν μια κλίκα κορυφής που κατευθύνει και κυβερνά τον κόσμο.
Ισχυρίζεται από ότι τους ξέρει και τους παραθέτει ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, τη μονομανία τους για επιτυχία. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, οι ιδιότητες, η ψυχική κατάσταση και η χαρακτηριοδομή των 6.000 ανθρώπων αυτών διασταυρώνεται με αυτό τον τρόπο, ώστε να επιτυγχάνεται ο απόλυτος έλεγχος του πλανήτη σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.
Χαρακτηριστικά όταν ρωτήθηκε πώς γίνεται μια ηθοποιός, όπως η Αντζελίνα Τζολί, να έχει κάτι κοινό με έναν μεγαλοεπιχειρηματία ή στέλεχος μεγάλης επιχείρησης, όπως π.χ. ο Στέφαν Σβάρτσμαν (διευθυντής της Blackstone), απάντησε πολύ απλά:
Όταν η Τζολί θέλει να μαζέψει λεφτά για έναν καλό σκοπό χρειάζεται οπωσδήποτε ανθρώπους που συμπληρώνουν για αυτή τα τσεκ. Ο Σβάρτσμαν όταν θέλει να μαζέψει κόσμο σε μια σάλα προκειμένου να τον κατευθύνει κάπου, όπου ο ίδιος επιθυμεί και θα υπάρχει το ανάλογο κέρδος, τότε χρειάζεται τη Τζολί να μαζέψει τον ανάλογο κόσμο που θα της δώσει το τσεκ. Με αυτόν τον τρόπο ο ένας βοηθάει τον άλλο.
Όταν ρωτήθηκε για έναν γερμανό πολιτικό, τον πρώην καγκελάριο Γκέρχαρντ Σχρούντερ, ο Ρόθκοπφ και για την εξέλιξή του που είχε ως πολιτικός, καθώς επίσης και για τα εισοδήματά του απάντησε: «οι δυναμικοί πολιτικοί βρίσκουν πάντα τον τρόπο του εύκολου πλουτισμού ή μέσα από τη διοίκηση που προάγουν οι ίδιοι, ή από τη διαπλοκή που χρησιμοποιούν μέσω των ανθρώπων που τους ψηφίζουν και τους ανέχονται.
Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον βιβλίο με πολλές ωμές αλήθειες, που σαν πληροφόρηση αξίζει τον κόπο, αλλά το καλύτερο χαρακτηριστικό του είναι η αναφορά που κάνει στο κοινό στοιχείο που έχουν όλοι αυτοί, την μονομανία για εξουσία και πλούτο.
Φαίνεται ότι τα δύο αυτά στοιχεία ενώνουν τους ανθρώπους με έντονους δεσμούς.


Ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων, ο Κόναν Ντόιλ, αυτός που εφηύρε και παρουσίασε τον Σέρλοκ Χολμς, αναπτύσσει κατά τη διάρκεια των αφηγήσεών του τις επιδράσεις της κοκαΐνης στον εγκέφαλο. Βάζει τον ήρωά του και διάσημο ντέντεκτιβ κάθε τόσο να χρησιμοποιεί μια γραμμή κοκαΐνη προκειμένου να αναπτύξει τη δραστηριότητα στα εγκεφαλικά του κύτταρα για να ανακαλύψει τους δολοφόνους και τους εγκληματίες που αναζητούσε. Για την εποχή εκείνη ήτα ακόμα άγνωστο αν η κοκαΐνη αποτελεί φάρμακο, αναλγητικό ή ναρκωτικό. Οπωσδήποτε, όμως, δεν ήταν εκτός νόμου.
Με αυτή την πλευρά αξίζει να δούμε ότι ο συγγραφέας έχει κάνει αξιοσημείωτες παρατηρήσεις, οι οποίες, δυστυχώς, ποτέ δεν ελήφθησαν από τους γιατρούς υπόψη. Άφησε, όμως, το στίγμα του σε παγκόσμια κλίμακα κάνοντας γνωστό ένα ναρκωτικό, το οποίο είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο. Στην τελευταία επανέκδοση των έργων του Ντόιλ με τον Σέρλοκ Χολμς υπάρχουν και χαρακτηριστικές εικόνες από το Σίδνευ Πάτζετ, όπου κατά το κινέζικο «μια εικόνα, χίλιες λέξεις», δείχνει τον ήρωα των μυθιστορημάτων υπό την επίδραση της κοκαΐνης (εικόνα- ο Σέρλοκ Χολμς μετά τη χρήση κοκαΐνης).

Η ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ


Οι ΗΠΑ είναι το έθνος που έχει τους περισσότερους υπέρβαρους σε αναλογία πληθυσμού. Οι παχύσαρκοι των ΗΠΑ παρουσιάζουν μια έντονη αυξητική τάση έτσι που υπολογίζεται ότι, αν δεν αλλάξουν διατροφικές συνήθειες, σύντομα θα φθάσουν στο 40%. Ένα έθνος σε επιδημία παχυσαρκίας, που εμφανίζεται ιδιαίτερα στα νεαρά άτομα. Βέβαια, η παχυσαρκία σέρνει μαζί της και άλλα μεγάλα ιατρικά προβλήματα όπως τον διαβήτη, την υπερχοληστεριναιμία, τις αρθροπάθειες, τις εγκεφαλοπάθειες και πλήθος από άλλα μεταβολικά σύνδρομα. Οι Αμερικάνοι, σαν πρακτικοί άνθρωποι, διέγνωσαν έγκαιρα τον τεράστιο αυτό κίνδυνο και ανακήρυξαν την παχυσαρκία ασθένεια και ταυτόχρονα την τοποθέτησαν ανάμεσα στους εθνικούς κινδύνους.
Με αυτόν τον τρόπο ήδη την αντιμετωπίζουν από δεκαετίες. Δυστυχώς, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Τα διάφορα θεραπευτικά σχήματα, φάρμακα και δίαιτες είναι χωρίς αποτέλεσμα και οι παχύσαρκοι αυξάνονται. Μετά από αυτή την αποτυχία οι κυβερνητικοί μηχανισμοί επιστρατεύουν ιατρικούς σχηματισμούς με τον πιο άρτιο εξοπλισμό για την έρευνα του εγκεφάλου, όπως το Εθνικό Ίδρυμα για την Εξάρτηση από Ουσίες (National Institute on Drug Abuse) για την εύρεση μιας λύσης.
Το ινστιτούτο επικέντρωσε την έρευνα στον εγκέφαλο πιστοποιώντας ότι η αρρώστια της παχυσαρκίας είναι εγκεφαλική δυσλειτουργία που χρήζει νευρολογικής θεραπείας.
Χρησιμοποιώντας υψηλής ευκρίνειας τομογράφους και ψηφιακές νευροφυσιολογικές καταγραφές πιστοποίησαν πως ο ανεξέλεγκτος υπερσιτισμός σχετίζεται με ιδιαίτερα έντονη δραστηριότητα στα κέντρα του εγκεφάλου που σχετίζονται με την λήψη της τροφής. Η έρευνα έδειξε ότι οι νευροδιαβιβαστές στις περιοχές αυτές φτάνουν συσσωρευμένοι προκαλώντας στιγμιαία ηδονικά κύματα κατά την διάρκεια του φαγητού.
Η λύση είναι μικτή : Πρέπει κανείς να εξηγήσει στους παχύσαρκους τον μηχανισμό αυτό και παράλληλα, με ουσίες και ερεθισμούς (μαγνητικούς ή ηλεκτρικούς) να διακόψει την ροή αυτών των ηδονικών κυμάτων.

ΣΤΡΕΣ – ΛΟΓΙΚΗ - ΕΘΙΣΜΟΣ


Η κατάσταση εγρήγορσης σε κάθε άτομο είναι συνυφασμένη και με έναν βαθμό λογικής του. Όσο ανεβαίνει η εγρήγορση και γίνεται άγχος, τόσο αυξάνει και ο βαθμός απαίτησης ελέγχου της δράσης του ατόμου από την λογική. Στη λειτουργία του λογικού ελέγχου πρωτεύον βαθμό παίζει ο προμετωπιαίος φλοιός του εγκεφάλου, ο οποίος είναι μια περιοχή που κατευθύνει και ρεγουλάρει τις αντιδράσεις. Όταν η εγρήγορση γίνει στρες-άγχος, που συνεχώς αυξάνει, η λειτουργία του προμετωπιαίου φλοιού πηγαίνει στο «κόκκινο». Κάποια δε στιγμή που το στρες φθάνει στην ανώτατη βαθμίδα έντασης, με την μορφή του πανικού ή του αμόκ, ουσιαστικά, σταματάει η λειτουργία του προμετωπιαίου λοβού.
Τότε ο εγκέφαλος θέτει εκτός λειτουργίας τα πάντα, εκτός του αίτιου του πανικού. Δηλαδή, αυτό που του προκαλεί τον πανικό .
Αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό στα εθισμένα άτομα. Είναι η κατάσταση εκείνη που τα βλέπουμε εκτός ελέγχου, να αδιαφορούν για τα πάντα πλην της εύρεσης της δόσης τους.
Στην κατάσταση αυτή ο άνθρωπος είναι άβουλο ον χωρίς συγκρότηση και με πλήρη αδυναμία ελέγχου. Ακοντρολάριστος είναι, πλέον, ικανός για κάθε είδους πράξη ανεξάρτητα των προοπτικών ή κοινωνικών συνεπειών. Στις καταστάσεις αυτές, και αν είναι δυνατόν ακόμη πολύ νωρίτερα, έχει νόημα η καταστολή του πανικού και των στερητικών συνεπειών του εθισμού.
Το πρώτο μέτρο, λοιπόν, είναι η καταστολή με φάρμακα του στρες. Όταν δε το στρες δεν είναι ατομικό μόνο, αλλά, πολυπαραγοντικό, όπως σε πολλές ακραίες περιπτώσεις, τότε χρειάζεται ψυχιατρική μέριμνα και για αυτό. Στις περιπτώσεις αυτές ενημερώνουμε συγγενείς και συμπαραστάτες για την σημασία της καταστολής κάθε είδους στρες για την θεραπεία.


Ήδη, από πολλαπλές έρευνες που γίνονται σε όλα τα μεγάλα κέντρα απεξάρτησης σε όλο τον κόσμο με τη βοήθεια της τεχνολογίας υπάρχει ένα καταλυτικό συμπέρασμα σε ότι αφορά τη δράση των ναρκωτικών στον εγκέφαλο. Πλέον, είναι σίγουρο ότι οι μηχανισμοί δράσης των ναρκωτικών στον εγκέφαλο, δηλαδή, οι μηχανισμοί εξάρτησης, εθισμού και αργότερα απεξάρτησης, αν γίνεται, βρίσκονται στην αλλαγή της χημείας του εγκεφάλου. Ήταν από παλιά γνωστό το λεγόμενο σύστημα «τιμωρίας – ανταμοιβής», αλλά, ενώ κανείς υπέθετε πώς λειτουργεί, δεν ήταν ακριβώς γνωστός ο τρόπος. Τελευταίες έρευνες κατέδειξαν ότι η όλη ιστορία γίνεται και με τη χρήση και με τη δραστηριοποίηση νευροδιαβιβαστών. Είναι χημικές ουσίες που πηγαίνουν από το ένα κύτταρο στο άλλο και προκαλούν διαφορετική βιοχημική αντίδραση έτσι ώστε να είναι και ανάλογη η πληροφορία.
Έτσι, λοιπόν, η ντοπαμίνη βρέθηκε ότι είναι κυρίως ο νευροδιαβιβαστής που προκαλεί την επιβράβευση ή την ευχαρίστηση στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Πρόκειται για μια χημική ουσία που ανιχνεύει κάποιους ειδικούς υποδοχείς που κάθονται πάνω στην επιφάνεια των νευρικών κυττάρων και προκαλεί μια χημική ένωση που ευαισθητοποιεί αυτούς τους υποδοχείς. Οι υποδοχείς αυτοί δέχονται τη ναρκωτική, ή άλλη, ουσία που μεταφέρεται στον εγκέφαλο και δημιουργείται έτσι μια τεράστια αίσθηση ευχαρίστησης για ορισμένο χρονικό διάστημα. Υπάρχουν, μάλιστα, αυτοί οι υποδοχείς σε πλήρη ανακάλυψη με το όνομα D3 και έχουν και την ικανότητα, όπως φαίνεται στις καινούριες απεικονιστικές μεθόδους, να πολλαπλασιάζονται ανάλογα με τη δοσολογία των ναρκωτικών, δηλαδή, αυτό σημαίνει ότι όση περισσότερη δόση παίρνει κάποιος, τόσοι περισσότεροι υποδοχείς ντοπαμίνης D3 ενεργοποιούνται.
Έτσι, λοιπόν, υπάρχει και η ελπίδα ότι αν κάποια στιγμή με χημικό ή άλλο τρόπο καταφέρει κανείς να μπλοκάρει αυτούς τους υποδοχείς θα λυθεί και το πρόβλημα των ναρκωτικών.
Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, δρα η ντοπαμίνη σα γκάζι σε ότι αφορά την ενεργοποίηση της ευχαρίστησης, άρα και της εξάρτησης του εγκεφάλου μας από μια ναρκωτική δραστική ουσία.
Από την άλλη πλευρά, όμως, υφίσταται, όπως προνόησε η φύση, τελείως αντανακλαστικά, σε αυτορρυθμιζόμενο τρόπο και το φρένο της διαδικασίας αυτής. Πρόκειται για το Γ – αμινοβουτυρικό οξύ και είναι αυτό που όταν διεγείρεται μπλοκάρει τη διαδικασία της ντοπαμίνης. Στην περίπτωση χορήγησης των ναρκωτικών, εκείνο που ουσιαστικά προκαλεί την εξάρτηση είναι η αδυναμία ενεργοποίησης παραγωγής του Γ- αμινοβουτυρικού οξέως, και για αυτό σε ορισμένα προδιατεθειμένα άτομα εμφανίζεται τόσο γρήγορα η εξάρτηση. Για τον ίδιο λόγο σε άτομα που δεν έχουν αυτή την προδιάθεση ή έχουν ικανό φρένο και ταυτόχρονα με τη σύγχρονη αγωγή έχουμε την απαλλαγή τους από τη μάστιγα του εθισμού.
Όλα αυτά, βέβαια, είναι απλοποιημένα, λέγονται και γράφονται έτσι κατανοητά, αλλά η διαδικασία ελέγχου, συμπλήρωσής τους και κυρίως εφαρμογής τους πρέπει, δυστυχώς, να γίνει από ειδικούς. Εάν η έρευνα κάτω από την πίεση των πραγμάτων εξακολουθήσει και έχει τα ίδια αποτελέσματα, σε σύντομα χρονικά διαστήματα ίσως θα έχουμε τη ρύθμιση του «φρένου – γκάζι» με απλές διαδικασίες και να λύσουμε το φρένο του εθισμού.

ΕΘΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗ


Ο εθισμός σε ουσίες και καταστάσεις είναι ιδιαίτερα επιβλαβής για τον οργανισμό.
Η μεγαλύτερη καταστροφή που προκαλεί είναι η αλλαγή της χημικής δομής του εγκεφάλου και η σταδιακή φθορά του.
Κανονικά με την διαδικασία της εξέλιξης θα έπρεπε να είχε αποβληθεί από τη ζωή. Παρ’ όλα αυτά, όμως, ο εθισμός υπάρχει, απλώνεται και κυριαρχεί στη ζωή μας.
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος εστιάζει τη λειτουργία του στο «ιδιαίτερα σημαντικό». Έτσι, οι πρόγονοί μας κατευθύνονταν από τον εγκέφαλο στην επιβίωση μέσω της τροφής και της σεξουαλικής συνεύρεσης.
Για να το πετύχει αυτό ο ίδιος ο εγκέφαλος δημιουργούσε μια διαδικασία εθισμού προκειμένου να μεγιστοποιήσει το πρόγραμμα αποδοχής της λειτουργίας αυτής. Δηλαδή, εθίζοντας τον εγκέφαλο με ουσίες και λειτουργίες που προκαλούσαν ευχαρίστηση, πετύχαιναν τη διαχρονική επιβίωση του είδους. Έτσι, γινόταν ο έρωτας ναρκωτικό.


Στην ψυχολογική εξάρτηση τα προβλήματα είναι ακόμη πιο περίπλοκα από αυτά της φυσικής διότι υπεισέρχεται ο νοητικός παράγων σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό.
Μέσα σε κάποια νευρωτονικά τόξα του μυαλού, ανάμεσα σε εγκεφαλικά σχήματα, υπάρχει ο μηχανισμός απογοήτευσης και επιβράβευσης. Ανάλογα με τον ερεθισμό ή τον αποκλεισμό του ενός ή του άλλου συστήματος, ο οργανισμός αισθάνεται ευχάριστα ή δυσάρεστα. Στην περίπτωση που αισθάνεται ευχάριστα, έχουμε αύξηση μιας ουσίας στο μυαλό, της ντοπαμίνης, που διεγείρει κάποιους νευρώνες έτσι που να επιβραβεύουν την κατάσταση που προκάλεσε τη διέγερσή της. Η κατάσταση αυτή πέρα από φάρμακα, ουσίες μπορεί να είναι έρωτας, ταξίδια, εξουσία, τζόγος, γενετήσια ορμή ή οτιδήποτε άλλο.
Ό,τι στην περίπτωση αυτή ελαττώνει την έκκριση της ντοπαμίνης, έτσι όπως έχει μάθει ο οργανισμός να την προκαλεί, οδηγεί σε συμπτώματα στέρησης όπως είναι η ευερεθιστότητα, η κατάθλιψη, οι πόνοι, η ανορεξία, η βουλιμία, η επιθετική συμπεριφορά, ο αποπροσανατολισμός, οι διαταραχές συμπεριφοράς. Τότε μιλάμε για ψυχική εξάρτηση.
Η ψυχική εξάρτηση είναι πολύ ισχυρότερη της φυσικής γιατί στη δεύτερη ξέρουμε το αίτιο, άρα ξέρουμε και τον τρόπο να αντιδράσουμε. Η ψυχική εξάρτηση είναι ένας συνδυασμός ασυνειδήτων ανώτερων εγκεφαλικών δραστηριοτήτων, πολλές φορές απροσδιόριστων, για το μέσο νου με πλήρη αδυναμία καμιά φορά στην κατανόησή τους, άρα και στην προσέγγισή τους.
Η ψυχική εξάρτηση είναι η μορφή του εθισμού που αλλοιώνει την ψυχή και οδηγεί σε πάρα πολλές τραυματικές νευροψυχιατρικές διαταραχές με έντονες κοινωνικές προεκτάσεις, κυρίως απομόνωσης και εμφάνισης εγκεφαλικών δυσλειτουργιών


Ο εθισμός είναι συνέπεια μιας επαναλαμβανόμενης μη ελεγχόμενης λήψης ουσίας. Η φυσική εξάρτηση είναι ένας σημαντικός παράγοντας την λύση του εθισμού.
Στην αρχή, παίρνουμε μια ουσία προκειμένου να μας δημιουργήσει μια ευχάριστη κατάσταση. Στη συνέχεια χρειαζόμαστε την ουσία για να αποφύγουμε τη δυσάρεστη κατάσταση που δημιουργεί η απουσία της. Τότε, μιλάμε πλέον για τη φυσική εξάρτηση και για την δυσάρεστη κατάσταση που εμφανίζεται στην απουσία της ουσίας. Αναφερόμαστε στο στερητικό σύνδρομο.
Υπάρχουν νόμιμες και παράνομες ουσίες που προκαλούν τη φυσική εξάρτηση, όπως οπιούχα, βενζοδιαζεπίνες, νικοτίνη, αλκοόλ, κορτιζόνη, β αναστολείς, αντικαταθλιπτικά, αντιϋπερτασικά, αντιβηχικά φάρμακα κλπ. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, η φυσική εξάρτηση του εθισμένου από οποιαδήποτε ουσία τον πείθει να συνεχίσει τη χρήση της.
Σε διεθνείς στατιστικές, όπου γίνεται, και αν γίνεται, προσπάθεια διακοπής μια εξαρτησιογόνου ουσίας, η επιτυχία μετά από προσπάθειες δύο ετών ανέρχεται μόλις στο 5-7%. Αυτό δείχνει πόσο δύσκολη είναι η ιατρική διαχείριση της εξάρτησης και της απεξάρτησης. Και βέβαια, η ιατρική αυτή διαχείριση υπόκειται σε νόμους και κανόνες που ρυθμίζει η πολιτεία. Και η πολιτεία είναι που αποφασίζει ποια ουσία είναι νόμιμη παράνομη ή ημι-νόμιμη και ποια μπορεί επίσημα να μπει σε διαδικασία απεξάρτησης ή όχι. Υπάρχουν ουσίες που είναι αυστηρά κάτω από έλεγχο, όπως είναι τα οπιούχα φάρμακα ή τα ναρκωτικά, τα πρώτα με συνταγή, τα δεύτερα με παράνομο καθεστώς. Υπάρχουν και ουσίες όπως το αλκοόλ ή η νικοτίνη που η πολιτεία τις αφήνει ελεύθερες, αλλά δεν επεμβαίνει νομικά στις διαδικασίες απεξάρτησής τους. Σε μια χώρα όπως η δική μας όπου έχουμε 2 εκατομμύρια διαβητικούς, 1,5 εκατομμύριο υπερτασικούς, πάνω από 2 εκατομμύρια αυτούς που παίρνουν ψυχιατρικά φάρμακα και τους υπόλοιπους καπνιστές, μιλάμε πλέον για μια εθνική φυσική εξάρτηση.
Αν υποθέσουμε ότι ένας ηγεμόνας αποφασίζει να διακόψει την παροχή ουσιών και ασφαλώς αναφερόμαστε μόνο στις νόμιμες η έξαρση της φυσικής εξάρτησης και των στερητικών θα είναι πολύ πιο ισχυρή από μια εμπόλεμη κατάσταση. Τον στρατιώτη μπορείς να τον κατευθύνεις, τον εξαρτώμενο όμως δε μπορείς να τον ελέγξεις.


Το θέμα είναι γνωστό από το παρελθόν. Είναι, επίσης, γνωστό ότι κυκλώματα παιδόφιλων λειτουργούν με συγκάλυψη μέσα σε οργανώσεις κοινής αποδοχής ή εκκλησιαστικά κυκλώματα. Άλλωστε, χωρίς την κάλυψη αυτών των σχημάτων θα είχαν εξαρθρωθεί από καιρού ουσιαστικά τα εγκλήματα αυτά. Βέβαια, η ευθύνη δεν είναι ούτε της εκκλησίας, ούτε των οργανώσεων, αν κάποιοι κακοπροαίρετα με πονηριά και εγκληματική διάθεση χρησιμοποιούν αυτούς τους χώρους για την έκταση της παιδοφιλίας. Είναι ευθύνη, όμως, αυτών των φορέων όταν δεν λαμβάνουν δραστικά μέτρα ακριβώς για να σταματήσουν αυτή την πληγή που ήδη είναι παγκόσμια γνωστή.
Ο Ίδιος ο Πάπας Βενέδικτος, στο ταξίδι του που έκανε τελευταία στην Αμερική, αναφέρθηκε στο θέμα αυτό και υποσχέθηκε να λάβει δραστικά μέτρα για την αντιμετώπιση του. Το Γερμανικό περιοδικό Spiegel σε αναφορά του δείχνει, πως τα λόγια του πάπα είναι στην καλύτερη περίπτωση μόνο καλές προθέσεις και, ως γνωστόν, με καλές προθέσεις είναι στρωμένος ο δρόμος προς την κόλαση.
Το γερμανικό περιοδικό καταγγέλλει την περίπτωση ενός 63χρονου χειροτονημένου πρόσφατα ιερέα στην περιοχή του Χέσεν, ο οποίος από 16 χρόνια έχει γνωστή παιδοφιλική δραστηριότητα καταγεγραμμένη από διάφορες ευρωπαϊκές αστυνομίες και έχει συλληφθεί για διάφορα επεισόδια. Η επισκοπή του Μάιντς, η οποία προΐσταται θρησκευτικά της εκεί περιοχής, όπως καταγγέλλει το περιοδικό, προστατεύει τον ιερέα και του δίνει συγκάλυψη.
Όλα αυτά, βέβαια, είναι πληροφορίες οι οποίες καταγράφονται και αξιολογούνται, αλλά, όταν γίνονται γνωστές πρέπει να μας βρίσκουν προετοιμασμένους και «όχι να πέφτουμε από τα σύννεφα». Ιδιαίτερα όταν δημοσιεύονται σε ένα τόσο έγκυρο περιοδικό.


Το πρόβλημα των διοξινών σχεδόν κάθε μέρα είναι σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και εφημερίδες όλης της Ευρώπης. Από διάφορες οργανώσεις προστασίας του πολίτη γίνεται μια τεράστια προσπάθεια ενημέρωσης όλων για τους κινδύνους που περιέχουν τα δηλητηριασμένα τρόφιμα.
Πρόσφατα ήρθαν στο φως τα αποτελέσματα των εξετάσεων της Οργάνωσης Προστασίας Καταναλωτών Βόρειας Θάλασσας, η οποία είχε μαζέψει και είχε αναθέσει την εξέταση του περιεχομένου εν προκειμένου ψαριών σε υφιστάμενες διοξίνες. Οι κονσέρβες είχαν μαζευτεί από τα ράφια διαφόρων σούπερ μάρκετ και από όλα τα είδη, μια και τα προϊόντα αυτά αποτελούν τον αγαπημένο μεζέ των εκεί καταναλωτών. Τα αποτελέσματα ήταν τραγικά και μάλιστα, ορισμένες φορές, κατέδειξαν μέχρι και 20 φορές υψηλότερα αποτελέσματα από τα φυσιολογικά όρια.
Λόγω της ποικιλίας των ψαριών και των διαφόρων κονσερβών που εξετάστηκαν συμπέραναν οι ερευνητές ότι τα νερά της Ανατολικής θάλασσας γενικά περιέχουν πολύ υψηλά ποσοστά διοξίνης και ουσιαστικά αυτός είναι και ο λόγος που η τελευταία συγκέντρωση ειδικών επιστημόνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναφορικά με το θέμα αυτό ανέβασε τα όρια περιεκτικότητας διοξινών στα ψάρια από τα 8 στα 25μικρογραμμάρια. Αυτό σημαίνει ότι για μια κονσέρβα 115γραμμαρίων το περιεχόμενο της διοξίνης αυξάνεται περίπου 10 φορές, ενώ βρίσκεται στο νόμιμο επίπεδο.
Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος τι σημαίνουν όλα αυτά και ποια ουσιαστική σχέση έχουν με την προστασία του καταναλωτή. Η απάντηση είναι απλή.
Μόνο πληροφοριακή δύναμη έχουν αυτές οι ανακοινώσεις. Την απόφαση της κατανάλωσης ή όχι την έχει ο καταναλωτής.

Ο ΕΘΙΣΜΟΣ "ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ"


Ο εθισμός χαρακτηρίζεται από την μη ελεγχόμενη και επαναλαμβανόμενη ενασχόληση του ατόμου με μια ιδιαίτερα επιβαρυντική για το ίδιο δραστηριότητα. Τα αποτελέσματα του κάθε είδους εθισμού είναι κατά κανόνα καταστροφικά και αυτοκαταστροφικά με κάθε είδους κλινικά συμπτώματα.
Ο εθισμός οδηγεί στην εξάρτηση γιατί αλλάζει τη συγκεκριμένη χημεία του εγκεφάλου αλλοιώνοντας τη λειτουργία του και προσαρμόζοντάς τον σε νέες ανεξέλεγκτες από αυτόν καταστάσεις.
Ο εθισμός δεν είναι μόνο η εξάρτηση από ουσίες, αλλά και από καταστάσεις. Παρακάτω θα αναφέρουμε κάποιες από αυτές, προκειμένου να δείξουμε τη διαφορετικότητά τους και τη σημασία τους, διότι κλινικά είναι το ίδιο, αν όχι και πιο επικίνδυνες από τον εθισμό των ουσιών.
Π.χ. μια εξάρτηση από το φαγητό είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στην εποχή μας χωρίς, όμως, να λαμβάνεται υπόψη ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι με τον εθισμό αυτό κατακλύζονται από ενοχές και οδηγούνται σε ψυχιατρικά αδιέξοδα. Κύριο σύμπτωμα είναι η πρόκληση εμετού μετά το φαγητό. Μια ιστορία που σε ατομικό και οικογενειακό επίπεδο εξελίσσεται σε αληθινό μαρτύριο.
Εθισμοί, επίσης, που οδηγούν στην κοινωνική απομόνωση και απελπισία είναι οι παραλλαγές του τζόγου. Εδώ, το παιχνίδι της επιβεβαίωσης ή απόρριψης μέσω νίκης ή ήττας οδηγεί κατά κανόνα σε συναισθηματική άμβλυνση και πανικό.
Σαν ένα τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα εθισμού λόγω εγκεφαλικής δυσλειτουργίας είναι αυτό της παρορμητικής σεξουαλικής συμπεριφοράς. Ο εθισμός αυτός πολλές φορές οδηγεί σε παραβατικές καταστάσεις, που με τη σειρά τους επιδεινώνουν τη ζωή του εθισμένου και τον οδηγούν σε φαύλο κύκλο.


Τον προηγούμενο μήνα κατά τη διάρκεια του ευρωπαϊκού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος θαυμάσαμε τους μπαλαδόρους διαφόρων χωρών σε πλήρη δράση. Οι εντυπώσεις ήταν από κακές, μέτριες έως και πολύ καλές όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες διοργανώσεις. Επόμενο ήταν πως δε θα άφηνε ασυγκίνητους τους επιχειρηματίες του είδους και το ερώτημα μιας πιθανής βελτίωσης των αποδόσεων των ποδοσφαιριστών μέσω μιας γονιδιακής θεραπείας. Μερικοί προχώρησαν ακόμη περισσότερο και αναρωτήθηκαν μήπως υπάρχει γενετική προδιάθεση ή γονίδιο που να δημιουργεί το μεγάλο ποδοσφαιριστή. Και μιας στην εποχή μας φαίνεται πως όλα γίνονται κατά παραγγελία γιατί όχι να μη γίνει και αυτό. Έτσι λοιπόν ρωτήθηκαν γενετιστές αν μπορούνε με τα μέχρι τώρα στοιχεία που έχουν να κατασκευάσουν το μελλοντικό μπαλαδόρο κατά παραγγελία.
Η απάντηση ήταν πως περίπου 500 γονίδια διαφορετικού τύπου σε εκατομμύρια συνδυασμών μέσα στον εγκέφαλο είναι αυτά που πρέπει να δράσουν σωστά για να εξαπλωθεί η δεξιοτεχνία του ποδοσφαιριστή στο τερέν. Και αυτό αποτελεί απλώς τη μια προϋπόθεση.
Η δεύτερη και μεγαλύτερη είναι ότι εφόσον πληρείται η πρώτη που εξασφαλίζει δύναμη και δεξιοτεχνία πρέπει ο εγκέφαλος να έχει ανάλογες παραστάσεις που με την κατεύθυνσή του θα δώσουν στο γενετικό υπόβαθρο τη δυνατότητα να αναπτυχθούν τα ποδοσφαιρικά ταλέντα με τα πρότυπα που αντιλαμβάνεται. Κοντολογίς, ο μεγάλος ποδοσφαιριστής, όπως πιθανόν και ο μεγάλος χειρούργο,ς τενίστας ή οτιδήποτε άλλο, δε φτάνει μόνο να γεννηθεί, πρέπει να αναπτυχθεί και με τα εξωτερικά ερεθίσματα. Δηλαδή, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο μεγάλος μπαλαδόρος πέρα από τα φυσικά tου προσόντα και την ικανότητα αφομοίωσης ποδοσφαιρικών προσόντων από άλλους, πρέπει να παίζει 10 ώρες μπάλα την ημέρα εξασκώντας το ταλέντο που έχει.
Οι μάνατζερ αποφάσισαν πως από χρόνο και χρήμα είναι προτιμότερο να αφεθούν τα πράγματα στη τύχη, όπως γίνεται σήμερα, παρά να επιδιώξουν την ανάπτυξη ενός ποδοσφαιριστή του σωλήνα.


Όταν ένα παιδάκι νηπιακής ή προνηπιακής ηλικίας εμφανίζει ξαφνικά ακούσια κινητικά ή φωνητικά τικ, πρέπει να γίνεται άμεση σκέψη για το σύνδρομο Tourette. Τα κινητικά και φωνητικά αυτά τικ είναι ακούσια, χρόνια σταθερά επαναλαμβανόμενα και η έντασή τους χαρακτηρίζεται από την ψυχική κατάσταση του παιδιού τη στιγμή της εμφάνισής τους.
Μπορεί να είναι σταθερά επαναλαμβανόμενες κραυγές, συσπάσεις προσώπου, στριφογύρισμα μαλλιών, τράβηγμα τριχών, χτύπημα χεριών, στροφή κορμού ή βλέμματος, τέντωμα δαχτύλων, δάγκωμα νυχιών ή και συνδυασμός κάποιων από αυτά. Κατά κανόνα υπάρχει ταυτόχρονη εμφάνιση ψυχαναγκαστικών (σταθερή πανομοιότυπη επανάληψη) και υπερκινητικών τάσεων.
Τα συμπτώματα του συνδρόμου Tourette είναι μόνιμα, αρκετές φορές, όμως, εμφανίζουν βελτίωση με την πάροδο του χρόνου και τη διαφοροποίηση των εξωτερικών συνθηκών. Η πάροδος του χρόνου, όμως, μπορεί να φέρει και ένταση των συμπτωμάτων αν αυξηθεί το περιβαλλοντικό στρες.
Η εμφάνιση του συνδρόμου είναι μεταξύ 3-6% στα παιδιά και θεωρείται σαν πιθανή αιτία μια λοίμωξη, κυρίως από στρεπτόκοκκο, σε άτομα με γενετική προδιάθεση.
Στο σύνδρομο Tourette πιστοποιείται ταχτικά εμφάνιση εγκεφαλικών δυσλειτουργιών που εντοπίζονται με την υπολογιστική – μαγνητική τομογραφία και νευροφυσιολογικά (εγκεφαλογράφημα).
Για αυτό, όταν το παιδί παρουσιάζει το σύνδρομο Tourette, επείγει η έγκαιρη νευρολογική διαγνωστική διαδικασία.

Η ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΦΥΪΑΣ


Πριν από κάποια χρόνια κάποιος Ελβετός εραστής της τέχνης αγόραζε μια πανέμορφη εικόνα, διαστάσεων 24 x 33cm, χαρακτηριζόμενη σαν το πορτρέτο της νεόνυμφης. Η εικόνα δημιουργήθηκε από έναν άγνωστο Γερμανό καλλιτέχνη και πουλήθηκε από τον οίκο Κρίστι στον Ελβετό πελάτη. Η τότε τιμή ήταν γύρω στις 22.000 δολάρια. Από καθαρή τύχη κάποιος ερευνητής καλλιτεχνικών εικόνων την ανακαλύπτει στο συρτάρι του Ελβετού κατόπιν. Ακολουθεί μια πορεία αναγνώρισης λόγω του ότι η κοπέλα που απεικονιζόταν είχε τη χαρακτηριστική ιταλική κόμμωση κι έτσι δύο Ιταλοί ειδικοί, η Μίνα Γκρεγκόρι και η Κριστίνα Γκέντο, αποφάσισαν ότι η εικόνα είναι τεχνοτροπίας λομβαρδιανής, και κατά πάσα πιθανότητα, ανήκει στο Λεονάρντο Ντα Βίντσι.
Μετά την πρώτη διαπίστωση ακολούθησε, όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, μια παραπέρα αναγνώριση και μια διαδικασία πιστοποίησης με το Ινστιτούτο Τεχνολογίας Λουμιέρα, στο Παρίσι, όπου με ειδικούς αναλυτές και ειδικά σκάνερ μπορούν να «φτάσουν» στο DNA της εικόνας.
Πράγματι αποδείχθηκε ότι η εικόνα είναι της εποχής και τεχνολογίας Ντα Βίντσι. Μετά τη διαπίστωση και την πιστοποίηση αυτή η καλλιτεχνική τιμή της εικόνας αγγίζει τα 200 εκατομμύρια ευρώ σαν μια αναγνώριση της μεγαλοφυΐας που ακόμα παράγει πλούτο και μετά από αιώνες από το θάνατο του μεγάλου Λεονάρντο Ντα Βίντσι.
Έστω σαν υστεροφημία η αναγνώριση της μεγάλης του τέχνης και ευφυΐας αποτελεί ένα μοτίβο για ανθρώπους που δρουν και σκέφτονται σαν αυτόν.


Πριν από 20 χρόνια οι αυτοκτονίες στο μετρό ήταν «μόνο» στη Βιέννη. Οι απόπειρες σταμάτησαν μόλις ο τοπικός τύπος έπαψε να τις αναφέρει. Κάτι παρόμοιο είχε γίνει και με τις αυτοκτονίες στον Πύργο του Άιφελ στο Παρίσι. Η διακοπή των δημοσιεύσεών τους και τα δίχτυα προστασίας μείωσαν και εκεί δραματικά τα περιστατικά.
Μια έρευνα από το Χάρβαντ, και συγκεκριμένα, του ελληνικής καταγωγής Δρ. Χρηστάκη επιβεβαιώνει την παρατήρηση πως η μετάδοση της πληροφορίας μιας αυτοκτονίας αυξάνει τον κίνδυνο για την εμφάνιση και άλλης.
Μελετώντας με μαθηματικούς υπολογισμούς ο Δρ. Χρηστάκης τις συμπεριφορές υποπληθυσμών στην περιοχή της Μασσαχουσέτης εντόπισε ότι η αυτοκτονική τάση είναι περίπου προϊόν αντιγραφικής μίμησης. Βέβαια, παρουσιάζεται σε ένταση σε άτομα επιβαρυμένα με ιδιαίτερο στρες, άγνωστα, όμως, μεταξύ τους.
Σημαντική είναι και η παρατήρηση πως η μη αναπαραγωγή της πληροφορίας μειώνει ουσιαστικά τα κρούσματα.
Αξίζει δε να αναφερθεί ότι κάτι ανάλογο γίνεται και στην παχυσαρκία.


Σε λίγο καιρό, με την αλματώδη εξέλιξη της τεχνολογίας είναι βέβαιο ότι οι επιστήμονες θα έχουν αναλύσει και τα 25.000 γονίδια, φθάνοντας έτσι κοντά στην εξήγηση της ύπαρξης και του θανάτου. Σίγουρο, όμως, είναι ότι δεν πρόκειται να εξηγηθεί το μυστήριο πώς αλληλοεπηρεάζονται μεταξύ τους και πώς επικοινωνούν με τα γονίδια άλλων όντων.
Εδώ πλέον αναγνωρίζοντας την ανάγκη εξήγησης αυτών των φαινομένων αναπτύσσεται η συστηματική βιολογία, η οποία εξετάζει τα κοινωνικά δίκτυα και τις σχέσεις τους. Πώς, δηλαδή, δρουν οι άνθρωποι σαν μονάδες και σαν σύνολα;
Υπάρχουν συστήματα αντιγραφής στους εγκεφάλους των ανθρώπων, που συνειδητά ή ασυνείδητα, οδηγούν σε κοινές συμπεριφορές και κοινωνικά φαινόμενα. Αντιδράσεις βίας, παχυσαρκία, αυτοκτονία, αδιάφορη συμπεριφορά κλπ δεν είναι γονιδιακές αντιδράσεις.
Είναι πανομοιότυπες συμπεριφορές μετά από συνειδητή ή ασυνείδητη ανάλυση πληροφορίας. Ίσως, γονιδιακά να είναι μόνο το δυναμικό της ατομικής αντίδρασης στην πληροφορία, κατά τ’ άλλα, κυριαρχεί το σύνολο.
Αυτό που παλιά ονόμαζαν ψυχολογία του όχλου.

ΦΗΜΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ


Σε 10 μέρες στην περιοχή της Ρηρανίας – Βεστφαλίας αυτοκτόνησαν πέντε φυλακισμένοι, εκ των οποίων ο ένας σώθηκε την τελευταία στιγμή. Οι έρευνες που ακολούθησαν αμέσως μετά την ακαριαία επέμβαση του Υπουργείου Δικαιοσύνης και η ταυτόχρονη αποστολή πολυάριθμων ψυχολόγων στις φυλακές, έφεραν στο φως άκρως ενδιαφέροντα αποτελέσματα.
Κατέδειξαν ότι το μοτίβο ήταν «τι νόημα έχει το να ζω και πρέπει να αυτοκτονήσω ή όχι;». Την θετική απάντηση στο ερώτημα αυτό την έδινε η φήμη μιας άλλης αυτοκτονίας στην φυλακή. Αξιοσημείωτο είναι ότι όλες οι αυτοκτονίες έγιναν σχεδόν με τον ίδιο τρόπο και Κυριακή.
Οι ψυχολόγοι μετά από εκτενείς συνεντεύξεις και ψυχομετρικές εξετάσεις βρήκαν ότι η πληροφορία μιας αυτοκτονίας στον κλειστό χώρο της φυλακής είχε τη δύναμη ενός «μολυσματικού» διανοητικού ιού.
Ένας ιός – πληροφορία που πέρναγε ακαριαία στην σκέψη των υπολοίπων κρατούμενων και οδηγούσε τους επιρρεπείς και αμφιταλαντευόμενους με καταθλιπτική αυτοκτονικότητα έγκλειστους στην ίδια πράξη.
Τα αποτελέσματα ήταν τόσο χαρακτηριστικά που οι αρχές σκέφτονται να αποκρύπτουν τις πληροφορίες αυτές προκειμένου να σταματήσουν της «επιδημικές» αυτοκτονίες και παράλληλα, να αυξήσουν την ψυχοθεραπευτική αρωγή.
Έρευνες στο Χάρβαντ της Βοστώνης με τη βοήθεια υπολογιστών έδειξαν ότι το φαινόμενο αυτό μπορεί να έχει παρόμοια έκταση και σε μεγάλες κοινωνικές ομάδες, όπου η πληροφόρηση μέσω των μαζικών μέσων είναι και πιο γρήγορη.

ΧΟΡΕΙΑ SYDENHAM ΚΑΙ ΣΤΡΕΠΤΟΚΟΚΚΟΣ


Η χορεία Sydenham είναι μια πολύ ενοχλητική αρρώστια που προσβάλει κυρίως παιδιά και νέους, περισσότερο τα αγόρια από τα κορίτσια. Χαρακτηρίζεται από σπασμωδικές επαναλαμβανόμενες κινήσεις (χορεία) των μυών του προσώπου και των άκρων. Παράλληλα, παρατηρείται έντονη συναισθηματική αστάθεια και διαταραχές της συμπεριφοράς. Πολλές φορές οι ψυχικές διαταραχές προηγούνται των σωματικών.
Τα συμπτώματα είναι ήπια, συχνά υποχωρούν για να εμφανισθούν μετά από δύο έως τρία χρόνια με ηπιότερη ή εντονότερη μορφή. Η χορεία του Sydenham τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται πιο τακτικά, γεγονός που αποδίδεται στην αύξηση των ρύπων και τη στρεσογόνο μορφή της σύγχρονης ζωής.
Αν και η αφορμή της εμφάνισης της νόσου είναι η λοίμωξη με στρεπτόκοκκο, η πραγματική αιτία είναι η αδυναμία του ανοσοποιητικού (άμυνα του οργανισμού) για λόγους γενετικούς και περιβαλλοντικούς.
Δηλαδή, η λοίμωξη προσβάλει ένα «ευαισθητοποιημένο» και μειωμένης ανοσολογικής αντοχής άτομο και αυτό αντιδρά παράγοντας αντιστρεπτοκοκκικά αντισώματα, που επιτίθενται στο κεντρικό νευρικό σύστημα και συγκεκριμένα, στις περιοχές των βασικών γαγγλίων και του προμετωπιαίου λοβού. Σε αυτή τη βάση ξεκινάει η εγκεφαλική δυσλειτουργία που προκαλεί την κλινική εκδήλωση των συμπτωμάτων.
Αρκετές φορές σε προσβεβλημένα άτομα, για άγνωστους λόγους, η άμυνα του οργανισμού αντιδρά δυναμικά μη επιτρέποντας την κλινική εκδήλωση. Στην εμφάνισή της, όμως, η διάγνωση είναι πάντα κλινική και επιβεβαιώνεται από την ανίχνευση τυπικών αντιστρεπτοκοκκικών αντισωμάτων.
Με τη διάγνωση πρέπει να αρχίζει άμεσα η αγωγή για να αποφευχθεί η εξέλιξη της νόσου.

Το εγκεφαλογράφημα είναι εδώ και μισό αιώνα πλέον γνωστό στην κλινική ρουτίνα. Κυρίως, χρησιμοποιείται για τη διάγνωση των εκφυλιστικών παθήσεων του εγκεφάλου και για την παρακολούθηση της πορείας του. Αυτό που το χαρακτηρίζει είναι η συνεχής βελτίωση της απόδοσής του που τα τελευταία χρόνια είναι ιδιαίτερα υψηλή χάρη στην ψηφιακή τεχνολογία. Έτσι, μπορούμε σήμερα όχι μόνο να διαπιστώσουμε αν υπάρχει μια νευρολογική διαταραχή ή όχι, αλλά, να προχωρήσουμε και παραπέρα και να «μετρήσουμε» ποσοτικά τη διαταραχή αυτή.
Βασικά στο εγκεφαλογράφημα μετράμε τεσσάρων ειδών ρυθμούς σε Ηz οι οποίοι είναι οι εξής:
Άλφα ρυθμός (8-13 Ηz-κύκλοι /δευτερόλεπτο)
Βήτα ρυθμός (>13 Ηz)
Θήτα ρυθμός (4-8 Ηz)
Δέλτα ρυθμός (<4 Ηz).
Οι ρυθμοί αυτοί καταγράφονται από διάφορες θέσεις ηλεκτροδίων, όπως δείχνει η εικόνα, και ο συνδυασμός τους μπορεί να γίνει σε καταγραφή ηρεμίας, εγρήγορσης ή και ύπνου.


Σήμερα χρησιμοποιούμε την 24ωρη κατά κύριο λόγο καταγραφή που μας δίνει τη δυνατότητα της διάγνωσης μιας εγκεφαλικής διαταραχής, τη συχνότητα και τη θέση των προσβολών, καθώς επίσης και τη ταξινόμηση του τύπου της διαταραχής.
Η μέτρηση των δυναμικών γίνεται αυτόματα σε ορισμένα σημεία ή και επί ολοκλήρου του εγκεφαλογραφήματος με τρόπο που ακόμη και στερεοτακτικά να έχουμε μια εικόνα ή να λαμβάνουμε γνώση και τις ποσοτικές εναλλαγές των κυμάτων.
Γενικά, πρόκειται για μια πάρα πολύ χρήσιμη μέθοδο γιατί μπορεί αναίμακτα και ανώδυνα να μας δώσει μια πλήρη εικόνα της εγκεφαλικής λειτουργίας ή των διαταραχών του εγκεφάλου.


Ο υδροκέφαλος είναι ένα σύμπτωμα πολλών εγκεφαλικών διαταραχών. Αυτές είναι από λίγο μέχρι πολύ επικίνδυνες. Ο κίνδυνος αυτός δεν είναι μόνο απόρροια των εξελίξεων των εγκεφαλικών νοσημάτων, αλλά και αποτέλεσμα αδέξιων χειρισμών, π.χ. βιαστική τοποθέτηση αντλίας παροχέτευσης. Απαιτείται, λοιπόν, πριν από κάθε επέμβαση λεπτομερής έρευνα και διεξοδική σκέψη και πρόβλεψη. Διαφορετικά έχουμε χειροτέρευση της ποιότητας ζωής του πάσχοντος.
Μια περίπτωση που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής και απολύτου αποφυγής βιαστικής απόφασης για τοποθέτηση βαλβίδας παροχέτευσης είναι αυτή του υδροκέφαλου φυσιολογικής πίεσης.
ο υδροκέφαλος φυσιολογικής πίεσης δεν έχει σαφή αιτιολογία προέλευσης, πιθανολογείται ότι η κύρια αιτία του είναι η διαταραχή κυκλοφορίας και απορρόφησης του εγκεφαλονωτιαίου υγρού.
Το εγκεφαλονωτιαίο υγρό περιβάλλει το κεντρικό νευρικό σύστημα από έξω και μέσα και το προστατεύει από τους κραδασμούς. Στην περίπτωση που αναφέραμε παραπάνω, λόγω αδυναμίας κυκλοφορίας και απορρόφησής του, συγκεντρώνεται σε δεξαμενές (κοιλίες εγκεφάλου) και αυξάνει τον όγκο τους. Ο αυξανόμενος όγκος σταδιακά πιέζει διάφορα τμήματα του εγκεφάλου και προκαλεί άνοιες, ακράτεια, διαταραχή βάδισης, διαταραχές συμπεριφοράς.
Η διάγνωση γίνεται με τη χρήση της αξονικής & μαγνητικής τομογραφίας, την εξέταση εγκεφαλονωτιαίου υγρού, την ισοτοπική δεξαμενογραφία και την ηλεκτροεγκεφαλογραφία. Αν γίνουν όλα αυτά κατά κανόνα γίνεται εμφανές ότι σπάνια υπάρχει ανάγκη παροχέτευσης με αντλία.
Εάν η αντλία παροχέτευσης τοποθετηθεί χωρίς την εφαρμογή όλων αυτών των διαγνωστικών μέσων που αναφέρθηκαν πιο πάνω είναι μεγάλος ο κίνδυνος απόφραξής της ή τραυματικών παρενεργειών.
Η απόφραξη της αντλίας σε αυτές τις περιπτώσεις γίνεται διότι δεν είναι επαρκής η πίεση που να δικαιολογεί την ύπαρξή της, με αποτέλεσμα στοιχεία από το αίμα και το εγκεφαλονωτιαίο υγρό, όπως πρωτεΐνες, θρόμβοι, μικρόβια, να επικολλώνται σε τμήμα της βαλβίδας, να τα φράζουν, να μολύνουν τη γύρω εγκεφαλική περιοχή και το χειρότερο, να προκαλούν διεύρυνση αντί για ομαλή λειτουργία. Το αποτέλεσμα είναι νέα επέμβαση για την απομάκρυνσή της.
Στις περιπτώσεις λοιπόν που έχουμε την υπόνοια κάποιου υδροκέφαλου εξετάζουμε κυρίως την περίπτωση της φυσιολογικής πίεσης με μεγάλη προσοχή πριν κάνουμε την παραμικρή επέμβαση ή ενέργεια.

ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ


Πριν από μερικές εβδομάδες επιστήμονες του Αμερικανικού Πανεπιστημίου Κορνέιλ ανακοίνωσαν πως για πρώτη φορά πέτυχαν κάτι τρομακτικό. Πρόκειται για γενετικό χειρισμό σε ανθρώπινο έμβρυο για πρώτη φορά. Η προσπάθεια αυτή έγινε με την εμφύτευση ενός «φωσφορίζοντος γονιδίου» σε ένα ωάριο. Μετά από τρεις ημέρες εντοπίστηκε το «πεφωτισμένο» γονίδιο στο νέο έμβρυο. Το πρώτο πείραμα για την επέμβαση του ανθρώπου μέσω γενετικών διαδικασιών στην ίδια του την υπόσταση πήρε μορφή.
Το νομικό σκέλος της υπόθεσης βρήκε την ολοκλήρωση του στην Αγγλία. Την περασμένη εβδομάδα το αγγλικό κοινοβούλιο αποφάσισε κάτι πολύ πρωτότυπο. Γονείς μπορούν να χρησιμοποιούν γενετικώς τροποποιημένα έμβρυα και αργότερα, βέβαια, παιδιά σαν δότες για άρρωστα με ανίατες ασθένειες αδέλφια τους. Επίσης, μπορούν να αναπαραχθούν παιδιά χωρίς πατέρα, όπως, επίσης, και τμήματα ζωικού γενετικού υλικού να μεταφερθούν με γονιδιακούς τρόπους σε ανθρώπινο γενετικό υλικό.
Κοντολογίς επιτρέπονται τα πάντα πλέον στην Αγγλία και αφού είναι εκεί θα γίνει και αλλού σε ότι αφορά παιδιά κατά παραγγελία.


Πάρα πολλοί ασθενείς τον τελευταίο καιρό έχουν μόνιμο μέλημα την θεραπεία με τα βλαστοκύτταρα. Σε αυτό το ενημερωτικό σημείωμα αναφέρουμε σε ποιο ακριβώς σημείο βρίσκεται η έρευνα για την περίφημη αυτή θεραπεία των βλαστοκυττάρων.
Η διαδικασία παραγωγής των βλαστοκυττάρων έχει ως εξής : Λαμβάνονται ωάρια βοοειδών τα οποία προπαρασκευάζονται με ειδικές ορμόνες για ορισμένο διάστημα. Μετά από αυτό, απομονώνεται το καθένα ξεχωριστά και με μια ειδική σύριγγα αφαιρείται μέσα από το ωάριο ο πυρήνας του. Στο κενό που αφήνει ο απομακρυσμένος πυρήνας μπαίνει ένας παρόμοιος ανθρώπινος κατόπιν ειδικής καλλιέργειας.
Συνήθως, πρόκειται για πυρήνες δερματικών κυττάρων που έχουν παρασκευαστεί σχεδόν με ίδιο τρόπο όπως και τα ωάρια βοοειδών. Το μείγμα αυτό αφήνεται πάλι σε μια ειδική καλλιέργεια για κάποιο χρονικό διάστημα. Μετά από αυτό διοχετεύεται στο μείγμα αυτό ένα ηλεκτρικό ρεύμα το οποίο το σοκάρει. Το σοκάρει με τέτοιο τρόπο, ώστε επέρχεται μια γονιμοποίηση. Με τον τρόπο αυτό ενεργοποιούνται όλα τα γονίδια που περιέχει το ανθρώπινο δερματοκύτταρο και αρχίζει η αναπαραγωγή του εμβρύου. Σε ένα χρόνο πέντε ημερών έχει αναπαραχθεί περίπου 30 φορές και το υλικό του είναι περίπου στο 99,99% ανθρώπινο. Από το βοοειδές ωάριο παραμένει θεωρητικά μόνο μια κάψα προστασίας.
Σε αυτή την κατάσταση το βλαστοκύτταρο είναι πλέον κατάλληλο για μεταφύτευση σε ανθρώπινο οργανισμό, πράγμα που είναι μέχρι στιγμής απόλυτα απαγορευμένο. Πρόκειται για τα λεγόμενα πρωτόγονα βλαστοκύτταρα χωρίς καμία ιδιαίτερη ειδίκευση σε ότι αφορά τα διάφορα όργανα όπως είναι μύες, νεύρα, αίμα κλπ. Αυτό είναι το επιστημονικό στάδιο κατασκευής βλαστοκυττάρων του Πανεπιστημίου του Νιουκαστλ της Β. Αγγλίας, που είναι και το μοναδικό στον κόσμο που έχει άδεια τέτοιας καλλιέργειας.
Τα υπόλοιπα είναι ένα κράμα μύθου, φαντασίας και επιστημονικών προσδοκιών που αφορά το μέλλον. Ειδική θεραπεία βλαστοκυττάρων αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει.


Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι ένα νευρολογικό σύνδρομο με πάρα πολύ έντονη συμπτωματολογία. Το κύριο πρόβλημα των ασθενών με σκλήρυνση κατά πλάκας είναι σε πρώτο λόγο οι κινητικές διαταραχές και είναι λογικό για έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να περπατήσει ή και δεν βλέπει καλά όλα τα άλλα να είναι δευτερεύοντα.
Έτσι, λοιπόν, ασθενείς, γιατροί και θεραπευτές είναι συγκεντρωμένοι κυρίως σε αυτές τις διαταραχές. Δεν ασχολούνται καθόλου ή ασχολούνται σχεδόν ελάχιστα με τα υπόλοιπα ακραία δύσκολα προβλήματα που συνοδεύουν την αρρώστια αυτή. Στην προκειμένη περίπτωση αναφερόμαστε στις διανοητικές διαταραχές που συνοδεύουν την ασθένεια αυτή.
Κάνοντας μια έρευνα πολλών ετών ,τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύσαμε στο Διεθνές Φαρμακολογικό-Νευροφυσιολογικό συνέδριο στο Μιλάνο της Ιταλίας το 1978, εντοπίσαμε ότι οι διανοητικές διαταραχές σε ένα ποσοστό πάνω από 40% είναι το πρωτεύον πρόβλημα ασθενών στη σκλήρυνση κατά πλάκας.
Πέρα από αυτό, εξετάσαμε και τα αποτελέσματα των θεραπειών με διάφορα φάρμακα, όπως πιρακετάμη και ανοσοσφαιρίνες που έγιναν για τον λόγο αυτό. Βρέθηκε, λοιπόν, ότι αντιμετωπίζοντας με τις συγκεκριμένες θεραπείες τα προβλήματα των διανοητικών διαταραχών είχαμε και μια ουσιαστική βελτίωση των άλλων νευρολογικών συμπτωμάτων της σκλήρυνσης κατά πλάκας .
Στη πολυπαραγοντική ασθένεια της σκλήρυνσης κατά πλάκας είναι αναγκαίο να γίνεται μια γενική αντιμετώπιση όλων των επιμέρους νοσολογικών οντοτήτων που συμβάλλουν σε αυτήν. Πολλές φορές αντιμετωπίζοντας μόνο το ένα πρόβλημα ουσιαστικά δεν συνεισφέρουμε καθόλου στην βελτίωση της κλινικής εικόνας. Ο λόγος είναι ότι δεν ξέρουμε με ποια δυναμική αντιπροσωπεύεται το κάθε πρόβλημα στην γενική παθογένεια της σκλήρυνσης κατά πλάκας .
Πάντως οι διανοητικές διαταραχές στην σκλήρυνση κατά πλάκας, που ποσοστιαία αντιπροσωπεύουν ένα πολύ μεγάλο νούμερο, πρέπει να αντιμετωπίζονται άμεσα.


Η εμπορική δραστηριότητα γύρω από την «οικογένεια του σωλήνα» ξεκίνησε με 600.000 ευρώ περίπου πριν από 30 χρόνια. Τα λεφτά αυτά ήταν η προσφορά της αγγλικής εφημερίδας Daily Mail για την αποκλειστικότητα της δημοσίευσης της lovely Louise.
Η Louise Brown γεννήθηκε με φυσιολογικό τοκετό στο Oldham της βορείου Αγγλίας. Το ιδιαίτερο και αυτό που κοστολογήθηκε για 600.000 ευρώ, ήταν ότι αποτελούσε το πρώτο επιτυχημένο πείραμα της αναπαραγωγής του σωλήνα, της in vitro fertilization (IVF), κατά την αγγλική ορολογία.
Επρόκειτο τότε για την πρώτη ουσιαστική ανθρώπινη παρέμβαση στη δημιουργική εξέλιξη. Μετά από αυτό καταρρίφθηκαν πολλά ηθικά και ιατρικά εμπόδια. Πλέον, ουσιαστικά καταργήθηκε η φυσιολογική «λοτταρία» αναπαραγωγής παιδιών μετά από σεξουαλική συνεύρεση των γονέων.
Η γενετική αναπαραγωγή και η κυτταρολογία αλλάζουν πλέον διαδικασίες από καταβολής κόσμου και αναλαμβάνουν την κατευθυνόμενη από την ανθρώπινη θέληση εξέλιξη της ζωής στον πλανήτη.
Η ύπαρξή μας στη φύση μελλοντικά θα γίνει ακόμη πιο ανθρωποκεντρική. Βέβαια, τα κενά είναι πολλά, διότι λείπει το βαθύ και απόλυτο επιστημονικό υπόβαθρο για τέτοιες διαδικασίες, όσο επιτυχημένες και αν φαίνονται ορισμένες από αυτές τις τεχνικές. Δυστυχώς, υπάρχει και μια αφθονία «επιστημονικών» μαθητευόμενων μάγων, που κατευθύνονται από το κέρδος. Τα λεφτά είναι πολλά και ασκούν τεράστια δύναμη πάνω στον άνθρωπο, που αιωρείται πια μεταξύ ελπίδας και τρόμου.


Πρόκειται για μια νέα διαγνωστική και επεμβατική τεχνική που νόμιμα εφαρμόζεται μόνο στην Αγγλία. Η εφαρμογή της έγκειται στο γεγονός της επέμβασης σε έμβρυα του σωλήνα. Δηλαδή, από εξελισσόμενο σε σωλήνα έμβρυο λαμβάνεται ένα κύτταρο και εξετάζεται για τυχόν γενετικές ανωμαλίες, παράλληλα δε, επεμβατικά προπονούνται γενετικές διαδικασίες για ιατρικά επιθυμητά αποτελέσματα.
Η μέθοδος αυτή προέκυψε από την φυσιολογική επιθυμία των γονέων να αποφύγουν να μεταδώσουν στα παιδιά τους βαριές κληρονομικές αρρώστιες, φυσικά αναλαμβάνοντας και το κόστος μιας τέτοιας επέμβασης. Η πρώτη γνωστή επέμβαση με αυτή την τεχνική έγινε το 2002.
Μια γενναία κυρία που έπασχε από μια πιθανή μορφή νεανικού αλτσχάιμερ αποφάσισε να δημιουργήσει γενιά απογόνων απαλλαγμένων από αυτή την γονιδιακή επιβάρυνση. Στη νεαρή, περίπου 30 ετών, κυρία εφαρμόσθηκε με επιτυχία, όπως ανακοινώθηκε, το PDI έτσι ώστε οι απόγονοι της να μην κινδυνεύουν πια από τη φοβερή νόσο.
Οι επιστήμονες ελπίζουν σε μια επιτυχία, έτσι ώστε να μπορούν να προχωρήσουν, αν βοηθήσει η τύχη, και στη θεραπεία άλλων γονιδιακά επιβαρυμένων ασθενειών, όπως είναι το άσθμα, η σκλήρυνση κατά πλάκας, οι μυϊκές δυστροφίες, οι άνοιες, η σχιζοφρένεια κλπ.

Ο ΠΑΝΙΚΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ


Το νέο με την έννοια του καινούριου είναι μια πραγματικότητα για την καθημερινότητα. Νέες ιδέες, καινούρια πρόσωπα, καινοτόμες διεργασίες, νέες ασθένειες, μοντέρνα συμπεριφορά κατακλύζουν τη ζωή του ατόμου. Ιδιαίτερα η τηλεόραση, με ένα τέτοιο περιεχόμενο στο 50% των ειδήσεων και πάνω, καθηλώνει στον καναπέ της τον ήδη απομονωμένο θεατή.
Αυτή η κατάσταση δημιουργεί την περιέργεια για δράση μόνον σε λίγους, στους περισσότερους φέρνει φόβο και πανικό. Είναι, δηλαδή, ο φόβος του αγνώστου. Ο συνεχής αυτός φόβος που οδηγεί στην υποχονδρία και τον πανικό. Πανικός για τα τρόφιμα, τον άνθρωπο, τα ζώα, τα πράγματα και τις καταστάσεις. Π.χ. το κλείσιμο στο ασανσέρ, στο αεροπλάνο ή στο αυτοκίνητο.
Ο πανικός αρχίζει με μια απλή, πολλές φορές δικαιολογημένη, φοβία στις αλλαγές για να εξελιχθεί σε πανικό.
Γίνεται φοβία για έξοδο από το σπίτι, για γνωριμία, επαφή, σχέση, επίσκεψη ενός καινούριου χώρου, ακόμα και για το άκουσμα μιας νέας πρότασης. Κάθε τι που φαντάζει νέο φέρνει μια αντίδραση εγρήγορσης στο σώμα, που δεν ελέγχεται από τον εγκέφαλο και οδηγεί σε κλιμάκωση του πανικού εώς και σε ψυχολογικό αμόκ.
Όταν φτάσουμε ή φαίνεται ότι πλησιάζουμε ένα τέτοιο σημείο, τότε χρειαζόμαστε εξωτερική βοήθεια για άμεση επαναφορά στις φυσιολογικές καταστάσεις. Κάποιος ειδικός ή όχι πρέπει να μας αποδείξει την λάθος θεώρηση και να μας καθοδηγήσει στην αντιμετώπιση του πανικού.
Πρέπει να είναι κάποιος εξωτερικός παράγοντας, γιατί ο εαυτός μας «δηλητηριασμένος» από τον πανικό και δεν ενεργεί σωστά. Η καλύτερη περίπτωση είναι να γίνει από έναν έμπειρο ειδικό. Αν χρειάζεται, ακόμη και με φαρμακευτική υποστήριξη, βέβαια, ελεγχόμενη και περιορισμένου χρόνου, μέχρι να έρθει ξανά το λογικό μας σε μια σωστή αφετηρία πνευματικά υγιούς κατάστασης σκέψης.
Έτσι ξαναρχίζουμε να ζούμε σωστά.

ΓΙΑΤΙ ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΦΟΒΙΕΣ


Για να καταλάβουμε τις φοβίες χρειάζεται πρώτιστα να κατανοήσουμε ότι είναι πολύπλοκα καθημερινά φαινόμενα, τα οποία, όμως, έχουν μια συγκεκριμένη οργανική βάση. Δηλαδή, είναι ένα μείγμα από σωματικές (εγκεφαλικές), συναισθηματικές διαταραχές και ταυτόχρονα, πολιτισμικά φαινόμενα. Πολιτισμικά, διότι αυτές οι διαταραχές παράγουν πολιτισμό.
Η σωματική παραγωγική διαδικασία είναι απλή. Μετά την αντίληψη του ερεθίσματος μια περιοχή του εγκεφάλου, η αμυγδαλή, διεγείρεται για την παραγωγή του φόβου. Με διάφορες ουσίες μεταδίδει το ερέθισμα σε άλλες περιοχές του εγκεφάλου και του σώματος και φέρνει μια παράδοξη εγρήγορση.
Σταματάνε λειτουργίες που δεν είναι άμεσες για την επιβίωση, όπως, ύπνος, χώνευση, αίσθημα έρωτα ή αναπαραγωγής και μπαίνουν σε δράση άλλοι μηχανισμοί.
Το αίμα πηγαίνει στους μυς για να δώσει ενέργεια, η αναπνοή αυξάνεται για να μαζέψει το σώμα οξυγόνο, που με την υπερπαλόμενη καρδιά μεταφέρεται σε όλο το σώμα για να δώσει σε κάθε κύτταρο το «καύσιμο» της γλυκόζης.
Αυτή η σταθερή διαδικασία εκφράζεται σε κάθε άτομο διαφορετικά ανάλογα με την πολιτισμική αντίληψη του κινδύνου που έχει. Παράλληλα, τον κίνδυνο και την φοβία του την εκφράζει με τη δική του προσωπικότητα και κουλτούρα.
Όσοι, λοιπόν, φοβισμένοι άνθρωποι με την παραπάνω διαδικασία βρίσκουν βήμα να εκδηλώσουν αυτά τα βιώματά τους στο κοινό αυξάνεται και ο βαθμός της κινδυνολογίας. Η πυραμιδική αύξηση της κινδυνολογίας αυτής στις μέρες μας είναι που αυξάνει τις φοβίες.



Οι βιορυθμοί του ανθρώπου, που συντονίζουν τη ζωή του και τη συμπεριφορά του, κατευθύνονται και συντονίζονται από τον εγκέφαλό του. Ένας ιδιαίτερα βασικός ρυθμός είναι ο κιρκαδικός.
Είναι ο ρυθμιστής του κύκλου ύπνου – εγρήγορση. Ο κιρκαδικός ρυθμός σχετίζεται άμεσα με την παραγωγή της μελατονίνης. Η μελατονίνη με τη σειρά της, πέρα από τον ύπνο, ρυθμίζει και το θυμικό του ανθρώπου. Ελάττωση της μελατονίνης προκαλεί κατάθλιψη με κορύφωση την αϋπνία, τον πανικό και την αυτοκτονία.
Σε ορισμένες εποχές του χρόνου σε ορισμένες περιοχές της γης (κυρίως σε ικανά υψόμετρα) οι κορυφώσεις του μαγνητικού πεδίου ή οι μαγνητικές θύελλες επηρεάζουν σημαντικά τον κιρκαδικό ρυθμό και σε συνέχεια, την παραγωγή της μελατονίνης και την όξυνση της αυτοκτονικής τάσης.
Περίπου ένα 20% των ατόμων που προσβάλλονται από την όξυνση των μαγνητικών πεδίων εντονότερα, παρουσιάζουν ταυτόχρονα και καρδιοαγγειακές διαταραχές.
Αυστραλοί, Ρώσοι και Νοτιοαφρικάνοι επιστήμονες με μακροχρόνιες έρευνες διερεύνησαν τη σχέση της ανθρώπινης ψυχικής υγείας με τις κορυφώσεις των μαγνητικών πεδίων και πιστοποίησαν αυτή την επίδραση.
Άλλωστε, τα τελευταία χρόνια η εφαρμογή του διακρανικού μαγνητισμού που εφαρμόζεται σε όλα τα μοντέρνα ψυχιατρικά ινστιτούτα και έχει σώσει πολλούς ασθενείς από την κατάθλιψη με αυτοκτονικές τάσεις, επιβεβαιώνει τη σχέση μαγνητικών πεδίων με ψυχιατρικές διαταραχές.
Ίσως στην έρευνα της σχέσης των μαγνητικών πεδίων των μετεωρολογικών συμβάντων με τις ψυχικές αντιδράσεις των ανθρώπων βρεθεί ένα ουσιαστικό θεραπευτικό βοήθημα για την κατάθλιψη.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ DNA ΑΠΟ ΑΠΟΣΤΑΣΗ


Μια έρευνα Αμερικάνων βιοχημικών πιστοποίησε κάτι διανοητικά ασύλληπτο μέχρι σήμερα. Η έρευνα κατέδειξε ότι νουκλεοτίδια (τμήματα του DNA) αναγνωρίζονται ή επικοινωνούν με όμοιά τους, άλλων αλυσίδων DNA από απόσταση.
Έχουν, δηλαδή, ιδιότητες παρόμοιες με αυτών των κυττάρων κατόπτρων του εγκεφάλου, που ως γνωστόν, καταγράφουν ασυνείδητα εικόνες και γεγονότα που αναπαράγουν ακούσια. Έτσι, έχουμε την κοινή (συλλογική) συμπεριφορά των ανθρώπων και την αποδοχή της κοινής συλλογικής λειτουργίας.
Από ότι φαίνεται, οι διαδικασίες αυτές ξεκινούν από υπομοριακό επίπεδο.
Προς το παρόν, δεν υπάρχει ικανή επιστημονική εξήγηση για την παρατήρηση αυτή. Η εξήγησή της, όμως, θα ανοίξει σαφώς την πόρτα της διάγνωσης και θεραπείας πολλών ασθενειών που μέχρι σήμερα θεωρούμε ανίατες.

ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ


Η διόγκωση της κατάθλιψης στην Ευρώπη ακολουθεί την τιμή του πετρελαίου. Το 1973, με την τιμή του πετρελαίου στα πέντε δολάρια το βαρέλι και την ευρωπαϊκή αγορά σε πλήρη ανάπτυξη, υπήρχαν στην ευρωπαϊκή φαρμακευτική αγορά μόνον 3-4 βασικά φάρμακα για την κατάθλιψη, και η εμφάνιση καταθλιπτικών ασθενών στα εξωτερικά ιατρεία των ευρωπαϊκών κλινικών ήταν σχεδόν σπάνια.
Οι Ευρωπαίοι με την 35ωρη εβδομαδιαία απασχόληση συζητούσαν για το τέλος της εργασίας και το κύριο μέλημά τους ήταν η οργάνωση των διακοπών που έφθανε για την μεσαία τάξη ως τρεις φορές το χρόνο. Δάνεια για την αντιμετώπιση της καθημερινότητας ήταν κάτι άγνωστο.
Το 1974, μετά τον πόλεμο της Μέσης Ανατολής, μεταφέρθηκε το αίσθημα της διαταραχής της ειρήνης και της ανασφάλειας και στην Ευρώπη. Βλέποντας οι Ευρωπαίοι να σκαρφαλώνει η τιμή του βαρελιού στα 60-70 δολάρια, αισθάνονταν οι ίδιοι την ανασφάλεια ακόμη περισσότερο και μαζί με το κόστος ζωής ανέβαινε και ο αριθμός των καταθλιπτικών στο 20% του πληθυσμού.
Παράλληλα, ανέβαινε και ο δείκτης του τραπεζιτικού διαγωνισμού για κάλυψη αναγκών, που αυτονόητα μέχρι τότε πλήρωνε το κοινωνικό κράτος.
Μετά το 2006 (πόλεμος Ιράκ) ο δείκτης ανασφάλειας μεταφέρθηκε από τη Μέση Ανατολή πλέον αυτούσιος στην Ευρώπη με το πετρέλαιο να φθάνει κοντά στα 150 δολάρια το βαρέλι. Πλέον, ο ένας στους δύο Ευρωπαίους είναι σε αντικαταθλιπτική αγωγή.
Με την επόμενη κρίση που αναμένεται να φέρει το βαρέλι πετρελαίου στα 200 δολάρια, υπολογίζεται ότι θα είναι και το ανώτατο όριο αντοχής της κατάθλιψης από τους Ευρωπαίους.


Πολλές φορές παρατηρούμε παιδιά με νευροψυχιατρικά προβλήματα να παρουσιάζουν στερεοτυπίες και αυτισμούς. Στερεοτυπίες είναι τυπικά όμοιες, ξαφνικά παρουσιαζόμενες και επαναλαμβανόμενες, σχεδόν με την ίδια διάρκεια, πανομοιότυπες κινήσεις, κυρίως των άνω άκρων ή μέρους του κορμού, π.χ. το σταθερό χτύπημα του χεριού πάνω σε ένα αντικείμενο, η αρπαγή πραγμάτων με το ίδιο χέρι και το πέταγμά του, η τοποθέτησή τους στο στόμα, το «παίξιμο» με το ίδιο χέρι κουμπιών, το τσάκισμα του ρούχου, τα απότομα τινάγματα των μελών ή του κεφαλιού, η στροφή των ματιών προς μια μεριά.
Οι αυτοματισμοί έχουν και αυτοί τον στερεοτυπικό τους χαρακτήρα, αλλά, και άλλες λειτουργίες πέραν των κινητικών. Αυτές είναι δυσαρθρικές πανομοιότυπες κραυγές, νεολεξίες, φωνές, γέλια, κλάματα, συσπάσεις προσώπου με κλάματα, ή και όλα αυτά σε συνδυασμό με τον τύπο των στερεοτυπιών που αναφέρουμε παραπάνω.
Και στις δύο περιπτώσεις η ένταση και η διάρκεια ποικίλει ανάλογα με το υπάρχον πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι μια εγκεφαλική δυσλειτουργία επιληπτικού τύπου.
Αυτό σημαίνει ότι κάποια περιοχή του εγκεφάλου, κυρίως ο κροταφικός ή μετωπιαίος λοβός, εμφανίζει μια βιοηλεκτρική δραστηριότητα που δεν μπορεί να την ελέγξει. Το αποτέλεσμα αυτής της έλλειψης ελέγχου είναι η εμφάνιση επιληπτικού τύπου κρίσεων με την κλινική μορφή στερεοτυπιών και αυτοματισμών.
Αρκετές φορές, μάλιστα, συνοδεύονται ή προηγούνται οι στερεοτυπίες με κλονικούς σπασμούς και απώλεια της συνείδησης. Τις περισσότερες φορές, όμως, παραμένουν κλινικά «σιωπηλές» και μόνον το εξασκημένο ειδικό μάτι μπορεί να τις εντοπίσει. Μια σίγουρη πιστοποίησή τους γίνεται σχεδόν πάντα με την ηλεκτροεγκεφαλογραφική καταγραφή.
Μάλιστα, όταν αυτή η καταγραφή είναι πολύωρη (κατά κανόνα 24ωρη), τότε η διαπίστωσή τους και ο τόπος προέλευσής του πιστοποιούνται απόλυτα. Η 24ωρη ηλεκτροεγκεφαλογραφική καταγραφή βοηθάει ακόμη και για τον κληρονομικό φαινότυπο.
Δηλαδή, αντιπαραβάλλοντας το εγκεφαλογράφημα αυτό με «δείγματα» εγκεφαλογραφήματος άλλων συσκευών μπορούμε να πιστοποιήσουμε την «γονιδιακή προέλευση».
Οι διαδικασίες αυτές είναι απαραίτητες για την κατάλληλη αγωγή, η οποία είναι κυρίως αντιεπιληπτική, με ουσιώδη επιτυχία. Εδώ, ισχύει το δόγμα «όσο γρηγορότερα, τόσο καλύτερα».


Σήμερα είναι δυνατή κάθε είδους επέμβαση στο γενετικό υλικό. Η γονιδιακή θεραπεία καθιστά τις επεμβάσεις αυτές σε φυτά, ζώα, ανθρώπους δυνατές. Για τις γονιδιακές αυτές επεμβάσεις τίθενται σε λειτουργία οι λεγόμενοι μεταφορείς (vectore). Οι μεταφορείς είναι συνήθως ρετροϊοικά στοιχεία που εναποθέτει το τροποποιημένο γονίδιο στο χρωμόσωμα. Βέβαια, ο στόχος της μεταφοράς δεν είναι πάντα ο σωστός ή ο επιθυμητός, και έτσι, μπορεί να καταστραφούν άλλα γονίδια.
Μια καινούρια μέθοδος, η ομόλογη επανασύνθεση (homologe recombination) προσπαθεί με την κατάλληλη τροποποίηση των μεταφορέων να τοποθετήσει το νέο γονίδιο στη σωστή θέση του χρωμοσώματος (knock in).
Μπορεί ακόμη να τοποθετήσει ένα ελαττωματικό γονίδιο σε μια σωστή χρωμοσωμιακή θέση προκειμένου να εξετάσει τις παθολογικές εξελίξεις. Η διαδικασία αυτή μπορεί να γίνει και για ορισμένους ιστούς για καθορισμένο χρονικό διάστημα (conditional knock out ή knock in). Μπορεί ακόμη να αναστείλει για ένα διάστημα τη λειτουργία ενός γονιδίου (knock down).
Βέβαια, αναφερόμαστε σε πειράματα που δεν γίνονται σε ανθρώπους. Αν όμως, αρχίσουν να γίνονται, θα έχουμε ταυτόχρονα και την δυνατότητα της μεταχείρισης του γενετικού υλικού προς κάθε επιθυμητή κατεύθυνση.


Στην Αγγλία υπάρχει μια οργάνωση, η Human Fertility and Embryology Authority (HFEA), από το 1991. Τη λειτουργία αυτής της επιτροπής που έχει την απόλυτη κυριαρχία σε ότι αφορά εξέλιξη και επιστημονική έρευνα για την τεχνητή γονιμοποίηση, δεν έχουν ούτε γιατροί, ούτε βιολόγοι.
Η διοίκηση αποτελείται από μάνατζερ, δημοσιογράφους, εκκλησιαστικούς παράγοντες και άλλους πολίτες. Προΐσταται της επιτροπής η Λίζα Ζαρντίν, μια ιστορικός, η οποία και δίνει την κατεύθυνση.
Οι Εγγλέζοι παραδοσιακά πιστεύουν ότι ο ισχυρότερος νόμος είναι αυτός του μέσου πολίτη και της κοινής γνώμης. Τα δε άτομα που απαρτίζουν την επιτροπή αυτή εκπροσωπούν και τα δύο. Μάλιστα, σε ένα άτυπο δημοσίευμα που έγινε σχετικά με αυτή την ερώτηση, το 60% των ερωτηθέντων δέχθηκε αυτή τη γνώμη.
Από το 1991, λοιπόν, η επιτροπή αυτή απέκτησε τεράστια δύναμη. Ένα δεύτερο ουσιαστικό γεγονός για τη λειτουργία της επιτροπής είναι ότι το έμβρυο υφίσταται σαν οντότητα, πάντα κατά τον παραδοσιακό αγγλικό νόμο, μετά τη 14η μέρα κύησης. Πριν θεωρείται σαν ένα αδιαφοροποίητο στοιχείο και μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο οποιασδήποτε έρευνας, ίσως και εμπορευματοποίησης.
Για το πώς γίνεται αυτό αποφασίζει η HFEA, η οποία έχει πλέον τεράστια δύναμη. Ορίζει νόμους για την αποθήκευση εμβρύων, σπέρματος, βλαστοκυττάρων και τη χρησιμοποίησή τους. Δίνει πιστοποιητικά καταλληλότητας, καθώς επίσης και πτυχία επαγγελματικής δραστηριότητας και επάρκειας.
Κοντολογίς, αυτή η ομάδα μη ειδικών είναι που αποφασίζει για τους ειδικούς και επειδή οι νόμοι της αναπαραγωγής και της τεχνητής γονιμοποίησης στην Αγγλία είναι ελαστικοί, αυτή η επιτροπή δημιουργεί καθεστώς που πηγαίνει και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.
Στην ουσία, η νομική λειτουργία της επιτροπής είναι αυτή που ορίζει ποιοι μπορούν να κάνουν έλεγχο και κριτική πάνω της, διότι όποιος δεν πιστοποιείται από την ίδια την επιτροπή, θεωρείται αναρμόδιος και να την κρίνει.




Ο Χεμινγουέι κυνηγημένος ένα βράδυ από τις παραισθήσεις του, στηρίζοντας το όπλο πάνω στο σώμα του, αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι. Από τότε κυκλοφόρησε ένας μύθος για την αυτοκτονία του με πολλές παραλλαγές.
Υπήρχε ο ισχυρισμός ότι έπασχε από κατάθλιψη, η οποία τον οδήγησε στην αυτοκτονία. Κάποιοι είπαν ότι του ανακοίνωσαν πως πάσχει από Alzheimer και δεν το άντεξε. Ο βιογράφος Άντονι Μπέρτζερς αναφέρει ότι την προηγούμενη εβδομάδα πριν τον θάνατο του έπασχε από έντονες κρίσεις μελαγχολίας, αγωνία θανάτου, ψευδαισθήσεις και παράλογες φοβίες. Έβλεπε να τον κυνηγούν έφιπποι, το FBI.
Πριν από χρόνια νοσηλευόμενος στο Ναϊρόμπι της Αφρικής βρέθηκε να πάσχει από απώλεια όρασης, παρέσεις των άκρων, σπασμένο σπόνδυλο και ρήξη σπλάχνων μετά από ένα ατύχημα, κατά το οποίο είχε υποστεί και διάσειση εγκεφάλου. Όλα αυτά τα θεράπευε ο Χεμινγουέι με αλκοόλ και διάφορα χάπια. Έτσι, στις αρρώστιες του προστέθηκαν η υπέρταση, το σάκχαρο και ο αλκοολισμός. Στο τέλος, συνδύαζε χάπια με αλκοόλ σχεδόν σε καθημερινή βάση και το νευρολογικό κοντρόλ έφερε μια θεραπεία με αντικαταθλιπτικά, η οποία σε συνδυασμό με το αλκοόλ που έπινε, αύξανε την μανία καταδίωξης.
Η ιδέα του θανάτου και η λύτρωση από το παρανοϊκό σκηνικό των συμπτωμάτων του προφανώς τον οδήγησε να αυτοπυροβοληθεί με την καραμπίνα στο πρόσωπο. Το πιο πιθανό είναι ότι διατηρούσε υπολείμματα κριτικής και λογικής έτσι ώστε να προτιμήσει την αυτοκαταστροφή από την καταστροφή άλλων.
Συμβαίνει τακτικά σε ασθενείς με ψυχωτικό παραλήρημα να αντιμετωπίζουν τέτοιες αντιδράσεις. Όταν έχουμε πλήρη αναστολή της κριτικής ικανότητας τότε οι ψυχωτικές αντιδράσεις δημιουργούν επιθετικές ενέργειες κατά τρίτων. Προφανώς ο μεγάλος συγγραφέας δεν είχε φτάσει σε αυτό το στάδιο. Ίσως μια έγκαιρη σωστή αγωγή θα είχε αποτρέψει και το μοιραίο.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

 

© 2006 | Blogger Templates by GeckoandFly modified and converted to Blogger by Blogcrowds.